Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ AΝΕΜΟΛΟΓΙΟ κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή Ο
ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ και εμείς ζητήσαμε μια μίνι συνέντευξη από τη
συγγραφέα κ. ΡΑΝΙΑ ΟΡΦΑΝΑΚΟΥ, την οποία σας παρουσιάζουμε.
Συστήστε μας με λίγα λόγια τη ΡΑΝΙΑ ΟΡΦΑΝΑΚΟΥ, για να σας γνωρίσουμε.
Η Ράνια Ορφανάκου είναι μία εκπαιδευτικός, μαμά, σύζυγος και φίλη με ιδιαίτερη
αγάπη για την τέχνη σε κάθε πιθανή της έκφανση. Σε μια βαθύτερη προσέγγιση του
εαυτού μου, θα έλεγα ότι προσπαθώ να συντηρήσω μέσα μου το παιδί που κάποτε
υπήρξα, γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο έγινα δασκάλα και για τον ίδιο λόγο, πέρα από
ποιήματα, γράφω και παραμύθια. Παράλληλα, θα με χαρακτήριζα ως ονειροπόλα
και ρεαλίστρια ταυτόχρονα, που προσπαθεί να ισορροπεί μεταξύ ευαισθησίας και
δυναμικότητας. Κατά ομολογία ατόμων που με συναναστρέφονται τακτικά, διαθέτω
χιούμορ που με βοηθά να ανταπεξέρχομαι στην ενίοτε απαισιόδοξη οπτική μου για
πράγματα και καταστάσεις. Κλείνοντας, θα έλεγα ότι βασικό μου στοιχείο ως
άνθρωπος είναι η τάση μου να αναζητώ την ομορφιά και το καλό σε ό,τι με
περιβάλλει.
Το βιβλίο Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ που κρατάω στα χέρια μου είναι μια ποιητική συλλογή.
Μιλήστε μας για το βιβλίο σας και πώς προέκυψε ο τίτλος του;
Ο τίτλος «Ο Ταξιδευτής» είναι συμβολικός και αντανακλά την ουσία της ποιητικής
συλλογής. Ο Ταξιδευτής δεν είναι ένας συνηθισμένος ταξιδιώτης που διασχίζει
γεωγραφικούς τόπους, είναι ένας περιπλανώμενος της ψυχής, ένας άνθρωπος που
διανύει εσωτερικές διαδρομές, αναζητώντας την αλήθεια, την αγάπη, τον εαυτό
του. Ο τίτλος δεν αφορά μόνο τον ποιητικό αφηγητή, αλλά και τον αναγνώστη.
Όλοι είμαστε ταξιδευτές της ζωής, της μνήμης, των συναισθημάτων. Όπως και ο
Ταξιδευτής, αναζητάμε διαρκώς, είμαστε οδοιπόροι της ψυχής, της αγάπης, της
μοναξιάς, της ελπίδας και προσπαθούμε να βρούμε νόημα στη διαδρομή της ζωής.
Ο Ταξιδευτής δεν είναι μόνο ένα σύνολο ποιημάτων, αλλά μια ποιητική αφήγηση,
ένας λυρικός μονόλογος ενός ανθρώπου που αναρωτιέται, νοσταλγεί, αναζητά και
παρατηρεί, μια σκιά που περιπλανιέται μέσα στον χρόνο και την ποίηση
αναζητώντας κάτι που ίσως δε βρεθεί ποτέ.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες που θα το
διαβάσουν;
«Ο Ταξιδευτής» δεν αναζητά προορισμούς αλλά αλήθειες, είναι ένας προσκυνητής
των συναισθημάτων που άλλοτε πονά κι άλλοτε χαμογελά αμυδρά με μια «σχεδόν
ελπίδα».
Περπατά σε τόπους της ψυχής όπου η θλίψη βάφεται κόκκινη, η μοναξιά σμιλεύει
τη σιωπή και η ελπίδα ανθίζει στις σκιές. Μέσα από τις σκέψεις του, ο Ταξιδευτής
μας καλεί να εξερευνήσουμε τα δικά μας εσωτερικά τοπία, να αντιμετωπίσουμε
τους φόβους και τις επιθυμίες μας, να αποδεχτούμε τις σκιές μας και να
αναζητήσουμε το φως ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη. Μας υπενθυμίζει πως στη
ζωή δεν υπάρχει απόλυτη καθοδήγηση, ούτε σίγουροι δρόμοι. Ωστόσο, ακόμα και
χωρίς πυξίδα, η πορεία έχει σημασία. Η αναζήτηση του εαυτού είναι διαρκής και, αν
και μοναχική, είναι απαραίτητη για την αυτογνωσία.
Γιατί γράφετε ποιήματα; Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια.
Όπως είχα αναφέρει και παλιότερα, η ποίηση είναι ο τρόπος να συνεχίσεις να
αναπνέεις όταν νιώθεις ότι σου τελειώνει το οξυγόνο. Γι’ αυτό τον λόγο γράφω
ποιήματα, για να μπορέσω να διαχειριστώ γεγονότα, καταστάσεις ή απώλειες που
ενίοτε με πνίγουν, για να μπορέσω να εξωτερικεύσω σκέψεις και συναισθήματα και
να τα επικοινωνήσω σε άλλους που μπορεί να υπάρχει κάποιος βαθμός σύγκλισης.
Τώρα, όσον αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια, ετοιμάζω κάποια πράγματα αλλά
είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο και δεν βιάζομαι ως προς την ολοκλήρωσή τους,
αυτό που επιθυμώ αυτή τη στιγμή είναι «Ο Ταξιδευτής» , να βρει τον δρόμο του,
αφήνοντας ένα οικείο συναίσθημα σε όσους τον διαβάσουν.
Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο
λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και ποιο θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Αληθεύει ότι η ποίηση σήμερα έχει αλλάξει σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν,
τόσο στη μορφή όσο και στη λειτουργία της. Η σύγχρονη ποίηση τείνει να
αποφεύγει τον περίτεχνο λόγο παλαιότερων εποχών και είναι πιο άμεση,
προσωπική και βιωματική. Ενώ στο παρελθόν στηριζόταν σε αυστηρές μορφές και
συγκεκριμένες ποιητικές δομές, σήμερα είναι πιο ελεύθερη, προσεγγίζοντας πολλές
φορές τον πεζό λόγο ή χρησιμοποιώντας ένα πιο αφαιρετικό ύφος, διατηρώντας
ωστόσο τη δύναμη της εικόνας και του συναισθήματος. Παρότι η ποίηση σήμερα
έχει αλλάξει μορφή και μέσα έκφρασης, η ουσία της παραμένει η ίδια: η ανάγκη
του ανθρώπου να αποτυπώσει τα συναισθήματά του, να δώσει φωνή στις εμπειρίες
του και να βρει νόημα στις λέξεις. Οι νέοι ποιητές σήμερα διαμορφώνουν τη δική
τους φωνή μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Μεγαλώνουν σε μια εποχή
όπου η ποίηση δεν περιορίζεται σε βιβλία και λογοτεχνικά περιοδικά, αλλά
ταξιδεύει μέσα από τα social media και τις live αναγνώσεις. Η νέα γενιά δεν
φοβάται να γράψει για το πώς βιώνει τον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο. Θέματα
όπως η ταυτότητα, η ψυχική υγεία, η σεξουαλικότητα και η κοινωνική αδικία
βρίσκονται στο επίκεντρο των ποιημάτων της, με την ποίηση να γίνεται έτσι μια
φωνή διαμαρτυρίας και αλλαγής.
Όσον αφορά το μέλλον της ποίησης, πιστεύω ότι η παραδοσιακή ποίηση θα
συνεχίσει να υπάρχει, αλλά θα βλέπουμε όλο και περισσότερους πειραματισμούς
με τη γλώσσα, τη μορφή και την αλληλεπίδραση του ποιήματος με άλλες τέχνες. Η
ποίηση δεν πρόκειται να χαθεί, απλώς θα συνεχίσει να μεταμορφώνεται. Από τις
σελίδες των βιβλίων στις οθόνες, από την κλασική μορφή στην πολυμεσική
έκφραση, η ποίηση θα βρίσκει πάντα τρόπο να επιβιώνει και να μιλάει στην ψυχή
των ανθρώπων.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές, πείτε μας δύο Έλληνες και δύο ξένους και
αν σας επηρέασαν να γράψετε την δική σας ποιητική συλλογή.
Αγαπημένους ποιητές και ποιήτριες έχω πολλούς και πολλές, παλαιότερους αλλά
και νέους. Επειδή όμως, μου ζητάτε να περιοριστώ σε δύο Έλληνες και δύο ξένους,
θα στραφώ στα εφηβικά και πρώτα νεανικά μου χρόνια και στην πρώτη μου επαφή
με την ποίηση. Ο Καβάφης και ο Καρυωτάκης αποτέλεσαν την πρώτη μου επαφή με
την ποίηση. Αυτοί οι σημαντικοί εκπρόσωποι της νεοελληνικής ποίησης, παρά τις
διαφορές στο ύφος και τη θεματική παρουσιάζουν ομοιότητες ως προς την
αίσθηση ματαιότητας και υπαρξιακού πόθου, ως προς την μοναξιά, τον
αντιηρωισμό, την παρακμή και την ειρωνεία. Αν προσπαθούσα να διακρίνω κάποιες
καβαφικές επιρροές στον Ταξιδευτή, θα έλεγα ότι αντλεί την αίσθηση της
περιπλάνησης, όχι μόνο ως φυσικό ταξίδι, αλλά κυρίως ως υπαρξιακή αναζήτηση,
όπως στην «Ιθάκη» όπου ο δρόμος και η εμπειρία του ταξιδιού είναι
σημαντικότερα από τον προορισμό. Από τον Καρυωτάκη θα διέκρινα στον
Ταξιδευτή τον υπαρξιακό πεσιμισμό και την ειρωνεία, την αίσθηση της
μελαγχολίας, της υπαρξιακής ματαίωσης και της βαθιάς ενδοσκόπησης,
Από ξένους ποιητές, θα στραφώ πάλι στα πρώτα νεανικά μου χρόνια και στην
ποίηση του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και του Χαλίλ Γκιμπράν, των οποίων η ποίηση
παρά τις διαφορές στο πολιτισμικό και ιστορικό πλαίσιο, παρουσιάζει αρκετές
ομοιότητες ως προς τον συμβολισμό και μυστικισμό, την αγάπη και τον πόνο ως
κεντρικά θέματα, τη σχέση με τη φύση, τον θάνατο και τη μοίρα. Στον Ταξιδευτή θα
μπορούσε να διακρίνει κανείς επιρροές από Λόρκα, κυρίως στη χρήση των
συμβόλων, της φύσης που γίνεται μάρτυρας ανθρώπινων παθών, της μουσικότητας
και επανάληψης κάποιων στίχων. Από τον Χαλίλ Γκιμπράν, ο Ταξιδευτής έχει
επιρροές που αφορούν τη φιλοσοφική διάσταση με στοχασμούς πάνω στη μοναξιά,
την αγάπη, τη θλίψη, την ελπίδα και την αναζήτηση της αλήθειας. Υπάρχει επίσης η
αίσθηση της εσωτερικής διαδρομής προς την αυτογνωσία, κάτι που αποτελεί
βασικό μοτίβο στη φιλοσοφία του Γκιμπράν. Ο Ταξιδευτής μοιάζει να συνομιλεί με
όλους αυτούς τους σπουδαίους ποιητές, δανειζόμενος την υπαρξιακή αγωνία του
Καβάφη, την ειρωνεία του Καρυωτάκη, τον λυρισμό και τον συμβολισμό του Λόρκα,
καθώς και την φιλοσοφική διάσταση και αναζήτηση της αλήθειας του Γκιμπράν,
Ωστόσο, μέσα από αυτές τις επιρροές, θα έλεγα ότι η συλλογή αποκτά τη δική της
ταυτότητα και έναν βαθιά προσωπικό και εξομολογητικό λόγο.
Αφιερώστε στους αναγνώστες μας, τους αγαπημένους σας στίχους από το νέο
βιβλίο σας «Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ»
Σε κάθε ποίημά μου υπάρχει κι ένα κομμάτι του εαυτού μου, σε κάθε ποίημά μου
υπάρχουν στίχοι βαθιά συνδεδεμένοι με την εκάστοτε ψυχική και συναισθηματική
μου κατάσταση. Μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω.
Ωστόσο, ίσως σταθώ σε κάποιους στίχους που αναφέρονται στην αγάπη, που στον
Ταξιδευτή δεν είναι εύκολη, είναι μια αναζήτηση που συνοδεύεται συχνά από τη
μοναξιά και την αμφιβολία, αποτελεί όμως το μόνο τρόπο να υπερβούμε τον εαυτό
μας.
«Πες μου πώς αγαπούν και
πώς μιλούν για αγάπη;
Πες μου αυτός ο τόπος αν με χωράει εμένα;»
«Μη με ρωτάς πώς αγαπούν
ρομαντικοί βιβλίων,
…
για άνοιξη που έρχεται
στη μοναξιά ντυμένη
για ήρωες που χάθηκαν
σε τόπους που δεν πήγαν
Μα ρώτα με πώς αγαπούν
οι χρόνια απελπισμένοι»
«Αυτοί που αγαπήσαμε
δε μας εγκαταλείπουν
τους κουβαλάμε μέσα μας
μ’ αγκίστρι καρφωμένους»
Έντονα συναισθηματικά φορτισμένοι για μένα είναι και οι στίχοι από τη «χώρα της
μοναξιάς» :
«Οι ώρες θα είναι ίδιες
Ο χρόνος θα παγώσει
Εδώ δεν υπάρχει χέρι να πιαστείς
Στόμα να σε φιλήσει
Εδώ θα είσαι μόνος σου
Στους μόνους ο πιο μόνος»
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ και σε κάποιους στίχους από «τη χώρα της ελπίδας»,
που προσεγγίζουν κάποιες σκληρές αλήθειες για τη γυναικεία υπόσταση.
«Οι γυναίκες εδώ ελπίζουν
πως δεν είναι για τους άλλους
ένα κομμάτι κρέας
που κρέμεται από το τσιγκέλι
ευρείας κατανάλωσης
με ημερομηνία λήξης.
Πως δε μετριέται η αξία τους
απ’ τα μωρά που κάναν
κι αν τα ρούχα τους
είναι αρκετά σεμνά
γι’ αυτούς που τις κοιτάζουν.
…
Εδώ δεν υπάρχουν θύματα
Κι οι θύτες δεν χωράνε».
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και
θα ήθελα να μας πείτε πού και πώς μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο ταξίδι!
Το βιβλίο μου είναι διαθέσιμο από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο και μπορεί κανείς να το
βρει στο:
https://www.ekdoseispnoi.gr/product/%ce%bf-
%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b4%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ae%cf%82/
καθώς και σε όλα τα ενημερωμένα ηλεκτρονικά και φυσικά βιβλιοπωλεία κατόπιν
παραγγελίας
Ακολουθούν οι δικοί μου προσωπικοί λογαριασμοί:
INSTA ACC
https://www.instagram.com/rania_orf/
FB ACC
https://www.facebook.com/rania.orfanakou/?locale=el_GR
Ο Ταξιδευτής
Σελίδες: 58
Ημερ. κυκλοφορίας: 12/2024
Συγγραφέας: Ράνια Ορφανάκου
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ
«Όλα μου τα ταξίδια/γίναν χωρίς πυξίδα/χωρίς αποσκευές/χωρίς συνταξιδιώτη/με μια επιθυμία βαριά/στους ώμους μου ριγμένη.»
«Ο Ταξιδευτής» δεν αναζητά προορισμούς αλλά αλήθειες, είναι ένας προσκυνητής των συναισθημάτων που άλλοτε πονά κι άλλοτε χαμογελά αμυδρά με μια «σχεδόν ελπίδα». Περπατά σε τόπους της ψυχής όπου η θλίψη βάφεται κόκκινη, η μοναξιά σμιλεύει τη σιωπή και η ελπίδα ανθίζει στις σκιές. Μέσα από τις σκέψεις του, ο Ταξιδευτής μας καλεί να εξερευνήσουμε τα δικά μας εσωτερικά τοπία, να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας, να αποδεχτούμε τις σκιές μας και να αναζητήσουμε το φως ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!