ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ για το βιβλίο της «ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ» από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΑΡΣΙΣ

 Οι Εκδόσεις  ΑΠΑΡΣΙΣ παρουσίασαν την ποιητική συλλογή της  ΝΙΚΟΛΕΤΤΑΣ

ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, "ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ" και  εμείς κάναμε μια μίνι συνέντευξη με την

συγγραφέα, την οποία σας παρουσιάζουμε.

1)Κα ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, το βιβλίο σας "ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ" είναι η πρώτη σας 

ποιητική συλλογή, με την οποία αποφασίσατε να μας συστηθείτε. Μιλήστε μας, για το βιβλίο

σας και τα ποιήματα σας, μετρήσαμε και διαβάσαμε 78 ποιήματα. Πότε ξεκινήσατε

να τα γράφετε και ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο

αναγνώστης που θα τα διαβάσει;

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία μου στη σελίδα σας.

Πράγματι η Ερωτογραφία είναι το πρώτο ατομικό βιβλίο, την επιμέλεια έχει κάνει ο

Βασίλης Καλαμαράς και η δεύτερη μου συνεργασία με το λογοτεχνικό μου «σπίτι»,

τον εκδοτικό οίκο «Άπαρσις», καθώς είχα συμμετάσχει το 2020 στην συλλογή

διηγημάτων με ένα κείμενο στο βιβλίο «Τα διηγήματα του εγκλεισμού», που ήταν

μια συλλογική δουλειά περισσοτέρων από 60 δημιουργών με αφορμή, την

πρωτοφανή για τα διεθνή δεδομένα, απομόνωση, λόγω της πανδημίας.

Η «Ερωτογραφία» είναι η φωνή μου, η οπτική και το απόσταγμα της αντίληψής μου

περί έρωτος. Ο έρωτας πρωτίστως ο σαρκικός, αυτό το κομμάτι της φυσικής

υπόστασης της γυναίκας που ξεκινά από τη μήτρα και φτάνει μέχρι και τον θάνατο

–ρεαλιστικά και αλληγορικά- την κατάρρευση, την ψευδαίσθηση της πληρότητας

και προσδίδει ιδιότητες, μητέρα, ερωμένη, σύντροφος, ίδια συντριβή ενίοτε.

Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει και πρωτόλεια ποιήματα μου, που γράφτηκαν στο

τέλος της εφηβείας, όταν ο έρωτας φάνταζε στα μάτια μου σκληρός και άδικος μέσα

στα πλαίσια της αναζήτησης του εξιδανικευμένου. Ένα μεγάλο μέρος της, αφορά σε

μια συγκεκριμένη προσωπική ιστορία που διέγραψε μια πορεία από την

εξιδανίκευση στην υποτίμηση, από το πάθος στην ματαίωση και από την ερωτική

συνύπαρξη στην απουσία. Όσο για το τί θα ήθελα να αποκομίσει ο αναγνώστης,

νομίζω ότι δεν έχω προσδοκία να θέλω να κατευθύνω τον αναγνώστη. Νιώθω ότι η

γραφή μου ενδεχομένως από μόνη της έχει την αμεσότητα να ταυτιστεί ή και να

διαφωνήσει ο αναγνώστης. Αν κάτι λοιπόν θα ήθελα, είναι ο αναγνώστης να

αλληλοεπιδράσει με τα ποιήματά μου είτε θετικά ή αρνητικά.

2)Πείτε μας πως προέκυψε ο τίτλος του; 

Η εύρεση τίτλου ήταν μια αρκετά δύσκολη διαδικασία, αφενός γιατί έπρεπε να

εκφράζει το σύνολο του περιεχομένου όσο πιο εύστοχα γίνεται και αφετέρου να

είναι και κάτι στο οποίο θα μπορεί ο αναγνώστης/στρια να δώσει την δική του

ερμηνεία, ως μια χαρτογράφηση νοηματικά της ερωτικής έξαψης με την προσωπική

απεικόνιση των δικών του βιωμάτων. Υπεύθυνη ωστόσο για τον τελικό τίτλο ήταν η

συνεργάτης μου στον εκδοτικό Άπαρσις, Κατερίνα Θανοπούλου, την οποία

εμπιστεύτηκα από την πρώτη στιγμή και καθ’ όλη τη διαδικασία της έκδοσης του

βιβλίου, λόγω της εξαιρετικής αισθητικής της και φυσικά της μεγάλης εμπειρίας της

ως καταξιωμένη ποιήτρια και η ίδια.

3)Πως αισθάνεσαι τώρα που εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο σας;

Τα συναισθήματα είναι τόσα πολλά και εναλλάσσονται διαρκώς, Ικανοποίηση, χαρά,

άγχος για το πώς θα το υποδεχτεί το κοινό. Η παρουσίαση μάλιστα έγινε σε μια

πολύ ευαίσθητη, για εμένα προσωπικά, χρονική περίοδο, βιώνοντας μια απώλεια

στην οικογένειά μου, που σίγουρα επηρέασε, κυρίως το κατά πόσο έχω

συνειδητοποιήσει, ότι τα γραπτά μου «έφυγαν» από τα τετράδια μου και πλέον

ταξιδεύουν στον κόσμο της λογοτεχνίας. Ήδη πηγαίνει πολύ καλά και έχω έναν λόγο

ακόμη να νιώθω ενθουσιασμένη, καθώς πρόσφατα ενημερώθηκα πως αποκτήθηκε

το βιβλίο και από την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Harvard και ανήκει πλέον στην

συλλογή του τμήματος ελληνικών σπουδών του πανεπιστημίου.

4)Σύστησέ μας με λίγα λόγια την ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ για να σας γνωρίσει

και το δικό μας κοινό.

Το να μιλήσω για εμένα άλλοτε βγαίνει αβίαστα και άλλες φορές θέλω οι πράξεις,

εν προκειμένω η γραφή μου, να με ψυχογραφήσει. Αν κάτι μπορώ να πω για εμένα

είναι οτι είμαι ένα κράμα μοναχικότητας και ιδιοτροπίας με έντονες εξάρσεις

κοινωνικότητας κατά περίσταση. Σπούδασα ψυχολογία, θέατρο και δημοσιογραφία,

έχω περάσει από τον χώρο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης για να καταλήξω

πλέον να βιοπορίζομαι από το επιστημονικό αντικείμενο της ψυχολογίας ως

ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια.

Αν κάτι θα ήθελα όμως πραγματικά να μοιραστώ με το κοινό είναι πως νιώθω

τυχερή που μεγάλωσα, έχοντας μια γιαγιά που μου έλεγε δημοτικά τραγούδια και

ποιήματα αντί για παραμύθια, και μια οικογένεια που ενθάρρυνε κάθε τρόπο

έκφρασης, μέσω της τέχνης, επιτρέποντάς μου να εξερευνώ διαρκώς τα όρια μου.

Ακριβώς επειδή αυτό ήταν το οικογενειακό πλάισιο, κάπως έτσι έμαθα να

αντιμετωπίζω και τον έρωτα, ως τέχνη. Έχω αποτυπώσει μεγάλο κομμάτι των

βιωμάτων μου στα ποιήματά μου. Έχω βιώσει μεγάλους έρωτες, μεγάλες

ματαιώσεις, έχω μοιραστεί, καταχραστεί αλλά και απολαύσει ως γυναίκα και χωρίς

ταμπού τον έρωτα ως υγιή έκφραση του πάθους και των ενστίκτων μου. Το να

γράφω για εμένα είναι ψυχοθεραπευτικό και κρατάει μια ισορροπία με τον

εσωτερικό ψυχισμό μου με τον ιστό που κρατάει τη ρεαλιστική μου ύπαρξη.

Επηρεάζομαι έντονα από το τί συμβαίνει γύρω μου, προβληματίζομαι συχνά και

στρέφομαι σε υπαρξιακές αναζητήσεις με γνώμονα την δημιουργική έκφραση

πάντα.Με θλίβει η πατριαρχία και ο σεξισμός, με εξοργίζει θα έλεγα, ο τρόπος που

κρίνεται μια γυναίκα σήμερα. Όλα τα, ναι μεν αλλά, που καλείται να υπηρετήσει

υπό προυποθέσεις, αριστείας, ικανότητας και πάντα με μια υποβόσκουσα

επιβεβλημένη παθητκή διάθεση, ρόλους, που η κοινωνική προσδοκία επιτάσσει.

Δηλώνω αντιδραστική και αμετανόητη σε κάθε μου επιλογή.

5))Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Ο Paul Valery είχε πει ότι «ο πεζός λόγος είναι το περπάτημα της σκέψης, ενώ η

ποίηση είναι ο χορός». Η ποίηση για εμένα, είναι η ύψιστη μορφή τέχνης. Ωστόσο

νιώθω πως το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της είναι το ότι πρόκειται για μια

ζωντανή αποκωδικοποίηση της κάθε εποχής. Η γλώσσα, το σπουδαίο αυτό μέσο

που χρησιμοποιείται για την ποίηση, εξελλίσεται φέροντας μέσα στον χρόνο,

ατόφια κομμάτια των μεγάλων ιδανικών. Ο έρωτας, η αγάπη, η ελευθερία η

αλληλεγγύη, μέσα από την ποίηση αποτυπώνουν ουσιαστικά την πιο ειλικρινή

υποσυνείδητη πραγματικότητα, μέσα από την απόδοση κάθε ποιητή από την

αρχαιότητα μέχρι το σήμερα.

6)Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο

πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Νομίζω οτι έχει γίνει πυρηνική πεποίθηση οτι η ποίηση πάντα απευθυνόταν στους

λίγους, στους αθεράπευτα ρομαντικούς, στους περιθωριακούς και πως σήμερα

εξακολουθεί να γίνεται το ίδιο. Φυσικά ακολουθει τη μοίρα κάθε τέχνης και

εξελίσεται. Και δεν το βρίσκω κακό αυτό.Το σίγουρο είναι ότι επειδή η ποιητική

τέχνη έχει σαν βάση της τη φαντασία, ευτυχώς θα εξακολουθεί να υπάρχει πάντα.

Κι όταν λέω φαντασία εννοώ εκείνη τη δύναμη να μεταπλάθονται οι ιδέες σε λέξεις,

και οι λέξεις σε συναίσθημα.Η πνευματικότητα του ανθρώπου είναι το μοναδικό

του όπλο απέναντι στην παρακμή και την ισοπέδωση των αξιών, το ίδιο και η

διαχρονικότητα της ποίησης. Όπως είχε πει ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος: «Οσο

λιγότεροι άνθρωποι πιστεύουν στην ποίηση τόσο φτωχότερη γίνεται η οικουμενική

ανθρώπινη ψυχή».

Η ποιητική τέχνη, με το άλλοθι της απόλυτης ελευθερίας, σε κάποιες περιπτώσεις

έχει καταστήσει το ακατάληπτο και το σκοτεινό σημαία έκφρασης. Αυτό δεν πρέπει

σε καμιά περίπτωση να παρερμηνεύεται ως αναγωστική ανεπάρκεια. Αν ο

αναγνώστης αδυνατεί να διεισδύσει στα βαθύτερα νοήματα είναι εν μέρει και

ευθύνη των ίδιων των ποιητών, γιατί ίσως κρατούν την ποίηση ως ένα αντικείμενο

που ενδιαφέρει κυρίως τους ίδιους για να ανταλλάσσουν απόψεις σε διανοητικό

επίπεδο. Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη που καλή ή κακή ποίηση, αλλά άμεση ή

έμμεση προσέγγιση του αναγνώστη στον ψυχισμό του ποιητή. Ο λόγος που

δημιουργείται αυτή η ελιτιστική αντιμετώπιση της ποίησης πηγάζει κυρίως από το

πως προσεγγίζεται η ποίηση ως λογοτεχνικό είδος κατά την εκπαιδευτική

διαδικασία στο σχολείο. Η ποίηση είναι βιωματική διαδικασία και πιστεύω πως έτσι

θα έπρεπε να διδάσκεται. Όχι ως αντικείμενο προς κατανόηση αλλά ως

αισθητηριακό μέσο. Ευτυχώς ακόμη και αν δεν θεωρείται το πλεόν δημοφιλές

αναγνωστικό είδος, σημαντικός όγκος ποίησης γράφεται και σήμερα. Νιώθω

πραγματική ευγνομωσύνη όταν διαβάζω νέους δημιουργούς διεθνώς, και στην

χώρα μας έχουμε σπουδαίους νέους δημιουργούς,και αναφέρομαι όχι μόνο σε

πρωτοεμφανιζόμενους αλλά και ηλικιακά νέους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι

αγαπημένες μου, Έλενα Λυμπεροπούλου, Κατερίνα Κοζή, Ελένη Νανοπούλου αλλά

και η Ηλέκτρα Λαζάρ, που απέσπασε το κρατικό βραβείο ποίησης για τη συλλογή

της «Άγια νήπια» από τις εκδόσεις Άπαρσις. Είναι συγκλονιστικές όλες και περιμένω

με λαχτάρα κάθε νέα τους δημιουργία.

7) Πόσο πιθανή είναι να δούμε σύντομα μια καινούργια ποιητική συλλογή

από εσάς; Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια

Γράφω διαρκώς, με κάθε αφορμή. Προς το παρόν θέλω να αφήσω την Ερωτογραφία

να κάνει το ταξίδι της. Υπάρχει αρκετό υλικό και συζητήσεις για νέες ιδέες. Συνεχίζω

να δημιουργώ και όταν οι συνθήκες ωριμάσουν θα ακολουθήσω τη δυναμική του

υλικού και ο χρόνος θα καθοδηγήσει τις επόμενες κινήσεις μου.

8) Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές, πείτε μας δύο Έλληνες και δύο ξένους και

αν σας επηρέασαν να γράψετε την δικιά σας ποιητική συλλογή. 

Πώς μπορώ να ξεχωρίσω μόνο δύο, όταν οι επιρροές μου απλώνονται μέσα σε

αγαπημένες και αγαπημένους δημιουργούς τα χρόνια που γραφόταν η

Ερωτογραφία; Για το αιμοβόρο πάθος που ακροβατεί στα όρια της λογικής με την

παράνοια ευθύνεται η Άλντα Μερίνι και η Ανν Σέξτον. Για την τολμηρή γλώσσα και

την απόχρωση του έρωτα η Τζιοκόντα Μπέλλι και η Μάτση Χατζηλαζάρου, για τα

στοιχεία του υπερρεαλισμού και ίσως η πιο βαθειά επιρροή και σύνδεση που είχα

με τον κόσμο της ποίησης, ο Νίκος Γκάτσος. Όπως ήδη ανέφερα ο λόγος με ρυθμό

μέσα από την δημοτική ποίηση και τη λαογραφία ήταν κομμάτι της ζωής μου χάρη

στην γιαγιά μου, Νικολέττα Λυμπεροπούλου-Γκάτσου. Στο σπίτι μου η έννοια

ποιητής έιχε βαρύτητα και ήταν συνώνυμη της λέξης σοφός. Ο Νίκος Γκάτσος με τον

οποίο υπάρχει συγγένεια (ως θείος του πατέρα μου) υπήρξε ο άνθρωπος που

καθόρισε την σχέση μου με την ποίηση, μια σχέση που συνεχίζω να την μαθητεύω

βιωματικά στο πλάι της συντρόφου του Γκάτσου, Αγαθής Δημητρούκα.

9)Εκτός από ποίηση τι άλλα είδη λογοτεχνίας διαβάζετε?

Από μικρή η πιο ξεχωριστή ανάμνηση που έχω, ήταν η τελευταία ημέρα του

σχολείου, που με πήγαινε η μητέρα μου με τον αδερφό μου σε ένα βιβλιοπωλείο

και μας έλεγε διαλέξτε ότι θέλετε. Φεύγαμε με στοίβες βιβλία. Η σχέση μου με το

διάβασμα υπήρξε πάντα η πιο αδιάλειπτα συνεπής. Αγαπώ ιδιαίτερα τη διαδικασία

του διαβάσματος ολόκληρη. Από την επιλογή στο ράφι, το άνοιγμα της πρώτης

σελίδας, τη μυρωδιά του χαρτιού, τη γραμματοσειρά. Αγαπώ τα βιβλία και το

διάβασμα. Διαβάζω τα πάντα ανεξαρτήτως είδους, αν και ιδιαίτερη αδυναμία έχω

στη Γοτθική λογοτεχνία του 18 ου - 19 ου αιώνα. Από Ανν Ράντκλιφ μέχρι Έντγκαρ

Άλλαν Πόε.

10) Αφιερώστε στους αναγνώστες μας, τους αγαπημένους σας στίχους από το

βιβλίο σας ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Από το ποίημα «Αφορισμός»

«είμαι το σάλιο που κυλά απ’ του μωρού το στόμα

Γυναίκα πέτρα

Γυναίκα αμύγδαλο

Γυναίκα σύννεφο

Γυναίκα λεπίδα

Γυναίκα χνούδι

Εγώ το γνωρίζω μοναχά

Παιδί καρφίτσες έσπερνα

καρφιά να μεγαλώσουν

τέσσερα»

Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και

θα ήθελα  να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ! Εμένα με βρίσκετε κάπου στην Αθήνα να παρατηρώ τον

κόσμο και να αφουγκράζομαι τον παλμό της πόλης. Το βιβλίο μου το βρίσκετε σε

όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία σε όλη την χώρα, κατά παραγγελία σε όλα τα μικρά

βιβλιοπωλεία και κατευθείαν από τον εκδοτικό, 215-51.55.600,

emporiko.aparsis@gmail.com

ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Συγγραφέας: Λυμπεροπούλου, Νικολέττα
Εκδόσεις "Άπαρσις"
Είδος : Ποιητική συλλογή

Η ποίηση με μέσο το λόγο είναι επαναστατική δράση ή οφείλει να είναι. Το Ανθρώπινο είδος οφείλει την ύπαρξή του στις επαναστάσεις που το ίδιο δημιουργεί. Το έργο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, υπολογισμένος με λεπτομέρεια. Η Λυμπεροπούλου είναι επιστήμονας. Μετράει τις κουβέντες της, μετράει τις αποστάσεις, τα βάρη, τις θέσεις, τα νοήματα και τα φορτία των λέξεων πριν γίνουν προτάσεις και μετά πάρουν τη θέση τους στη σύνθεση, έτσι όπως γίνεται στηλαϊκή ποίηση. Είναι Μεσογειακή, Διονυσιακή, παρεκτρέπεται
και συνθετικά και νοηματικά, σαν τους Εξπρεσιονιστές.

Μου θυμίζει αυτό που παρατηρούσε ο Καμύ για τον Ζίντ:
«Δεν υπάρχουν όμορφα πράγματα εκτός από εκείνα που υπαγορεύει η τρέλα και γράφει η λογική». Μια γυναικεία ματιά ! Ναι ! και το στηρίζω στη λογική! Αλλιώς, δε θα υπήρχαν δυο λέξεις, Άντρας, Γυναίκα. Σαν τις Μούσες του Ελικώνα κοιτάζει ή σαν μαινάδα του Κιθαιρώνα, κόρη του Κάδμου που αμφισβητεί τον Διόνυσο το θεό αλλά, ταυτόχρονα, τρελαίνεται απ’ αυτόν! Πάθη του Ανθρώπου, διαχρονικά, παίρνουν τη θέση τους σʹ αυτή τη σύνθεση μʹ ένα σύγχρονο, προσωπικό τρόπο και την αρχέγονη πάλη μετην πραγματικότητα του τέλους.
Άκανθος

Επιμέλεια κειμένων: Βασίλης Καλαμαράς
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γεωργία Αλεβιζάκη
Ηλεκτρονική επεξεργασία: Νικολέττα Γεωργιάδου