ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΙΣΤΟΦΙΔΗ για το βιβλίο του ΤΟ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ ΑΓΟΡΙ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ

Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK

φιλοξενούμε το συγγραφέα κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΙΣΤΟΦΙΔΗ για το βιβλίο

του ΤΟ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ ΑΓΟΡΙ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ

Κύριε Πιστοφίδη, τι αποτέλεσε την αρχική αφορμή για να γράψετε το

Ανυπεράσπιστο Αγόρι;

Το φρικιαστικό συναίσθημα που ένιωσα, όταν 19χρονος, άκουσα για πρώτη φορά

από αυτόπτη μάρτυρα, ότι συγχωριανοί μου σκότωσαν το 1942 με λιθοβολισμό έναν

Έλληνα αντάρτη στην πλατεία του χωριού μας και μάλιστα μπροστά στον δεκάχρονο

γιο του. Μέχρι την ηλικία εκείνη, πίστευα πως το χωριό μου ήταν ένας μικρός

παράδεισος που τον κατοικούσαν μόνο, αν όχι άγγελοι, τουλάχιστον αξιοπρεπείς

άνθρωποι της λεγόμενης «διπλανής πόρτας»

Ο τίτλος του βιβλίου είναι ιδιαίτερα δυνατός. Πώς τον επιλέξατε;

Το γεγονός αυτό με απασχολούσε για δεκαετίες, μέχρι που έμαθα ότι ο τότε

δεκάχρονος γιος του λιθοβολισμένου, υπερήλικας πλέον, ζει στο Παλαιό Φάληρο.

Τον επισκέφτηκα και ο αποτροπιασμός μου για το λιθοβολισμό του πατέρα του

μετατράπηκε σε μια συμπάθεια, ως και θαυμασμό, προς το πρόσωπό του για όλα όσα

βίωσε, «πληρώνοντας για τις δήθεν αμαρτίες του πατέρα του», ο οποίος έκανε το

αυτονόητο αντιστεκόμενος στον εκβουλγαρισμό των Ελλήνων της Ανατολικής

Μακεδονίας και Θράκης κατά τη διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής (1941-1944).

Ο αναγνώστης του βιβλίου θα μάθει τι σημαίνει να είσαι παιδί ενός αντάρτη, που

βρέθηκε σε μια από τις 28 παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, και συγκεκριμένα στην

παιδούπολη της Λέρου για να «ανανήψει» και από «ανταρτόπαιδο» να μεταμορφωθεί

σε ένα «ελληνόπουλο», πεπεισμένο ότι ο πατέρας του δεν ήταν αντάρτης κατά των

βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής, αλλά ένας κοινός εγκληματίας, φτάνοντας στο

σημείο να γίνει το 1967 ταμίας σε μια ακροδεξιά ελληνική κοινότητα της Γερμανίας.

Πιστεύοντας, ότι ο πατέρας του έκανε συνειδητά το καθήκον του ως Έλληνας

πατριώτης, γνωρίζοντας τον κίνδυνο για τη ζωή του, θεώρησα το γιο του ως το

πραγματικό θύμα. Ο απάνθρωπος λιθοβολισμός του πατέρα κράτησε κάποια λεπτά,

ενώ το δικό του δράμα κράτησε μια ζωή με ανατριχιαστικές και ανεπούλωτες

αναμνήσεις

Σε ποιον βαθμό το «ανυπεράσπιστο αγόρι» αντικατοπτρίζει προσωπικές σας

εμπειρίες ή συναισθήματα;

Βιώνοντας θαλπωρή και αγάπη σε μια φυσιολογική-κανονική οικογένεια, δεν

μπορούσα ποτέ να φανταστώ το δράμα παιδιών που δε βίωσαν αγάπη και μια ζεστή

αγκαλιά. Από μικρό παιδί με συγκινούσαν οι ιστορίες του Κάρολου Ντίκενς, όπως

και το διήγημα του Λουντέμη «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα».

Πιστεύετε ότι η κοινωνία μας δίνει χώρο και φωνή στους «ανυπεράσπιστους» ή

τους απομονώνει;

Εξαρτάται από τα προσωπικά βιώματα και τον τρόπο ή τα «φίλτρα» με τα οποία

κάποιος που επεξεργάζεται τις εμπειρίες του. Εάν π.χ. είναι κάποιος οπαδός

ακροδεξιών αντιλήψεων και πιστεύει στη «φυσική επιλογή», η οποία πρεσβεύει ότι

«πρέπει να επιβιώνουν μόνο οι πιο ισχυροί ενώ οι αδύναμοι θα πρέπει να

εξαφανίζονται», τότε αλίμονο μας ως κοινωνία . Δυστυχώς βαδίζουμε σε ένα τέτοιο

δυστοπικό κόσμο, όπου το «αγαπάτε αλλήλους» δεν ισχύει ακόμα και από

Χριστιανούς στα λόγια, αλλά το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, υπήρξε κάποιο σημείο που σας συγκλόνισε ή

σας δυσκόλεψε ιδιαίτερα;

Το πως θα δεχτεί η τοπική κοινωνία το βιβλίο μου, παρότι, δεν έπεσα στην παγίδα να

χαρακτηρίσω «συλλήβδην» καλούς τους αριστερούς και κακούς του δεξιούς,

γράφοντας ότι ο λιθοβολισμός έγινε μόνο από δωσίλογους συνεργάτες των

βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής και «οι δωσίλογοι δεν έχουν ιδεολογία ούτε πατρίδα,

πέρα από το ατομικό τους συμφέρον, το οποίο επιδιώκουν με κάθε μέσο και τρόπο»,.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να πάρει μαζί του ο αναγνώστης κλείνοντας το βιβλίο;

Να μην επαναληφθούν παρόμοια αποτρόπαια γεγονότα, που μεταμορφώνουν τον

άνθρωπο σε κτήνος.

Πώς βλέπετε τον ρόλο της λογοτεχνίας στο να αναδεικνύει ζητήματα που συχνά

μένουν στο περιθώριο;

Δυστυχώς, μπορεί η λογοτεχνία να ευαισθητοποιεί αναγνώστες, αλλά ακόμα κι

αυτούς δεν μπορεί να τους αλλάξει, πόσο μάλλον την κοινωνία στο σύνολό της και

μάλιστα σε μια εποχή που κυριαρχεί η εικόνα και οι αναγνώστες βιβλίων μειώνονται

ολοένα και περισσότερο.

Αν έπρεπε να περιγράψετε το βιβλίο σας με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Θα ήθελα να μη χρειαστεί στο μέλλον να γραφτούν παρόμοια βιβλία, αλλά φοβάμαι

πως θα γραφτούν ακόμα πιο φρικιαστικά

Υπάρχει κάποιο συγγραφικό σας σχέδιο που ετοιμάζετε και θα θέλατε να

μοιραστείτε μαζί μας;

Εχω σχεδόν έτοιμο ένα νέο μου με τίτλο «Ηρώδης-Νέρων -Ιουλιανός. Οι τρεις

καταραμένοι φιλέλληνες και το τέλος του αρχαιοελληνικού κόσμου

Τι σημαίνει προσωπικά για εσάς το Ανυπεράσπιστο Αγόρι;

Ηταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, ένα χρέος μου, μια προσωπική ομολογία ενοχής

και συγνώμης προς το ανυπεράσιστο αγόρι και τον πατέρα του τον Κυριάκο

Γεωργόπουλο, από την Αξό της Καππαδοκίας

Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά

και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο

σας

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία ακόμα και του εξωτερικού

με την ταυτότητά του : ISBN:978-618-210-200-8 . Αλέξανδρος Πιστοφίδης με τον

τίτλο «Το ανυπεράσπιστο αγόρι» Εκδόσεις Ελκυστής

Το ανυπεράσπιστο αγόρι
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΤΟΦΙΔΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ


Πρόκειται για αληθινή ιστορία, η οποία συνέβη το Μάρτη του 1942, σε ένα χωριό της βουλγαροκρατούμενης Δράμας. Με αφορμή τον επιχειρούμενο εκβουλγαρισμό των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ξεσπάει στις 28 Σεπτεμβρίου του 1941 η πρώτη μαζική εξέγερση στην κατεχόμενη Ελλάδα και η δεύτερη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη, κατά των δυνάμεων κατοχής. Η εξέγερση, έγινε διεθνώς γνωστή, ως «Εξέγερση και Σφαγή της Δράμας», αναπτερώνοντας το ηθικό των κατακτημένων λαών της Ευρώπης!


#ΤοΑνυπεράσπιστοΑγόρι #ΑλέξανδροςΠιστοφίδης #ΕκδόσειςΕλκυστής
#ΕλληνικήΛογοτεχνία #ΒιβλίαΠουΣυγκινούν #ΨυχολογικήΛογοτεχνία #ΚοινωνικάΖητήματα #ΙστορίεςΠουΑγγίζουν #ΝέοιΣυγγραφείς #BookTokGR #BookstagramGR