ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ για το βιβλίο της ΤΟ ΤΡΙΩΡΟΦΟ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ

Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK

φιλοξενούμε τη συγγραφέα κ. ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ για το βιβλίο της

ΤΟ ΤΡΙΩΡΟΦΟ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ

Κα Σκανδαλή σας καλωσορίζω στο blog μας για να μας μιλήσετε για το

βιβλίο σας ΤΟ ΤΡΙΩΡΟΦΟ

Τι σας ώθησε να επιλέξετε το κτίριο, το «τριώροφο», ως κεντρικό

αφηγηματικό στοιχείο;

Κατ’αρχάς, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την

τιμή που μου κάνετε να με φιλοξενήσετε στην σελίδα σας.

Αυτό που με έκανε να γράψω το καινούριο μου βιβλίο «Το τριώροφο», ήταν

μια φράση που είχα ακούσει πριν χρόνια από την ψυχολόγο μου. Για την

θεωρία τού τριώροφου μου είχε μιλήσει τότε. Για τίς τοξικές σχέσεις που

γεννιούνται πίσω από την πρόθεση των γονιών να συγκατοικήσουν με τα

παιδιά και τις οικογένειες που αυτά δημιουργούν. Μια συγκατοίκηση όμως,

που αντί να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια, «πνίγει» τους ανθρώπους, τις

ανάγκες και τις ψυχές τους.

Οι τρεις όροφοι συμβολίζουν τρεις φάσεις ζωής ή τρεις διαφορετικούς

τύπους ανθρώπων;

Οι τρείς όροφοι υφίστανται στην πραγματικότητα, και στο σπίτι που

περιγράφω, αλλά και σε πολλά άλλα σπίτια.

Κάθε φορά που γεννιέται ένα κορίτσι, για τούς γονείς είναι ένα βάρος. Μια

υποχρέωση. Το κορίτσι αυτό πρέπει να παντρευτεί, να αποκατασταθεί. Να

διατηρήσει την καλή εικόνα της οικογένειας.

Κι έτσι, πάνω απ’ το δικό τους σπίτι, αρχίζει να χτίζεται ο πρώτος όροφος.

Εκεί όπου η μεγάλη τους κόρη θα ζήσει με τον «καλό» γαμπρό που οι γονείς

της έχουν διαλέξει.

Όταν αργότερα, θα έρθει η σειρά τής δεύτερης κόρης για να παντρευτεί,

τότε θα χτιστεί κι άλλος όροφος.

Υψώνονται οι όροφοι, οι τοίχοι, κλείνουν οι πόρτες και τα παράθυρα. Και

το τριώροφο θα ποτιστεί με μίσος και έχθρα. Με κατεστραμμένες ζωές και

όνειρα που ποδοπατήθηκαν.

Υπήρξε πραγματικό γεγονός ή προσωπική εμπειρία που αποτέλεσε

έμπνευση για την ιστορία;

Οι ήρωες της ιστορίας είναι πρόσωπα αληθινά. Κάποιοι έχουν φύγει από την

ζωή, κάποιοι ζούν ακόμη. Όλα τα χρόνια που ήμουν κοντά τους,

παρατηρούσα τις συμπεριφορές, τις ζωές τους. Όταν ήρθε η κατάλληλη

στιγμή, τότε κατάλαβα πως αυτά που απλώς συνέβαιναν δίπλα μου, δεν

ήταν αθώα και συνηθισμένα. Ήταν ζωές που φώναζαν για ελευθερία και

αλήθεια. Ήταν οι ψυχές τους που προσπαθούσαν να «μιλήσουν», αλλά δεν

τίς άκουγε κανείς.

Ποιος χαρακτήρας αποδείχτηκε πιο απαιτητικός στη συγγραφή και γιατί;

Θα έλεγα πως ο χαρακτήρας της Ανθής, της μεγαλύτερης αδελφής, με

δυσκόλεψε λίγο. Μια γυναίκα που έπρεπε να ισορροπεί ανάμεσα στα πρέπει

της εποχής της, στην αγάπη για τα παιδιά της αδελφής της και στον

συμβατικό γάμο της. Που χρειάστηκε στο τέλος να έρθει πρόσωπο με

πρόσωπο και να συγκρουστεί με τους δαίμονές της. Και να αντιμετωπίσει

τις δικές της ενοχές, για την ζωή που δεν έζησε. Για την αγάπη και το

νοιάξιμο που δεν έδωσε στον σύζυγό της. Στον μοναδικό άνθρωπο που

άξιζε.

Υπάρχει κάποιο αντικείμενο ή στοιχείο στο βιβλίο που έχει ιδιαίτερο

συμβολισμό για εσάς;

Θα έλεγα πως η κουζίνα του πατρικού σπιτιού έχει έναν ιδιαίτερο και

σημαντικό συμβολισμό. Εκεί, στο τραπέζι όπου η οικογένεια τρώει,

μπροστά στον νεροχύτη, στην κατσαρόλα όπου σιγοβράζει το φαγητό, εκεί

γίνονται όλα. Αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην. Εκεί που η αλαζονεία

και το πάθος για την «καλή εικόνα», η απαξίωση της ανάγκης για αγάπη και

αλήθεια, οδηγούσαν ανθρώπους στην απελπισία και στην αρρώστια.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση κατά τη συγγραφή και την επιμέλεια

του βιβλίου;

Καθώς έγραφα, προσπαθούσα να αποτυπώσω κατά το δυνατόν τις

συμπεριφορές και τα συναισθήματα. Γιατί πρέπει να σας πώ, ότι όσα ζεί και

νιώθει ένας άνθρωπος δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο έπακρον σε μια

κόλλα χαρτί. Ή στην οθόνη τού υπολογιστή.

Κατά την διάρκεια τής επιμέλειας ενός κειμένου, πρέπει να γίνει

προσπάθεια ώστε ναι μεν να διορθωθούν λάθη, παραλείψεις και

επαναλήψεις, αλλά συγχρόνως να μην αλλοιωθεί το ύφος τού συγγραφέα.

Αυτό δηλαδή που τον χαρακτηρίζει.

Υπάρχει σκηνή ή απόσπασμα που γράψατε «κόντρα» στον δικό σας

χαρακτήρα;

Πάρα πολλές σκηνές του βιβλίου είναι αντίθετες με τον δικό μου

χαρακτήρα. Με τα πιστεύω και τίς αξίες μου.

Κάθε φορά που οι ήρωες, κυρίως οι γυναίκες, προσκολλώνται στα υλικά

αγαθά, και κάνουν το πάντα για να αγοράσουν ακριβά έπιπλα, ρούχα, ή να

κάνουν ταξίδια.

Ακόμη, οι στιγμές όπου η Ρούλα, ενώ αγαπάει ειλικρινά τον Ηλία, δεν τού

αποκαλύπτει τον επικείμενο γάμο που έχουν σχεδιάσει οι γονείς της για

εκείνη. Κι έτσι, παντρεύεται κάποιον που δεν αγαπά, δένει την ζωή της μαζί

του, και οδηγείται σιγά-σιγά στην νευρική βουλιμία.

Τι θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης μόλις κλείσει το βιβλίο;

Θα ήθελα να θυμούνται και να κρατήσουν βαθιά μέσα τους, αυτό που έχω

γράψει και στην αφιέρωση. Πώς η ψυχή έχει την δική της φωνή για να

μιλήσει. Την αρρώστια.

Όταν δεν μιλάει το στόμα, τότε θα μιλήσει με τον δικό του τρόπο, το σώμα.

Και θα εμφανισθούν αρρώστιες και αυτοάνοσα τα οποία απορρέουν από την

ψυχή μας.

Ποιο ήταν το πιο αναπάντεχο σχόλιο που λάβατε από αναγνώστη για το

βιβλίο σας το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2025;

Ένα από τα πρώτα σχόλια που έλαβα και μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο,

ήταν το εξής: «Ήταν τόσο κινηματογραφική η πλοκή, που νόμιζα ότι ήμουν

πίσω από την κλειδαρότρυπα και παρακολουθούσα τούς ήρωες

Τι συμβουλή θα δίνατε σε νέους συγγραφείς που θέλουν να εκδώσουν το

πρώτο βιβλίο τους.

Θα πω αυτό που έχουν ακούσει ίσως εκατοντάδες φορές, αλλά είναι

αλήθεια. Αν το θέλουν πραγματικά, αν η ψυχή τους περπατάει στο μονοπάτι

τής γραφής, τότε να επιμείνουν. Να γράφουν ξανά και ξανά. Να διαβάζουν

αυτό που έγραψαν και να μην φοβούνται να διορθώσουν, να πετάξουν αυτό

που δεν χρειάζεται. Να προσθέσουν ιδέες και εικόνες που άλλοτε δεν θα

τολμούσαν.

Να περιμένουμε συνέχεια του Τριώροφου ή κάτι εντελώς διαφορετικό

στο επόμενο βιβλίο σας;

Αρκετοί αναγνώστες μου λένε πώς το τέλος του βιβλίου τούς άφησε μια

πικρία, κάτι που ίσως δεν ολοκληρώθηκε. Θέλω να πώ πως άφησα την

τελευταία εικόνα του βιβλίου σαν πίνακα όπου ο ζωγράφος δεν έβαλε την

τελευταία πινελιά.

Με αυτόν τον τρόπο, ήθελα ο αναγνώστης να «γράψει» μέσα στο μυαλό του

την δική του συνέχεια της ιστορίας. Πως θα ήθελε δηλαδή να συνεχίσουν οι

ήρωες τίς ζωές τους.

Αφήνω λοιπόν την συνέχεια στον αναγνώστη, και καταπιάνομαι με κάτι

τελείως διαφορετικό, αλλά και πάλι βιωματικό, όπως άλλωστε όλα μου τα

βιβλία.

Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να  ευχαριστήσω για ακόμη

μια φορά και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε

εσάς και το βιβλίο σας

Εγώ σας ευχαριστώ ειλικρινά για την τιμή που μού κάνετε.

Για οποιαδήποτε άλλη ερώτηση, για να αφήσετε κάποιο σχόλιο, κριτική,

σκέψη, μπορείτε να με βρείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,

facebook και Instagram, στο προφίλ Foteini Skandali.

Το τριώροφο
Συγγραφέας:Φωτεινή Σκανδαλή
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ


Ένα καινούριο σπίτι. Ένας «καλός» γάμος. Ένα τριώροφο που θα στεγάσει το όνειρο μιας μάνας: την τέλεια εικόνα της οικογένειας. Στο Αγρίνιο της δεκαετίας του ’70, η Μαρία είναι αποφασισμένη να επιβάλει στις κόρες της τη δική της εκδοχή της ευτυχίας. Ακόμα κι αν αυτή πληγώνει. Ακόμα κι αν ραγίζει ψυχές και σώματα. Κι αν τα παιδιά της υποφέρουν, είναι απλώς το τίμημα. Η Ρούλα, η μεγαλύτερη κόρη, αναγκάζεται να θυσιάσει τον πρώτο της έρωτα και να εγκλωβιστεί σε έναν ανεπιθύμητο γάμο. Η Χρύσα, η μικρότερη, για να κρατήσει τον δικό της έρωτα, τον εγκλωβίζει η ίδια σε έναν γάμο που έχει καταδικαστεί εξ αρχής να αποτύχει. Αλλά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για τη Μαρία και τις κόρες της, πέρα από την άψογη εικόνα στη μικρή κοινωνία του Αγρινίου. Καθώς περνούν τα χρόνια, το σπίτι ψηλώνει. Μαζί του, όμως, υψώνονται και οι τοίχοι ανάμεσα στους ανθρώπους. Όλοι οι όροφοι στεγάζουν παγίδες. Η ανάγκη για αποδοχή γίνεται βία. Η φροντίδα μεταμορφώνεται σε έλεγχο. Και το όνειρο μιας «καθωσπρέπει» οικογένειας στοιχειώνει κάθε δωμάτιο. Κάθε σιωπή. Κάθε ζωή. Όμως, όταν η ψυχή δεν αντέχει άλλο να σωπαίνει, το σώμα γίνεται κραυγή τόσο δυνατή που μπορεί να γκρεμίσει ένα τριώροφο χτισμένο σε σαθρά θεμέλια. Και στα συντρίμμια του θα βρει καταφύγιο η δυστυχία... Γιατί εκεί που υπάρχει πόνος, πάντα κρύβεται ένα λάθος. Και, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να βλέπουν τα λάθη τους, ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες για τις επιλογές τους;