Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK φιλοξενούμε τη συγγραφέα
κ. ΘΩΜΑΙΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ με το βιβλίο της ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
ΑΙΘΙΟΠΙΑ - Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ
Ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μιλήσουμε, για να γνωρίσουμε το νέο βιβλίο σας
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑ - Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας. Τι ιδιαίτερο
θα διαβάσουμε σ αυτό?
Είμαι πολύ ευτυχής που μου δίνεται η ευκαιρία να μεταδώσω στον
κόσμο ό,τι εγώ εισέπραξα από αυτή την υπέροχη χώρα!
Γιατί η Αιθιοπία δεν μοιάζει με καμιά άλλη χώρα στη γη. Είναι μια
ζωντανή μυθολογία, ακατέργαστη και αυθεντική, μυστική και
πολύχρωμη. Είναι ένα μουσείο λαών με 80 διαφορετικές εθνοτικές
ομάδες, αλλά και ένα ολοζώντανο ιστορικό μουσείο με 120 και πλέον
εκατομμύρια ανθρώπους. Αναφέρεται πολύ στις βιβλικές αφηγήσεις
ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, η καταγωγή του λαού της έρχεται από
τον Χαμ, τον γιό του Νώε, επιμένοντας ότι η πατρίδα τους είναι η
τοποθεσία του Κήπου της Εδέμ.
Αλλά πάνω απ’ όλα, η Αιθιοπία είναι η χώρα της Βασίλισσας του Σαβά!
Αυτά και άλλα πολλά αφηγήματα που αγγίζουν θεολογία, θρύλους,
μύθους και ιστορία ξετυλίγονται αλλά και πέτρινα μοναστήρια που
σμιλεύτηκαν από αγγέλους και καλύβες καλυμμένες με ξερόκλαδα που
στεγάζουν φυλές οι οποίες ζουν ακόμα στην προϊστορία.
Πείτε μας πως αποφασίσατε να γράψετε τις ταξιδιωτικές σας εμπειρίες, να σας
αναφέρω ότι ταξίδεψα μαζί σας μέχρι την Αιθιοπία αυτή τη φορά, καθώς
είμαι και εγώ λάτρης των ταξιδιών. Εχω διαβάσει και τα 2 προηγούμενα βιβλία σας και δεν θα σας κρύψω ότι οι πληροφορίες σας ήταν πολύτιμες ώστε να με βοηθήσουν στην οργάνωση και κατανόηση των τόπων και των ανθρώπων, ειδικά στην περιοχή του Ιράν, όταν την επισκέφτηκα.
Ταξιδεύω από τα νεανικά μου χρόνια. Σαν μαρτυρία, στο γυμνασιακό
μου τετράδιό είχα ζωγραφίσει ένα κορίτσι με μακριά μαλλιά και με μια
κιθάρα στον ώμο να πορεύεται και η λεζάντα ήταν «θάθελα να δω τον
Μπομπ Ντίλαν και το Θιβέτ». Ούτε τον Μπομπ Ντίλαν είδα - παρά μόνο
στον κινηματογράφο - ούτε στο Θιβέτ κατάφερα ακόμα, αλλά συνεχίζω
να ταξιδεύω γιατί ο κόσμος είναι μεγάλος και ο κορεσμός δεν έχει
επέλθει!
Πως αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίφθηκε ?
Η αλήθεια είναι ότι προηγήθηκαν 2-3 άλλοι τίτλοι που όμως δεν
ένοιωθα να εκφράζουν αυτά που είχα να πω. Ο πρύτανης, ο κύριος
Γιώργος Κοντογιώργης ήταν εκείνος που με άρπαξε στο γραφείο του για
να βρούμε τον σωστό τίτλο. Ε! Δεν αργήσαμε πολύ! Ο τίτλος, μέσα από
τον διάλογο, ήταν καταφανής! Γιατί «και ο Δίας πήγε χτες να δειπνήσει
στους άψογους Αιθίοπες κι όλοι οι θεοί μαζί του. Όμως σε ημέρες 12
στον Όλυμπο θα επιστρέψουν». Ακολούθησε και η φτεροπόδαρη Ίρις, η
αγγελιοφόρος των θεών, η οποία αρνήθηκε να θρονιαστεί με τους
ανέμους για να φτάσει στην χώρα των Αιθιόπων όπου τρανές θυσίες
προσφέρουν στους θεούς. Αλλά και ο Ποσειδώνας για τους
απόμακρους Αιθίοπες είχε φύγει που στην τελείωση του κόσμου χώρια
ζούνε, μισοί στου ήλιου τα βασιλέματα, μισοί στ’ ανάτελλά του.
Πώς λοιπόν η Αιθιοπία να μην είναι η αγαπημένη των Ελλήνων θεών-οι
οποίοι ήταν και γνωστοί καλοπερασάκηδες!
Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός
βιβλίου? Το οικονομικό όφελος, η φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης?
Κρατάω πάντα σημειώσεις στα ταξίδια μου, κυρίως για να επισημάνω
πράγματα που με εντυπωσίασαν και γενικά στιγμές και μέρη για να μην
τα ξεχνάω. Οπότε θα ξεκινήσω από την τελευταία ερώτηση: είναι μια
εσωτερική ανάγκη κάποιες φορές να καταγράψω αυτά που βλέπω και
που νοιώθω, χωρίς απώτερη σκοπιμότητα. Αυτό που με ταρακούνησε
και μου δημιούργησε μεγαλύτερη ευθύνη, ήταν ένα τηλέφωνο και mail
από το Υπ. Πολιτισμού με το οποίο μου ανακοινώθηκε ότι το βιβλίο
«Μογγολία-Υπερσιβηρικός, Ημερολόγια» προτείνεται για τα Βραβεία
Λογοτεχνίας. Ήταν ένα βιβλίο που γράφτηκε κυριολεκτικά μέσα στο
τρένο, τον Υπερσιβηρικό, τις νυχτερινές ώρες του ταξιδιού που δεν
μπορούσα να δω έξω.
Αποκεί και μετά ένοιωσα ένα είδος χρέους για να δώσω περισσότερες
πληροφορίες στον κόσμο που διαβάζει και ενδιαφέρεται να μάθει.
Άλλωστε, πρώτη η ίδια είμαι παθιασμένη και ψάχνω για να μαθαίνω
πέρα από τα προφανή, για τους λαούς, την ιστορία τους, τους μύθους
και τους θρύλους, γιατί πολλές φορές οι μύθοι είναι πιο δυνατοί απ’ τις
αλήθειες και χαρακτηρίζουν ένα ολόκληρο έθνος, όπως συμβαίνει με
την Αιθιοπία.
Η φήμη; Όχι δεν είναι αυτοσκοπός ή ματαιοδοξία να μου καλύψει το
«εγώ» μου. Δεν θέλω τη φήμη για το όνομά μου, αλλά οπωσδήποτε με
ενδιαφέρει να γίνουν γνωστά τα βιβλία μου, γιατί όλα έχουν να κάνουν
με την Ελλάδα, την ιστορία και την επιρροή της στον κόσμο διαχρονικά,
πέρα από τα σημερινά εθνικά μας σύνορα. Και είναι μεγάλη ευτυχία να
βρίσκεις τόπους και στοιχεία, στα πέρατα του κόσμου, όπου οι Έλληνες
μεγαλούργησαν και άφησαν τι στίγμα τους. Κι αυτά θέλω να δώσω με
τα βιβλία μου. Να μάθουμε καλύτερα την ιστορία μας που δεν μας
διδάχτηκε όσο έπρεπε.
Το οικονομικό όφελος! Θα ήταν κάπως αστείο να το συζητήσω και ίσως
άβολο, γιατί η χώρα μας όπου μιλιούνται τα ελληνικά είναι μικρή και το
αγοραστικό κοινό πολύ περιορισμένο. Μακάρι, αυτά τα βιβλία να
μπορούσαν να μεταφραστούν σε περισσότερες γλώσσες! Θα ήταν καλό
και για τον τόπο μας.
Μιλήστε μας για εσάς και τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια. Θα είναι ξανά ένα βιβλίο ταξιδιωτικής λογοτεχνίας ή κάτι διαφορετικό?
Η αλήθεια είναι ότι δεν σταματάω να γράφω. Οι συσσωρευμένες
πληροφορίες και γνώσεις που έχουν συγκεντρωθεί με τα χρόνια μέσα
μου, απαιτούν τον χώρο τους στο χαρτί. Κάθε βιβλίο, πέρα από τις
ταξιδιωτικές πληροφορίες θίγει και θέματα λαογραφίας, μυθολογίας,
ιστορίας αλλά και συγκριτικής θρησκειολογίας. Ναι, ήδη υπάρχει ένα
ολοκληρωμένο βιβλίο που είναι υπό έκδοση και έπονται, ελπίζω και
άλλα.
Πείτε μου την πιο ευτυχισμένη στιγμή από ένα ταξίδι σας!
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή; Όταν αξιώθηκα να φτάσω και να πατήσω στο
φρούριο που ο ίδιος ο Αλέξανδρος οχύρωσε το 327 π.Χ. για να
διαχωρίσει τους κατοικημένους αγροτικούς οικισμούς της Σαμαρκάνδης
(Μαράκανδα) από τους άγριους νομάδες της Στέπας. Ήταν το οχυρό
Νουράτα στο Ουζμπεκιστάν. Το αρχαίο αποσαθρωμένο τείχος
κατεβαίνει την βουνοπλαγιά κομματιασμένο σε πολλά σημεία. Η
ανάβαση φαντάζει απότομη και δύσκολη , αλλά πόσο μπορείς να
αντισταθείς φτάνοντας στην «άκρη του κόσμου» να σκαρφαλώσεις στα
τείχη και να εξερευνήσεις τα ερείπια που κάποτε οχύρωσαν την
Αλεξάνδρεια Αυτοκρατορία! Προχώρησα μέσα στην σκόνη και τον
κουρνιαχτό ψάχνοντας τα χνάρια του Μεγαλέξανδρου και η χωμάτινη
πλαγιά ψήλωνε όλο και περισσότερο μπροστά μου.
Ανεβαίνοντας στην κορυφή, στάθηκα μια στιγμή να καταλαγιάσει το
σφυροκόπημα μέσα μου και χάθηκα στον μακρινό ορίζοντα μέσα σε
έναν ιστορικό ίλιγγο που μου έκοβε την ανάσα…
Μίλησε μας για την πιο άσχημη περιπέτεια σ ένα από τα ταξίδια σας.
Η πιο άσχημη στιγμή ήταν-στιγμή, γιατί μετά ξεχάστηκε και φαντάζει
σαν μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια!-στον Δρόμο του Μεταξιού, στην
έρημο Τακλαμακάν, που το όνομά της σημαίνει «Μπες μέσα και δεν θα
βγεις ποτέ». Με θερμοκρασίες που άγγιζαν τους 50 βαθμούς και για
τροφή μερικά καρύδια, ένοιωσα κάποια στιγμή τρέμουλο και ρίγος σε
όλο μου το σώμα που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ένοιωσα κατάμονη
στον κόσμο και άρχισαν να με απασχολούν οι διηγήσεις όλων όσων
διέσχισαν την έρημο και την χαρακτήριζαν ως «κατοικία δαιμόνων και
σατανικών πνευμάτων».
Ένοιωσα απέραντη μοναξιά και βγήκα στον εξώστη του μικρού
ξενοδοχείου να αναπνεύσω, να μην είμαι μόνη με τις σκέψεις μου. Η
έρημος απλώνονταν χλωμή, ασάλευτη. Οι κάκτοι του κήπου έπαιρναν
αλλόκοτα σχήματα και οι σκιές των δέντρων γιγαντώνονταν τρομακτικά
καθώς έγερνε η μέρα. Η εκκωφαντική σιωπή έκρυβε άπειρους
ψιθύρους χαμένων διαβατών και πέρα ο ορίζοντας έπαιρνε ένα χρώμα
μαβί.
Λες και από μια διαβολική εύνοια όλες μου οι αισθήσεις
συνωμοτούσαν για να μεταφερθώ αιώνες πίσω, να νοιώσω στο πετσί
μου τις περιπέτειες των αρχαίων οδοιπόρων και να υποβληθώ στο ίδιο
μαρτύριο…
Από τα μέρη που έχετε επισκεφτεί ποια είναι αυτά που σας έκοψαν την ανάσα ή
έμειναν χαραγμένα για πάντα στην μνήμη σας.
Σου κόβει την ανάσα όταν στην Λαλιμπέλα της Αιθιοπίας, προχωρώντας
μέσα από ένα στενό μυστικιστικό διάδρομο βρίσκεται ξαφνικά στο
χείλος του γκρεμού, 3.200 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε
μια μοναδική τοποθεσία που σου προκαλεί ίλιγγο. Βουνά υψώνονται
γύρω σαν δάχτυλα που δείχνουν τον ουρανό κι εκεί, σε κάποιους
βράχους κρύβονται μοναστήρια προσβάσιμα μόνο με αναρρίχηση.
Πλησιάζοντας στις λαξευμένες στην πέτρα εκκλησίες, αρχαίοι
εκκλησιαστικοί ύμνοι αντηχούν στις πέτρινες κολόνες και καθώς περνάς
το κατώφλι αντικρύζεις ανθρώπινες βιβλικές φιγούρες σαν
νωπογραφίες να ξεκολλούν ένας-ένας και να μπαίνουν βαθύτερα στις
μυστικές σπηλιές ή γερμένοι πάνω στα ψηλά ραβδιά προσευχής να
ταλαντεύονται και απορροφημένοι να ψάλλουν εν χορώ.
Ποια είναι τα ταξίδια που σχεδιάζετε να κάνετε τα επόμενα χρόνια?
Ίσως σε μια νέα ήπειρο, σε Νέο Κόσμο. Ο χρόνος θα δείξει…
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και θα
ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.
την Ελλάδα με την υποστήριξη του εκδοτικού οίκου. Τα στοιχεία μου
είναι διαθέσιμα στον εκδοτικό οίκο Κάκτος.
ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ταξιδεύοντας
ΑΙΘΙΟΠΙΑ
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Κάκτος Εκδόσεις
Bookbar by Kaktos
«Με το παρόν έργο της Αιθιοπία, Η αγαπημένη των θεών, το τρίτο στη σειρά βιβλίο της, η Θωμαϊς Παπαθανασίου-Φωτοπούλου έχει εδραιωθεί στον χώρο της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας ως μία από τις πιο ξεχωριστές εκπροσώπους στην Ελλάδα. Η αρχή έγινε με το κλασικό πια έργο της Ιχνηλατώντας τον δρόμο του μεταξιού (2020), που είχα επίσης την τιμή να προλογίσω, για να ακολουθήσει το δεύτερο έργο της Ελληνικά ίχνη στην κεντρική Ασία, το οποίο προλόγισε ο καθηγητής και ιστορικός της τέχνης Μάνος Στεφανίδης.
»Με είχε εντυπωσιάσει τότε η παραστατική, διεισδυτική και συστηματική αποτύπωση των πολιτισμικών, κοινωνικο-οικονομικών διαδρομών και του τρόπου του βίου λαών, των οποίων τα ίχνη χάνονται βαθιά στην ιστορία, όπως και οι διασταυρώσεις τους με άλλους πολιτισμούς, ιδίως με τον ελληνικό κόσμο, παραμένουν ανεξίτηλες μέχρι σήμερα. Η συγγραφέας μεριμνά ώστε ο αναγνώστης να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις διαδρομές του ελληνικού πολιτισμού, καθώς αναζητεί τα ίχνη του στις πραγματικότητες και έρχεται σε διάλογο μαζί τους.
»Στο τρίτο αυτό βιβλίο της που αφιερώνει στην Αιθιοπία η κυρία Παπαθανασίου-Φωτοπούλου μετακινείται από την Ασία στην Αφρική, διεισδύει σε μια μυθική χώρα που είναι ιδιαίτερα οικεία στον ελληνικό κόσμο από τις απαρχές της παρουσίας της στην ιστορία. Διασταυρώθηκε όντως με τον ελληνικό πολιτισμό τόσο της προχριστιανικής όσο και της χριστιανικής εποχής, ως εκ τούτου ευλόγως αποκλήθηκε ως η αγαπημένη των θεών».
Από τον πρόλογο του βιβλίου
Γιώργος Κοντογιώργης
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Η Θωμαΐς Παπαθανασίου-Φωτοπούλου γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στο Διοικητικό Δίκαιο. Από τα νεανικά της χρόνια ταξιδεύει στον κόσμο με προτίμηση σε διαδρομές που δεν γνωρίζουν σύνορα και σε μέρη όπου ψάχνει τους πολιτισμούς και τα περάσματα λαών πίσω από τα πρόσωπα των ανθρώπων. Συνηθίζει να καταγράφει τις ταξιδιωτικές της εμπειρίες και η πρώτη της ταξιδιωτική εκδοτική εμφάνιση υπήρξε το βιβλίο Μογγολία-Υπερσιβηρικός, Ημερολόγια, το οποίο ήταν υποψήφιο για το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Ακολούθησαν τα βιβλία: Ιχνηλατώντας τον δρόμο του μεταξιού και Ελληνικά ίχνη στην Κεντρική Ασία-Ουζμπεκιστάν: Το σταυροδρόμι των πολιτισμών από τις Εκδόσεις Κάκτος. Επίσης, η ποιητική συλλογή Σκιρτήματα της νιότης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!