Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ AΝΕΜΟΛΟΓΙΟ κυκλοφορεί η δεύτερη ποιητική συλλογή με τίτλο ΘΛΑΣΗ
ΚΑΡΔΙΑΣ Α΄ ΒΑΘΜΟΥ και ζητήσαμε μια μίνι συνέντευξη από τη συγγραφέα κ. ΦΩΤΕΙΝΗ
ΟΥΖΟΥΝΙΔΟΥ, την οποία σας παρουσιάζουμε.
Σύστησέ μας με λίγα λόγια τη ΦΩΤΕΙΝΗ ΟΥΖΟΥΝΙΔΟΥ, για να σε γνωρίσουμε.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ένιωθα πάντα μέσα μου μία ανεξήγητη θλίψη... Μία
σύγχυση ή σύγκρουση συναισθημάτων που μόνο ως τέτοια μπορώ να την προσδιορίσω. Η
συγγραφή με βοηθάει να νιώθω απολύτως ολοκληρωμένη και σε αρμονία με το σύμπαν
γύρω και μέσα μου.
Τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει δύο ποιητικές μου συλλογές. Το 2022
κυκλοφόρησε η πρώτη μου συλλογή με τίτλο «Ο Αδόκητος Χαμός Των Ρόδων» (εκδόσεις
Ανεμολόγιο) και την περασμένη χρονιά κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική μου συλλογή με
τίτλο «Θλάση Καρδιάς Α' Βαθμού» (εκδόσεις Ανεμολόγιο). Πιστεύω πως η ποίηση είναι μία
γλώσσα παγκόσμια, συμπαντική. Είναι μία γλώσσα διαγαλαξιακή που προηγείται
χρονολογικά οποιασδήποτε άλλης ομιλούσας γλώσσας, αφού ποίηση είναι και αυτή που
γράφεται από τον άνεμο επάνω στη θάλασσα, από το ανθρώπινο σώμα επάνω σε άλλο
ανθρώπινο σώμα, από την σιγή της νύχτας και από την παγωμένη λάμψη των άστρων
επάνω στον ουράνιο θόλο.
Μόνο ευρισκόμενη μέσα στο σύμπαν της ποίησης και όταν διαβάζω ποίηση ή δημιουργώ η
ίδια, καταφέρνω να νιώσω απόλυτα δεμένη με τον εαυτό μου, λιγότερο μόνη και παρούσα
σε αυτόν τον κατακερματισμένο κόσμο. Αισθάνομαι ολοκληρωτικά αποδεκτή.
Το βιβλίο ΘΛΑΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ Α΄ ΒΑΘΜΟΥ που κρατάω στα χέρια μου είναι μια ποιητική
συλλογή. Μιλήστε μας για το βιβλίο σας και πώς προέκυψε ο τίτλος του;
Ο τίτλος της συλλογής προέκυψε εντελώς συνειρμικά. Είχα στον νου μου τον τίτλο ήδη πριν
ξεκινήσω να γράφω τη συλλογή. Ακολούθησαν έπειτα δέκα οχτώ μήνες εντατικής
προσπάθειας μέχρι να καταφέρω να την ολοκληρώσω και να αποκτήσει την τελική της
μορφή.
Στην συγγραφή της συλλογής με βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό εικόνες και φωτογραφίες που
είχα κρατήσει αποθηκευμένες με μία ποιητική ποιότητα που με βοήθησαν με συνοδηγό
πάντα το συναίσθημα, να ξετυλίξω την αφηγηματική εξιστόρηση της διασύνδεσης της
εσωτερικής ζωής που βιώνουμε σε αντιδιαστολή με τη σκληρή εξωτερική πραγματικότητα.
Η ποιητική αφήγηση ακολουθεί την πορεία ενός ανθρώπου που έπειτα από μία μεγάλη
περιπέτεια, μια συμφορά που τον μεταμόρφωσε εσωτερικά, προσπαθεί να
συνειδητοποιήσει προς τα πού βαδίζει.. Ποιός είναι; Πού ανήκει; Πού κατευθύνεται; Ποιοί
τον περιμένουν; Οπότε θα έλεγα πως η συλλογή αυτή καλεί τον αναγνώστη να προβεί σ'
ένα δικό του στοχαστικό ταξίδι σε τοπία εσωτερικά που διαδραματίζονται σε σκοτεινά
δωμάτια του νου και της ψυχής. Είναι ένα ταξίδι που συντελείται με ανοιχτή καρδιά και
διάθεση για εξερεύνηση επάνω στην κατάσταση και στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης…
Ένα ταξίδι που εξαρτάται από την ετοιμότητα του αναγνώστη να αναμετρηθεί με τις πληγές
και τις μνήμες του παρελθόντος, με αισθήματα καταπιεσμένα όπως ντροπή, θυμός, φόβος,
τύψεις αλλά και με το ίδιο το υπαρξιακό κενό… Το κενό που κατοικεί μέσα μας και είναι
έτοιμο να μας κατασπαράξει στον σκοτεινό πυθμένα μίας προσωπικής για τον καθένα,
υπαρξιακής αβύσσου. Τέλος, πρόκειται για ένα ταξίδι που εμφορείται σε μεγάλο βαθμό
από την διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση των πραγμάτων, από τη ρευστότητα που συναντάμε
στη φύση, αλλά και στην καθημερινή ανθρώπινη εμπειρία. Ένα ταξίδι που χαρακτηρίζεται
από μοτίβα επαναλαμβανόμενα του πίσω-μπρος και πολλές φορές έχει τα χαρακτηριστικά
των μαιάνδρων ενός λαβύρινθου ή μίας ζιγκ-ζαγκ πορείας, γεμάτο από αναδρομές σε
πρόσωπα και μνήμες του παρελθόντος και γεμάτο από τυχαίες, απρόβλεπτες συναντήσεις
που χωρίς να το περιμένουμε έχουν δύναμη διαμορφωτική επάνω μας και καταφέρνουν να
καθορίσουν το μέλλον μας. Είναι μία κίνηση του να μπαίνεις μέσα και να βγαίνεις και να
πηγαίνεις μία πάνω και μία κάτω. Ανάμεσα σε όλα αυτά σημασία έχει η διατήρηση μίας
εσωτερικής ισορροπίας, όσο δύσκολη και εύθραυστη κι αν μοιάζει αυτή στα πλαίσια της
αμείλικτης καθημερινότητας που επηρεάζει τις ζωές μας.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν;
Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από τη συλλογή μου είναι πως ακόμη και το πιο
μαραζωμένο λουλούδι που φαινομενικά δείχνει πως δεν έχει πολλές ελπίδες να τα
καταφέρει να επιζήσει, με τις κατάλληλες συνθήκες και το κατάλληλο περιβάλλον μπορεί
να αναζωογονηθεί. Με τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μας και με μικρές έστω
χαραμάδες φωτός, με νοιάξιμο και φροντίδα και με μεγάλο προσωπικό αγώνα, έστω κι αν
αυτός συμπυκνώνεται σε μικροσκοπικά βήματα κάθε μέρα που αφήνουν ίχνη ανεπαίσθητα,
ακόμη και το πιο βαρύ πέπλο ομίχλης είναι δυνατόν να αρθεί και η φωτεινή θέα προς την
απέναντι όχθη όπως φαίνεται απέναντι από κάθε κακοτράχαλο μονοπάτι της
καθημερινότητας, μπορεί να γίνει και πάλι ορατή.
Γιατί γράφετε ποιήματα; Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια.
Γράφω για να πάψω να νιώθω χαμένη. Γράφω για να σηκώσω τις σκιές απ τα σκοτάδια του
μυαλού και της ψυχής μου. Γράφω για εμένα σημαίνει «με συναντάω», με κρατάω από το
χέρι και με οδηγώ στο σπίτι μου. Γράφω και η φωνή μου γίνεται οδηγός για όλους τους
χαμένους και απελπισμένους αυτής της γης... Γίνομαι μέσα από τα λόγια μου ένας
προστατευτικός μανδύας που θα τους σηκώσει ψηλά μέσα από συναισθήματα αβοηθησίας
και απελπισίας και θα τους οδηγήσει στο δικό τους σπίτι.
Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να συνεχίσω να είμαι αυτή η φωνή.
Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο
πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και ποιο θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας, νομίζω πως δεν είμαι η πιο κατάλληλη να
το απαντήσω. Διαπιστώνω πως ενώ υπάρχει μία πλούσια ποιητική παραγωγή στη χώρα
μας κάθε χρόνο, δεν συναντάει την ανάλογη ζήτηση και το ανάλογο ενδιαφέρον… Ίσως το
γεγονός αυτό να οφείλεται στην πεποίθηση μίας μερίδας ανθρώπων που αγοράζουν και
διαβάζουν έναν αξιοσημείωτο αριθμό βιβλίων τον χρόνο, ότι η ποίηση είναι δυσνόητη ή ότι
δεν είναι για όλους. Κατ' εμέ, είναι μέγα σφάλμα να σκέφτονται κατ' αυτόν τον τρόπο… Η
ποίηση ήταν ανέκαθεν, μέσα στον διάβα των αιώνων, και θα συνεχίσει να είναι ένα σινιάλο
φτιαγμένο με φώτα και καπνούς, όπως αναφέρω χαρακτηριστικά στο ποίημα μου με τίτλο
«Αποχαιρετισμός», που στόχο του θα έχει να φτάσει στον νοερό ορίζοντα του κάθε
αναγνώστη, να τραβήξει το βλέμμα και να κεντρίσει την προσοχή του, υπενθυμίζοντάς του
πως δεν είναι μόνος σε όλο αυτό που περνάει και πως υπάρχει κάποιος (ο ποιητής) που
νιώθει ακριβώς όπως εκείνος. Σε εποχές χαώδεις όπως αυτές που διανύουμε, η ποίηση
είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Είναι φανερό ομολογουμένως πώς ο πλανήτης μας εκπέμπει
SOS και βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Η διαρκώς συντελούμενη οικολογική
καταστροφή, η πολιτική και η οικονομική αστάθεια, η άνοδος στην εξουσία φασιστικών
καθεστώτων, οι φρικαλεότητες και οι βαρβαρότητες που συντελούνται στα πλαίσια
πολεμικών συράξεων και φτάνουν στο σημείο της απευθείας μετάδοσης στις οθόνες των
ηλεκτρονικών μας συσκευών, δολοφονικών επιθέσεων και μαζικών εκκαθαρίσεων εναντίον
άμαχων πληθυσμών με σκοπό τον αφανισμό τους, είναι ενδεικτικά μόνο ορισμένα από τα
δεινά που οδηγούν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αυτού του κόσμου να βρίσκονται στα
πρόθυρα μίας απόλυτα εξουθενωτικής, σωματικής και ψυχικής κατάρρευσης, με ό,τι αυτό
συνεπάγεται. Το μέλλον της ποίησης οφείλει λοιπόν να βρίσκεται στους δρόμους, στις
διαδηλώσεις, στις πλατείες, στους τοίχους όπου ανθίζουν λουλούδια και συνθήματα και σε
κάθε μαζική συγκέντρωση ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές, πείτε μας δύο Έλληνες και δύο ξένους και αν σας
επηρέασαν στο να γράψετε την δική σας ποιητική συλλογή.
Από τους ξένους ποιητές, αγαπώ πολύ την ποίηση της Louise Glück και του Federico Garcia
Lorca και από Έλληνες ποιητές, ξεχωρίζω την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και του Νικηφόρου
Βρεττάκου. Στην νέα μου συλλογή με επηρέασε πολύ ο νοσταλγικός τόνος που χαρακτηρίζει
την ποίηση του Ρίτσου, όπως επίσης και τα στοιχεία του ρομαντισμού και του
νεορομαντισμού που συναντάμε σε ορισμένα ποιήματά του. Θυμάμαι την περίοδο που
έγραφα την νέα μου συλλογή, είχα διαβάσει το «Averno» της Louise Glück, που είναι μία
από τις πολύ αγαπημένες μου συλλογές.. Με εξέπληξε ο τρόπος που χειρίζεται
συναισθήματα καταπιεσμένα, όπως θυμός και ντροπή. Τα εκφράζει με μία λεπτότητα στα
πλαίσια της εξομολογικότητας που χαρακτηρίζει την εύθραυστη- παρόλ' αυτά- τρομερά
θαρραλέα ποιητική της φωνή!
Αφιερώστε στους αναγνώστες μας, τους αγαπημένους σας στίχους από το νέο βιβλίο
σας ΘΛΑΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ Α΄ΒΑΘΜΟΥ
«Βρες μου μια κρυψώνα καταγάλανο ουρανό
/να υψώσω σκαλωσιές με κόκκινα τριαντάφυλλα»
στίχοι από το ποίημα «Μπλέκονται Μονοπάτια».
Τους επέλεξα γιατί, πρώτον, μέσα από αυτούς τους στίχους θέλω να υπενθυμίσω στον
αναγνώστη πως ακόμη και η πιο δύσκολη εμπειρία μπορεί να μας κάνει πιο όμορφους
εσωτερικά ανθρώπους που βρίσκουν και εκτιμούν τελικά την ομορφιά της ζωής στα πιο
μικρά, απαρατήρητα ωστόσο παρ' όλα αυτά ανεκτίμητα σε ομορφιά πράγματα. Όσο πιο
δύσκολα περνάμε τόσο περισσότερο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βλέμμα μας πρέπει να
παραμένει καρφωμένο ψηλά, να ατενίζει τον ζωογόνο ουρανό του νου και της καρδιάς μας.
Δεύτερον, τους επιλέγω διότι μου φέρνουν στο νου κάποιους αγαπημένους στίχους του
Τάσου Λειβαδίτη που λεν: «Κ’ η ποίηση είναι σα ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα για να
κόψεις ένα ρόδο αληθινό» (Συλλογή: «ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ - 1», 1987
Εκδόσεις Μετρονόμος, τόμος 3ος, σελ. 355-360)
Είναι κι αυτή μια σκέψη επάνω στην ίδια την επίπονη διαδικασία της συγγραφής και στον
τρόπο που λειτουργεί ο ποιητής ως κοινωνός του θεϊκού με το ανθρώπινο. Υπάρχει κάτι
στην διαδικασία συγγραφής ενός ποιήματος που το βρίσκω εξαιρετικά εξωπραγματικό..
Πολλές φορές ο ποιητής γίνεται κοινωνός μίας κατάστασης που αγγίζει τα όρια του
μεθυστικού στοιχείου της έκστασης, μίας υπερβατικής κατάστασης όπου τα όρια του
χώρου και του χρόνου καταργούνται... Βρίσκω την ποίηση τον πιο κατάλληλο τρόπο να
συνομιλήσει ο καθένας με ό,τι αναγνωρίζει ο ίδιος ως Θεό, ακόμη κι αν αυτός ο Θεός είναι
απλώς ο ανώτερος εαυτός του, και ως τον μόνο τρόπο ν' ανακαλύψει καλά κρυμμένες
προσωπικές αλήθειες.
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και θα
ήθελα να μας πείτε πού και πώς μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία σας. Πραγματικά, ήταν μεγάλη χαρά και τιμή
για εμένα η φιλοξενία σας! Τα βιβλία μου μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα του
εκδοτικού μου οίκου:
(https://www.ekdoseispnoi.gr/product/%ce%b8%ce%bb%ce%ac%cf%83%ce%b7-
%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%82-%ce%b1-
%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%bc%ce%bf%cf%8d/) καθώς και σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο
κατόπιν παραγγελίας.
INSTA @thegardenofdreams
FB Φωτεινή Ουζουνίδου
Θλάση καρδιάς Α’ βαθμού
ΦΩΤΕΙΝΗ ΟΥΖΟΥΝΙΔΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ
Όσα θα σας μεταφέρω έχουν τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος: Εμείς, οι απόγονοι ατροφικών φτερών, είμαστε αποκλεισμένοι στο Ποτάμι της Παραδοχής. Η μόνη διέξοδος για τις ασθενικές μας καρδιές, μετά από αλλεπάλληλα αποτυχημένα χειρουργεία, βρίσκεται στην Πόλη Οδύνη. Ο δρόμος προς την Πόλη είναι δύσβατος και επικίνδυνος, μα πρέπει να φτάσουμε εκεί πάση θυσία. Ένας από εμάς δραπέτευσε κρυφά ένα βράδυ. Μέσα σ’ ένα μπουκάλι σφραγισμένο, στο Ποτάμι βρήκαμε το τελευταίο μήνυμά του: «Πρέπει ν’ ανοίξω αυτόν τον λάκκο όπου έχω θάψει την καρδιά μου. Πρέπει να μάθω τι χωράει μες στην αγκαλιά μου. Πόλη Οδύνη, δείξε μου τον δρόμο της καρδιάς. Θέλω να μάθω τον δρόμο της καρδιάς. Έστρωσα μόνη το κρεβάτι μου μια Κυριακή. Έκοψα κόκκινα τριαντάφυλλα απ’ το ποτάμι. Ταξίδεψα ως στην Πόλη παρέα με τ’ ακέφαλα αγάλματα. Εφάμιλλης εξαίσιας ομορφιάς είναι και το δικό μου άψυχο σώμα. Αφήνω κόκκινα τριαντάφυλλα πάνω στον λάκκο όπου έθαψα την καρδιά μου. Κάτι με τραβάει συνεχώς προς τα επάνω. Δεν ξέρω τι, μα θα το ανακαλύψω σύντομα αφήνοντας ελεύθερο το χέρι της θλίψης. Εγώ, νεκροζώντανη, και με ματωμένους ακόμη καρπούς, όσο επώδυνο και να ’ναι θα μπω ολόκληρη μέσα σ’ αυτό το δέντρο που ονομάζεται, Ψυχή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!