ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΡΟΖΗ ΚΑΛΥΒΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ "ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ"

Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK φιλοξενούμε τη

συγγραφέα του βιβλίου «ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ», την κύρια ΡΟΖΗ

ΚΑΛΥΒΑ .

1)Κα ΚΑΛΥΒΑ, ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μιλήσουμε και να γνωρίσουμε

εσάς και το βιβλίο σας καλύτερα.

Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας, «ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ».

Το βιβλίο σας έχει στοιχεία ιστορικά και μυθολογικά, στοιχεία από την λαϊκή

παράδοση και την οικολογία. Μπλέκει τον μυθικό κόσμο με τον υπαρκτό. Ο

μικρός αναγνώστης μεταφέρεται στα μέρη αυτά με την φαντασία του και

είναι σαν να ζει την ιστορία από κοντά !

 Αλήθεια πως καταφέρατε να τα μπλέξετε όλα αυτά, χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις και η συλλογή πληροφοριών ήταν εύκολη υπόθεση για εσάς, είχατε κάποια βοήθεια? Πότε ξεκινήσατε να το γράφετε και πόσο καιρό σας πήρε για να το τελειώσετε;

Ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία το φθινόπωρο του 2017, και για δέκα περίπου μήνες, χωρίς να έχω στο μυαλό μου ότι θα γινόταν βιβλίο. Στην πορεία διαπίστωσα ότι η παρέα αυτών των πέντε παιδιών, του Πάνου, της Ζωής, του Ψηλού, του Μπίλυ και της Ηλέκτρας, είχε ζωντανέψει τόσο πολύ που αποζητούσε την επικοινωνία με άλλα παιδιά γιατί είχε κάτι να τους πει.

Όσο για το περιεχόμενο που αναφέρετε, με την Αθήνα ως πεδίο δράσης δεν μπορούσα ν’ αντισταθώ στην πρόκληση των ιστορικών και μυθολογικών αναφορών. Ειδικά την Πύλη του Αδριανού την είχα βάλει στο μάτι από μικρή! Κάθε φορά που περνούσαμε με το αυτοκίνητο από μπροστά της, ένιωθα παράξενα, τη νόμιζα μαγεμένη. Μου φαινόταν σα να είχε προσγειωθεί εκεί από έναν άλλο πλανήτη. Ακριβώς δίπλα της η λεωφόρος, πλήθος βιαστικών

ανθρώπων, μποτιλιαρίσματα, ένα ασταμάτητο φασαριώζικο πήναιν’ έλα, κι αυτή εκεί, να στέκεται έτσι μόνη της, σιωπηλή, ασάλευτη, αποπνέοντας την ήρεμη δύναμη ενός συμβόλου... Της το χρωστούσα αυτής της Πύλης ένα ταξίδι στον χρόνο!

Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Υμηττό, που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν κι ας τον αντικρίζουν καθημερινά. Μου φάνηκε φυσικό να τοποθετήσω μεγάλο μέρος της πλοκής πάνω σ’αυτό το βουνό της Αθήνας όχιμόνο επειδή το αγαπώ, αλλά και επειδή προσφέρεται λόγω του ιδιαίτερου φυσικού του πλούτου. Το είδα και σαν μια ευκαιρία να πω σε όσους διαβάσουν το βιβλίο μου: «Να! Δείτε τι ομορφιά υπάρχει δίπλα μας!». Το οικολογικό μήνυμα δεν ήταν αυτοσκοπός. Πέρασε ως τέτοιο μέσα απ’την εμπειρία των πέντε ηρώων.

Όσο για τα στοιχεία της λαϊκής παράδοσης, νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε διαποτισμένοι από αυτά, εκούσια ή ακούσια, με αποτέλεσμα να προκύπτουν αυθόρμητα στην έκφρασή μας. Εκ των υστέρων βλέπουμε πως ξεπηδάνε από μέσα μας εικόνες απ΄ τα παραμύθια που μας είπε  κάποτε η γιαγιά, απ’ τα δημοτικά τραγούδια, τη λαϊκή τέχνη, τις παραδόσεις, ακόμα κι

απ’ τον Όμηρο, ναι, φτάνει μέχρι εκεί η χάρη μας...

Σχετικά με την ερώτησή σας για τη συλλογή αυτών των πληροφοριών, όπως για παράδειγμα στο ιστορικό κομμάτι για τον αυτοκράτορα Αδριανό, στο μυθολογικό κομμάτι για τις Ώρες και τις Νύμφες, στο περιβαλλοντικό κομμάτι για το οικοσύστημα του Υμηττού, αλλά και για πολλά άλλα, συμβουλεύτηκα τόσο δικά μου βιβλία και σημειώσεις, όσο και το διαδίκτυο, διασταυρώνοντας πάντα την ορθότητά τους. Μίλησα και με δυο-τρεις ανθρώπους, ειδικούς ο καθένας στον τομέα του. Ένιωσα επίσης την ανάγκη να επισκεφτώ, για να δω από κοντά και να αισθανθώ την ενέργεια αυτών των συγκεκριμένων τόπων, την Πύλη του Αδριανού, το μικρό εμφανές κομμάτι του ποταμού Ιλισσού στην Αγία Φωτεινή, το Αισθητικό Δάσος της

Καισαριανής, το Κατραμονήσι (Υδρούσα).

Όπως αντιλαμβάνεστε, η συλλογή των πληροφοριών που χρησιμοποίησα στο βιβλίο μού πήρε αρκετό χρόνο, αλλά υπήρχε και μεγάλη ανταμοιβή. Ανακάλυψα έναν απίστευτο πλούτο που διαφορετικά δεν θα γνώριζα. Και θέλησα αυτόν τον πλούτο να τον επικοινωνήσω στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες μου, όσο πιο ευχάριστα μπορούσα.

2)Τι ιδιαίτερο θα διαβάσουμε σ αυτό το βιβλίο? Πώς σας ήρθε η έμπνευση για

αυτή την ιστορία.

 

Κάθε αναγνώστης πιθανόν να βρει διαφορετικά στοιχεία που θα του τραβήξουν το ενδιαφέρον. Εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος από την ηλικία, τα ενδιαφέροντα και τις εμπειρίες του. Κάποιοι μικρότεροι αναγνώστες ίσως γοητευθούν περισσότερο από την ιδέα του ταξιδιού των πέντε παιδιών πίσω στον χρόνο, κάποιοι άλλοι ίσως από τις περιπέτειες και το μυστήριο που πλανάται, κάποιοι τρίτοι από την ανακάλυψη του τι υπάρχει σ’ αυτήν την πόλη, όχι μόνο από ιστορικής και μυθολογικής πλευράς αλλά και γεωμορφολογικής και περιβαλλοντικής: κρυμμένα ποτάμια, ορεινές σπηλιές, θάλασσες και κοντινές βραχονησίδες...

Κάποιοι, μεγαλύτεροι κυρίως αναγνώστες, ίσως εντοπιστούν στον σκοπό αυτής της περιπέτειας, που είναι το κυνήγι ενός θησαυρού διαφορετικού απ’ τους συνηθισμένους, ενός θησαυρού που ξεπερνά κάθε υλική προσδοκία εκφράζοντας μια ανώτερη, αν και κάπως εναγώνια, ιδέα: την απόκτηση του φαρμάκου που θα θεραπεύσει τη μητέρα των δύο

αδελφιών, της Ζωής και του Πάνου. Εδώ παίζει περισσότερο ρόλο η ενσυναίσθηση και η εμπειρία του καθενός, αν δηλαδή έχει βιώσει μια ανάλογη κατάσταση με κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο να είναι άρρωστο.

Για μένα ήταν λύτρωση που τα πέντε αυτά παιδιά, προσπερνώντας τις διαφορές και τις αρχικές κόντρες τους, κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το τέλος του ταξιδιού και να βρουν το ιαματικό φάρμακο. Ό,τι θα ήθελα να έχω κάνει κάποτε εγώ και, φαντάζομαι, εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη, το έκαναν εκείνα. Τέλος καλό, όλα καλά. Στην ιστορία μας τουλάχιστον...

3)Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να στείλετε στα παιδιά, αλλά και στους

μεγάλους, που θα διαβάσουν το βιβλίο σας;

Να κοιτάζουν γύρω τους, να έχουν συνείδηση των πραγμάτων, να μην προσπερνάνε στα γρήγορα τη ζωή, να παίρνουν ό,τι καλύτερο έχει να τους δώσει ο τόπος τους, ο χρόνος τους, η φευγαλέα στιγμή, ο άνθρωπος που είναι δίπλα τους. Είτε στην Αθήνα του σήμερα είτε σ’εκείνην της ρωμαϊκής περιόδου -του 2ου αιώνα μ.Χ. όπου ταξίδεψαν οι πέντε μου ήρωες-, οι

βασικές αξίες και αρετές μένουν οι ίδιες: η φιλία, η αγάπη, ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη. Και πάλι να πω ότι στη γραφή αυτά προκύπτουν συνήθως ασυνείδητα, δεν προσχεδιάζονται, εξάλλου σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να έχει διδακτικό ύφος η ιστορία μου. Τα παιδιά απαιτούν ειλικρίνεια, απλότητα και αμεσότητα. Γι’αυτό τον λόγο έχω

προτιμήσει μια γραφή ανάλαφρη, με διαλόγους «πραγματικούς», μακριά από

κάθε είδους επιτήδευση.

Για να παρηγοριέμαι πάντως, όταν καταλάβαινα ότι πήγαινα να γίνω κάπως παραπάνω... επιμορφωτική, θύμιζα στον εαυτό μου ότι η ανάδειξη των ατομικών και συλλογικών ηθικών αξιών έχει τις ρίζες της στα λαϊκά παραμύθια, με τα οποία μεγαλώσαμε. Οι «Φύλακες της Ειρήνης», ακόμα κι αν δεν είναι παραμύθι, φέρουν κάποια στοιχεία από το ήθος του παραμυθιού, συνδυάζοντας και στοιχεία της λαϊκής μας παράδοσης όπως, για παράδειγμα,

ζώα με ανθρώπινη λαλιά που εμφανίζονται ως από μηχανής θεοί και δίνουν λύση στην πλοκή.

4)Πως αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίφθηκε ?

Όχι, αυτός ήταν εξαρχής ο τίτλος. Ήρθε αβίαστα και έμεινε. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να τον διάλεξα γιατί υποδήλωνε ότι αυτά τα παιδιά, από πέντε τόσο διαφορετικές οντότητες που ήταν, κατάφεραν να γίνουν μία ομάδα που υπερασπιζόταν έναν κοινό, ανώτερο σκοπό. Επιπλέον, ήταν και διασκεδαστική η αντίθεση που προέκυπτε απ’την ονομασία «φύλακες της

ειρήνης» ενώ εκείνα μάλωναν -στην αρχή τουλάχιστον- συνέχεια μεταξύ τους!

5) Υπάρχουν κάποιες ώρες της ημέρας ή κάποια τοποθεσία που εκεί έχετε

έμπνευση και είσαστε πιο δημιουργική ώστε να γράφετε? Και αν συμβαίνει

αυτό τι κάνετε ? τα αφήνετε όλα και αρχίζετε να γράφετε ή να σημειώνετε τις

σκέψεις σας κάπου πρόχειρα?

Οι πρωινές ώρες είναι, πλέον, οι πιο δημιουργικές. Όταν ήμουν νεότερη προτιμούσα να γράφω αργά το βράδυ. Με ενέπνεε η ατμόσφαιρα της νύχτας, κάτι που τώρα μου λείπει πολύ, γιατί όταν έχεις οικογένεια αλλάζουν οι ρυθμοί σου.

Οι καλύτερες ιδέες μου χτυπάνε την πόρτα συνήθως τα ξημερώματα, συχνά πριν ανοίξω καλά-καλά τα μάτια μου, οπότε σηκώνομαι για να μην χάσω αυτό το δώρο, γιατί σαν δώρο το νιώθω. Ένα δώρο διαύγειας που μοιάζει με κατάφωτο μονοπάτι μέσα σε σκοτεινό δάσος.

Όσο για το πού γράφω, αποκλειστικά και μόνο στο σπίτι μου. Σκέψεις όμως και φράσεις έχω σημειώσει παντού, τις καλύτερες δε σε χαρτοπετσέτες εστιατορίων με αναμνηστικούς λεκέδες από πατάτες τηγανητές.

6)Πως νιώθετε τώρα που εκδόθηκε το πρώτο σας βιβλίο ?

Μεγάλη χαρά, όχι μόνο επειδή εκδόθηκε αλλά και επειδή προέκυψαν υπέροχες συνεργασίες με αξιόλογους και γλυκύτατους ανθρώπους, όπως η Ελένη Τορνάρου που έκανε την επιμέλεια κειμένου, ο Δημήτρης Νοταράς που έκανε την υπέροχη εικονογράφηση, η κυρία Πετράκη από τον Ίτανο που έκανε τη σελιδοποίηση και τη στοιχειοθεσία του βιβλίου.

7)Σε παιδιά τι ηλικίας απευθύνεται το βιβλίο σας; Πιστεύετε ότι τα παιδικά βιβλία πρέπει να διαβάζονται και από τους μεγάλους;

 

Υποθέτω πως το βιβλίο μου διαβάζεται ευχάριστα από παιδιά 9-10 ετών και πάνω, αλλά εξαρτάται πάντα από το παιδί. Όσο για τους μεγάλους, σε άλλους αρέσουν τα παιδικά βιβλία, σε άλλους όχι. Ένα καλογραμμένο παιδικό βιβλίο πιστεύω πως μπορεί να έχει ανταπόκριση σε όλες τις ηλικίες όταν ο αναγνώστης είναι δεκτικός και μπορεί ν’ αφήσει παράμερα, έστω για

λίγο, την επιφύλαξη της ενήλικης ματιάς. Αν συντονιστεί με το βιβλίο, μπορεί αυτό να είναι απόλυτα απελευθερωτικό για τον ίδιο.

Ειδικά για όσους είναι γονείς, ένας ακόμα λόγος. Με το να διαβάσουν το βιβλίο του παιδιού τους θα το προσεγγίσουν συναισθηματικά, θα μπορέσουν ν’ αναπτύξουν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας μαζί του, να πουν αργότερα μια φράση μέσα απ’ αυτό και να γελάσουν. Δημιουργείται, ας πούμε, ένα είδος γλυκιάς συνενοχής.

8)Θα ήθελα να μας πείτε μερικά πράγματα για εσάς, για να σας γνωρίσουμε

καλύτερα.

Τι να σας πω... Ας ξεκινήσω απ’το ότι γεννήθηκα στην Αθήνα το 1969, μεγάλωσα στους Αμπελοκήπους τη δεκαετία του ’80 μέσα στη λάμψη των σινεμά και τον δυνατό ήχο των ροκ κλαμπ, σπούδασα στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης, είχα υπέροχους καθηγητές, αγαπημένες φίλες συγκατοίκους, ασταμάτητη διάθεση για σεργιάνι, καθώς και την πρώτη μου ηλεκτρική γραφομηχανή για να γράφω εργασίες, αν και τελικά νίκησαν κατά κράτος

κάτι σκόρπιες, μετεφηβικές, λογοτεχνικές απόπειρες.

Όταν γύρισα στην Αθήνα είχα ήδη χάσει τη μητέρα μου από καρκίνο και προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκομαι. Τίποτα δεν μου φαινόταν πια ίδιο με παλιά, δυσκολεύτηκα αρκετά σ’εκείνη τη φάση. Ξεκίνησα να δουλεύω σ’ ένα δικηγορικό γραφείο αλλά δεν μου πήγαινε η μάχιμη δικηγορία και άλλαξα κατεύθυνση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λένε... Τελικά εργάστηκα σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία όπου και έμεινα για 15 δημιουργικά,

γεμάτα χρόνια.

Στο ενδιάμεσο διάστημα έζησα δυο χρόνια στον Καναδά μαζί με τον σύζυγό μου, ενώ τώρα μένουμε στο Βέλγιο, στις Βρυξέλλες, εδώ και 6 χρόνια.

Έχω μια κόρη 12 χρόνων με την οποία γελάμε πολύ και αναλύουμε τα πάντα.

Της αρέσει να με συμβουλεύει στο κομμάτι του marketing (που εγώ δεν τό’ χω), με αποτέλεσμα να έχει αναδειχθεί επάξια σε μάνατζέρ μου. Εκείνη εξάλλου με προέτρεψε να εκδώσω το βιβλίο μου!

Όποτε βρω ευκαιρία, παρακολουθώ μαθήματα ή σεμινάρια τέχνης, ζωγραφικής, αγιογραφίας, μουσικολογίας και λαογραφίας, τομείς που αγαπώ ιδιαίτερα. Ανακαλύπτω έτσι συνέχεια πράγματα που με εντυπωσιάζουν και με ξανανιώνουν. Και κάτι τελευταίο: όποτε δεν γράφω, ζωγραφίζω. Θα ήταν αδικία προς τα πινέλα μου να μην το πω κι αυτό.

9)Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια, τι καινούργιο ετοιμάζετε;

Γράφω μια ιστορία για τη φιλία ενός αγοριού κι ενός μοναχικού ηλικιωμένου ανθρώπου, τον τρόπο με τον οποίο γνωρίζονται και το πώς η σχέση τους εξελίσσεται μέσα στο διάστημα μιας δεκαετίας. Η πλοκή ξεκινάει από ένα ελληνικό νησί, συνεχίζεται σε κάποια χώρα της Ευρώπης και τελειώνει εκεί απ’όπου άρχισε. Είναι αρχή όμως ακόμα. Θα δούμε πώς θα

πάει.

10)Πείτε μας ,αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς.

Αυτό μου θυμίζει την ερώτηση της κόρης μου ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι! Δεν μπορώ καθόλου να ξεχωρίσω αγαπημένους συγγραφείς.

Πάει λίγο και με την ηλικία... Θυμάμαι πως μετά τον Μενέλαο Λουντέμη και τον Ιούλιο Βερν ήρθε ο Στάινμπεκ και ο Καραγάτσης κάπου στην εφηβεία, μετά έσκασε μύτη πανυγηρικά ο Μπορίς Βιαν και κάθε τι εξόχως σουρεαλιστικό, αργότερα κατέφθασε με βαριά βήματα ο Ντοστογιέφσκυ, με πολύ ελαφρύτερα ο Μπαλζάκ με τους Γάλλους φίλους του, η Μαίρη Ρενώ, ο Παπαδιαμάντης, ο Τάσος Αθανασιάδης, ο Γιάννης Μαρής.

Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει να διαβάζω περισσότερο βιογραφίες, διηγήματα, μελέτες και άρθρα για θέματα που με ενδιαφέρουν, καθώς και κόμικς για ενήλικες και εφήβους τα οποία, παρεμπιπτόντως, βρίσκω υπέροχα και άκρως εμπνευσμένα (σ’αυτό βοηθάει και η χώρα όπου μένω τα τελευταία χρόνια, καθώς το Βέλγιο είναι ο παράδεισος των κόμικς).

11)Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που

δεχτήκατε να μιλήσουμε και να γνωρίσουμε εσάς και το βιβλίο σας καλύτερα,

πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας

Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ για την πρόσκλησή σας!

«Οι φύλακες της ειρήνης» έχουν δική τους σελίδα στο facebook (@oiFylakesTisEirinis) με πληροφορίες και αποσπάσματα, για όποιον θα ήθελε να τους ανακαλύψει.

Όσο για τη διάθεσή του, αυτή μπορεί να γίνει είτε μέσω της συγκεκριμένης σελίδας @oiFylakesTisEirinis στέλνοντας μήνυμα, είτε μέσω του εκδοτικού οίκου ΊΤΑΝΟΣ με ηλεκτρονική παραγγελία (www.itanosbooks.gr). Επίσης διατίθεται σε κάποια βιβλιοπωλεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Στο εξωτερικό, το βιβλίο κυκλοφορεί στο Βέλγιο όπου μπορεί να το βρει κανείς στο ελληνικό βιβλιοπωλείο PÉRIPLE (www.periple.eu) που βρίσκεται στο κέντρο των Βρυξελλών, όπως επίσης μπορεί να το παραγγείλει μέσω του ηλεκτρονικού βιβλιοπωλείου DIAVAZO.NL (www.diavazo.nl) που εξυπηρετεί κατοίκους Ολλανδίας, Βελγίου και Γερμανίας.

Όποιος επιθυμεί να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να το κάνει μέσω της σελίδας του βιβλίου που προανέφερα (@oiFylakesTisEirinis) ή να μου στείλει email στο rkalyva@hotmail.com

Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι. Εύχομαι καλή επιτυχία και καλή δύναμη σε όλους τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, και σ’ εσάς προσωπικά.

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Συγγραφέας: Ρόζα Καλύβα

Ένας παλιός χάρτης θησαυρού οδηγεί δυο αδέλφια με τρεις φίλους τους σε μια Μυστική Πύλη απ’ όπου θα καταφέρουν να περάσουν στη Χώρα των Επιθυμιών. Έκπληκτοι
θ’ ανακαλύψουν πως βρίσκονται στην αρχαία Αθήνα! Μέσα απ’ το δύσκολο αλλά συναρπαστικό αυτό ταξίδι, θα γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλον, καθώς κι ο καθένας καλύτερα τον εαυτό του. Οι εγωισμοί και τα πείσματα θα υποχωρήσουν δίνοντας τη θέση τους στην αληθινή φιλία, την κατανόηση, την αγάπη. Όταν θα καταφέρουν τελικά να φτάσουν στον προορισμό τους, τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν πριν. Θα έχουν γίνει μια αχώριστη ομάδα, «Οι φύλακες της ειρήνης!»
 
Ιστορία, μυθολογία, οικολογία και λαϊκή παράδοση μπλέκονται γλυκά στην περιπέτεια αυτή που θα μεταφέρει τα παιδιά σ’ έναν μυθικό αλλά ταυτόχρονα υπαρκτό κόσμο, κάνοντάς τα να πετάξουν πάνω σε πουπουλένια σύννεφα, να διασχίσουν πυκνά δάση, να περάσουν σκοτεινά μονοπάτια και λαμπερές θάλασσες, να γνωρίσουν παράξενα πλάσματα και ζώα που μιλάνε...