Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK φιλοξενούμε το συγγραφέα κ. ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΝΙΑΤΑΚΗ, του βιβλίου «ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ», που εκδόθηκε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗ.
Κε ΜΑΝΙΑΤΑΚΗ, ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μιλήσουμε, για να γνωρίσουμε το καινούργιο σας βιβλίο, "ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ". Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας, πότε ξεκινήσατε να το γράφετε και
πόσο καιρό σας πήρε για να το τελειώσετε?
Όταν ξεκίνησα να γράφω Τα «Χνάρια της Μνήμης» ένα βιβλίο που κινείτε ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία γνώριζα από την αρχή πως ήθελε το χρόνο του. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ την έκταση του χρόνου που θα έπαιρνε η ολοκλήρωση του. «Γιώργη μην ασχοληθείς με αφηγήματα που άπτονται της ιστορίας, αλλά αν επιμένεις να το κάνεις πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, μεθοδικότητα και όρεξη για έρευνα » Μου είπε
κάπου στον Λυκαβηττό πίνοντας έναν ελληνικό καφέ μαζί με τον πολυτάλαντο Αντ Σουρούνη ( Γκας ο γκάνγκστερ) ο μεγάλος μας συγγραφέας ειδικευμένος στα ιστορικά αναγνώσματα Νίκος Θέμελης. Έχουν φύγει πια και οι δύο για πιο γαλάζιους ουρανούς από τον δικό μας. Τότε δεν έδωσα σημασία στα λόγια του. Το κατάλαβα όταν κόλλησαν τα δάκτυλα μου στο πληκτρολόγιο του PC μου . Εγώ που από μια λέξη έφτιαχνα μια ολόκληρη
ιστορία δεν είχα να γράψω τίποτα. Για πολλές νύκτες στριφογύριζαν στο μυαλό μου οι λέξεις «μεθοδικότητα» και «έρευνα». Κάποια στιγμή τα παράτησα και άρχισα να ασχολούμαι με άλλα αφηγήματα . Όμως το μεράκι για γράψιμο είναι σαράκι που δεν σταματάει να σε τρώει αν δεν ικανοποιήσεις την λαιμαργία του. Έτσι μόλις τέλειωσα δυο δουλειές άρχισα να ασχολούμαι πάλι με τα «Χνάρια της μνήμης» (Τότε ήταν άτιτλο). Το θέμα όμως ήταν πολύ μεγάλο για να κάνω την ερεύνα μόνο από το Google και την ψυχρή σελίδας της Wikipedia. Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του.
Ε. αυτό ήθελε χρόνο πολύ χρόνο
Ξεκίνησα πρώτα από την εστία της Ν Σμύρνης και το κέντρο μικρασιατικών σπουδών που ήταν και η πρώτες πηγές μου. Εκεί μελέτησα. τον χάρτη εκείνης της εποχής με τους δρόμους και τις γειτονιές της Σμύρνης. Από την βιβλιογραφία τις συνήθειες των Ελλήνων κατοίκων της και τις μικρές τους ιστορίες. Πως ζούσαν που περνούσαν την μέρα τους πως διασκέδαζαν και πως ερωτευόντουσαν και παντρευόντουσαν . Δεν έφτασε όμως οι η πληροφορίες που πείρα από τα δύο αυτά ιδρύματα για να βάλω σε μια τάξη όσα είχα ακούσει πιτσιρικάς σαν παραμύθι από την Σμυρνιά γιαγιούλα μου και τις θειάδες μου για την ζωή τους στην Σμύρνη και τα μαύρα χρόνια του ελληνισμού της μικρασίας. Έτσι πέρασα ατέλειωτες ώρες στα προσφυγικά της Παλιάς Κοκκινιάς και στις παράγκες της Οσίας Ξένης, μιλώντας με ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που έζησαν έστω και μικροί τα γεγονότα του 22.
Τώρα έχουν φύγει από την ζωή. Η συζητήσεις μαζί τους ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία για μένα . Κάθε λέξη τους ένα δάκρυ κάθε αναστεναγμός τους ένα βόλι κατάκαρδα.
Για τον Πειραιά του μεσοπολέμου την εποχή της μαγκιάς τον υπόκοσμο και τους γραφικούς τύπους που κυκλοφορούσαν τότε στο λιμάνι και μετά τα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης. Αφού μελέτησα το έργο του Καραγάτση ειδικά τις σημειώσεις του Γ. Κόμη Β Πισιμίση τις εφημερίδες της εποχής και την έκδοση ‘’Κοινωνική ‘’ του Σ Κουμπουρόπουλου. Μίλησα με τους Πειραιώτες συγγενείς μου από την πλευρά της μάνας μου που είχαν ζήσει την εποχή εκείνη, στις πιο δύσκολες και επικίνδυνες θα έλεγα γειτονιές του λιμανιού. Το Καστράκι την κρεμυδαρού και φυσικά την Δραπετσώνα τον Άγιο Διονύση τα ταμπούρια και τις γειτονιές πέριξ του εργοστασίου του Παπαστράτου και το γυαλάδικο του Αργυρόπουλου. Οι πληροφορίες τους θησαυρός. Οι περιγραφές τους κινηματογραφικές. Το πανόραμα του
προπολεμικού Πειραιά με τα καλά του και τα κακά του στα πλήκτρα μου. Ενώ για τα χρόνια της αντίστασης και τον μεταπολεμικό Πειραιά από την γιαγιά μου την μάνα μου και το στενό περιβάλλον της οικογενείας.
Όμως δεν μπορούσα να φανταστώ πως η έρευνα θα με έστελνε σε ένα χωριό έξω από την Σμύρνη, ιδιαίτερη πατρίδα της γιαγιάς μου. Μετά στο μαργαριτάρι της μεσογείου όπως λένε την Αλεξάνδρεια και τις πηγές του Νείλου για να μπορέσω να μπω στο κλίμα της μεγάλης ελληνικής παροικίας στην Αίγυπτο. Κάθε βήμα μου στην ιστορία της πόλης, κάθε βήμα μου στα στενά της παλιάς Αλεξάνδρεια ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία για μένα.
Ένα οδοιπορικό στο μυστηριακό παρελθόν της που αν δεν ταυτιζόμουνα και δεν γινόμουν και εγώ ένας από τους ομογενείς κάτοικους της δεν θα μπορούσα να το αποδώσω.
Φυσικά ήταν δύσκολο να πάω στο Σικάγο την Αβελλανέδα και το Μπουένος Άιρες . Για τη Νέα Υόρκη το Σικάγο και τις λίμνες του, τις πληροφορίες τις άντλησα από συγγενείς μου που μένουν εκεί. Όσο για την πόλη της Αβελλανέδας, το Μπουένος Άιρες, τα ήθη και τα έθιμα των ιθαγενών κατοίκων της Αργεντινής και τις περιγραφές των Ωκεανών από τον καλό μου φίλο και διευθυντή του εθνικού μουσείου του Μπουένος Άιρες Ernesto Oscar
Willis.
Πείτε μας πως σας ήρθε η έμπνευση για αυτή την ιστορία?
Διαμορφώθηκε σιγά σιγά. Από την μια οι διηγήσεις της γιαγιούλας μου της Σμυρνιάς. Όταν τις άκουγα μικρός δεν τις καταλάβαινα νόμιζα πως ήταν ένα κακό παραμύθι , αλλά με πλήγωναν βαθιά και με θύμωναν όταν μεγάλωσα. Από την άλλη της κυκλαδίτισσας γιαγιάς μου που ήρθε μικρό κοριτσάκι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον νησί της
στον Πειραιά και την ζωή της φαμίλιας της στο λιμάνι. Μια φωνή μέσα μου, μου ζητούσε να κάτσω και να γράψω για να μην χαθούν οι μαρτυρίες τους.
Είναι μυθοπλασία ή μια αληθινή ιστορία
Και τα δυο. Τα «Χνάρια της Μνήμης» που είναι ένα βιβλίο που κινείτε ανάμεσα στην πραγματικότητα. και τη μυθοπλασία. Είναι βασισμένο σε τρεις αληθινές ιστορίες- γεγονότα που με την κατάλληλη και αρκετή μυθοπλασία δέθηκαν μεταξύ τους με αρμονία ώστε ο αναγνώστης να μην το καταλάβει και να έχει την αίσθηση πως πρόκειται για μια.
Η πρώτη ιστορία. είναι του εξαδέλφου της γιαγιάς μου της Σμυρνιάς και του αδερφού του Φανούρη, που χάθηκε την ημέρα της καταστροφής στην παραλία της Σμύρνης. Την μάθανε από τον άλλο τον ανιψιό της που έπεσε στο νερό για να τον βγάλει έξω .
Η Δεύτερη ιστορία είναι από την πλευρά της κυκλαδίτικης οικογένειας της μάνας μου, (Σύρος Τήνος). Περιγράφει την ζωή του καπετάν Αντρέα και της φαμίλιας τους όταν ήρθαν στον Πειραιά. Πως την διέλυσαν τα πολιτικά πάθη και μετά ο πόλεμος και την συμμετοχή του με το καΐκι του στην αντίσταση κατά των Γερμανών..
Η Τρίτη ιστορία είναι του Κοσμά ενός γειτονόπουλου που έχασε τον πατέρα του στην Αλβανία και άφησε την μάνα του με τέσσερα ορφανά. Τα ντου του πιτσιρίκου στους γερμανούς και οι επιθέσεις στους μαυραγορίτες δεν έπεισαν τους γείτονες πως αρκούσαν για να επιβιώσει η οικογένεια στα χρόνια της γερμανικής κατοχής . Έτσι μετά την απελευθέρωση έφυγε για τα Καράβια γιατί δεν άντεχε τα κουτσομπολιά της γειτονιάς για τις δραστηριότητες της μάνας του με τους γερμανούς και τους μαυραγορίτες.
Τι ιδιαίτερο θα διαβάσουμε σ αυτό το βιβλίο?
Την κατάθεση της ψυχής των ηρώων του. Αληθινοί η ψεύτικοι δεν έχει σημασία. Γεγονότα, ιστορίες και καταστάσεις. Ηρωισμοί και προδοσίες.
Έρωτες και μίση. Λαϊκές γειτονιές και γραφικές φιγούρες που άφησαν το στίγμα τους στην εποχή και στον τόπο τους αλλά και στους ξένους που έφτιαξαν την ζωή τους.
Αν ήσασταν ένας απλός αναγνώστης του, ποια θα θεωρούσατε ότι είναι τα
δυνατά του στοιχεία?
Ένα από τα δυνατά του σημεία γιατί υπάρχουν πολλά είναι η περιγραφή του ολοκαυτώματος της προκυμαίας του Κ Α Ι που είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Την προσπάθεια του Αποστολή (Καρλής στο βιβλίο) ανάμεσα από τους πνιγμένους και τις βάρκες που περνούσαν δίπλα του να φέρει στην προκυμαία το σώμα του Φανούρη. (Εδώ χρησιμοποίησα το πραγματικό όνομα.) για να τον αποχαιρετίσει ο αδερφός του. Είναι η μοναδική μαρτυρία- περιγραφή που έχουμε για την οπτική εικόνα της Σμύρνης όταν
καίγονταν από την επιφάνεια της θάλασσας. Της μάνας του της Μαριγούλας (Μερσίνας στο βιβλίο) και τις τραγικές στιγμές που έζησε μέχρι να έρθει στην Ελλάδα με τον γιο της και την φαμίλια του. Τις πίκρες και τον πόνο που γνώρισε στην νέα της πατρίδα. Το κυνήγι της οικογένειας της από την δικτατορία του Μεταξά μέχρι να θαφτεί κάτω από τα ερείπια του σπιτιού της μετά από τον τελευταίο βομβαρδισμό του Πειραιά από τους Γερμανούς.
4.Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης σας?
Υπάρχουν πολλά μηνύματα τρία όμως ξεχωρίζω. Πρώτα πως η Ελλάδα ζει μέσα μας σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει . Μετά, πως όσα κι αν χωρίζουν μια οικογένεια θα βρεθεί ο τρόπος να έρθουν κοντά, ακόμα και στην άλλη ζωή . Τέλος πως η Αληθινή αγάπη είναι πάνω από τον χρόνο και τον θάνατο.
Με λίγα λόγια πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας?
Ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ένα ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία συνάμα . Ένα ταξίδι ανάμεσα από πραγματικά γεγονότα και την δική μου μυθοπλασία. Για μένα το ταξίδι της συγγραφής αυτού του βιβλίου ήταν ένα όμορφο όνειρο Το πιο όμορφο ταξίδι που έκανα στην ζωή μου.
Πως αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίφθηκε ?
Ναι και ήταν το « Λίγο πριν λίγο μετά, τα μισά του αιώνα που μας
έφυγε». Όμως επειδή ήταν λίγο μεγάλος και οι μνήμες του πολύ πιο μακρινές, με προβλημάτισαν. Έτσι μετά από πολύ σκέψη κατέληξα στα «Χνάρια της μνήμης» γιατί το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό στα χνάρια της μνήμης του πολύπαθου λαού μας .
Πείτε μας γιατί γράφετε βιβλία και ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου? Το οικονομικό όφελος, η φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης?
Όλα, αλλά πρώτα απ όλα η ικανοποίηση της εσωτερικής ανάγκης που έχει ο συγγραφέας- ο ζωγράφος οποιοσδήποτε καλλιτέχνης να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα του. Μετά ας μην κοροϊδευόμαστε, εγώ δεν θα το έλεγα φήμη αλλά δημόσια καταξίωση . Όσο για το οικονομικό όφελος όποιο και είναι αυτό μικρό η μεγάλο είναι μια επιβράβευση της δουλειάς του η ελάχιστη συνεισφορά στα έξοδα που έκανε .
Εσείς διαβάζετε? Γιατί πιστεύετε πως πρέπει να διαβάζουμε βιβλία?
Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψει κάποιος ένα βιβλίο αν δε έχει διαβάσει πολλά βιβλία στην ζωή του.
Φυσικά πρέπει να διαβάζουμε βιβλία και όχι μόνο για να περνάμε την ώρα μας. Μόνο που θέλει προσοχή ποια βιβλία θα διαλέξουμε να διαβάζουμε, γιατί είναι σίγουρο πως θα καθορίσουν το επόμενο διάστημα την ζωή μας.
Υπάρχουν αγαπημένα βιβλία στη βιβλιοθήκη σας που δε θα τα δανείζατε σε
κανέναν και γιατί?
Κατ’ αρχή θέλει σκέψη για να δανείσεις ένα βιβλίο το οποιοδήποτε βιβλίο και που το δανείζεις. Είναι σίγουρο αυτός που θα το διαβάσει μαζί με το βιβλίο θα διαβάσει και τις σκέψεις σου. Κάτι που εκμεταλλευτήκαν και θα εκμεταλλεύονται σε όλο τον κόσμο όλες οι
αυταρχικές κυβερνήσεις . Δεν θα αναφερθώ σε τίτλους γιατί όλα είναι αγαπημένα. Στην βιβλιοθήκη υπάρχουν μεταξύ των άλλων βιβλία του Μπόρχες του Καμύ του Φώκνερ του Καραγάτση του Σουρούνη του Λιαντίνη του Τσιρκα και φυσικά του Καββαδία.
Μιλήστε μας για εσάς και τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια.
Αυτή την στιγμή ετοιμάζω μια ποιητική συλλογή με τον προσωρινό τίτλο «Κάθε Τατού και ένα ποίημα» Ενώ βρίσκομε στα τελειώματα του νέου αφηγήματος μου «Όταν η Δόξα μου έκλεισε το μάτι» Είναι το οδοιπορικό ενός επτάχρονου πιτσιρικά από τον Πειραιά στην Γερμανία και το δίλημμα του όταν θα γίνει νεαρός, ανάμεσα στον μεγάλο του έρωτα για την Δόξα και της φιλοδοξίες του για την κατάκτηση της δόξας στην ζωή του.
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά
και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο
σας.
Εμένα στο email: giorgos.man2@gmail.com και στο ΦΜ. Το βιβλίο σε όλα τα βιβλιοπωλεία και σε όλες τις ηλεκτρονικές αγορές. Φυσικά στο βιβλιοπωλείο και το site του εκδοτικού οίκου Αγγελάκη.
ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ 2020
ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΑΤΑΚΗΣ
Εκδόσεις Αγγελάκη
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Δυο οικογένειες, και οι δυο διωγμένες από τον τόπο τους για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, συναντιούνται σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά. Αφού συνδεθούν με φιλικούς δεσμούς ο έρωτας των παιδιών τους θα τους δέσει και με ακατάλυτους.
Με φόντο τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που συγκλονίζουν τον τόπο, όπως η δικτατορία Μεταξά, ο πόλεμος, η κατοχή, ο εμφύλιος, οι ήρωες περνούν διά πυρός και σιδήρου προσπαθώντας να επιβιώσουν και να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Οικογένειες διαλύονται, άνθρωποι στέλνονται στην εξορία και άλλοι ανεβαίνουν στο βουνό. Μίση και πάθη σιγοβράζουν, έρωτες φουντώνουν ενώ γίνονται προσπάθειες να καλυφτούν μυστικά και λάθη. Οι ήρωες αναμετρούνται με τις προσωπικές τους ευθύνες, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός που εκτυλίσσεται στη Σμύρνη, στον Πειραιά, στην Αθήνα, στην Αλεξάνδρεια, στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη και στο Μπουένος Άιρες, με κυρίαρχα τα πάθη και τα λάθη.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Mέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Γεννημένος στον Πειραιά, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη
δευτεροβάθμια εκπαίδευση εισάγεται στην Ανωτάτη Σχολή των Καλών
Τεχνών και στα εργαστήρια του Νικολάου και του Γραμματόπουλου.
Συγχρόνως παρακολουθεί προγράμματα Art & Design στις σχολές Βακαλό,
Δοξιάδη και στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών. Την ίδια χρονική περίοδο
γράφει διηγήματα και ποίηση που δημοσιεύονται στα
λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής «ΝΩΕ», «Τραμ» και «Λωτός». Μετά το
τέλος των σπουδών του στην ΑΣΚΤ φεύγει για το Marburg της Γερμανίας
όπου παρακολουθεί σεμινάρια χρωματολογίας και διαφορές τεχνικές πάνω
στη θαλασσογραφία, στη σχολή τέχνης του Marburg. Συγχρόνως εργάζεται
στο εικαστικό κέντρο της πόλης όπου υπάρχουν και έργα του. Εκείνη την
περίοδο άρχισε να ασχολείται πιο εντατικά με τη λογοτεχνία με έναν κύκλο
ποιημάτων και νουβέλες. Όμως οι υποχρεώσεις του στην τέχνη του
χρωστήρα, οι διάφορες εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό δεν του
επέτρεψαν να δώσει περισσότερο χρόνο στη γραφή, κάτι που έγινε μετά το
2012.
Η περίοδος 2015-2019 ήταν η πιο παραγωγική. Έγραψε τρία
μυθιστορήματα, δεκαεπτά διηγήματα και δύο ποιητικές συλλογές.
Ακόμα, έχει πάρει μέρος σε μαθήματα σκηνοθεσίας, κριτικής και θεατρικής
γραφής ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικής λογοτεχνίας και
επιμέλειας κειμένων στο ΕΚΠΑ.
Κε ΜΑΝΙΑΤΑΚΗ, ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μιλήσουμε, για να γνωρίσουμε το καινούργιο σας βιβλίο, "ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ". Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας, πότε ξεκινήσατε να το γράφετε και
πόσο καιρό σας πήρε για να το τελειώσετε?
Όταν ξεκίνησα να γράφω Τα «Χνάρια της Μνήμης» ένα βιβλίο που κινείτε ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία γνώριζα από την αρχή πως ήθελε το χρόνο του. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ την έκταση του χρόνου που θα έπαιρνε η ολοκλήρωση του. «Γιώργη μην ασχοληθείς με αφηγήματα που άπτονται της ιστορίας, αλλά αν επιμένεις να το κάνεις πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, μεθοδικότητα και όρεξη για έρευνα » Μου είπε
κάπου στον Λυκαβηττό πίνοντας έναν ελληνικό καφέ μαζί με τον πολυτάλαντο Αντ Σουρούνη ( Γκας ο γκάνγκστερ) ο μεγάλος μας συγγραφέας ειδικευμένος στα ιστορικά αναγνώσματα Νίκος Θέμελης. Έχουν φύγει πια και οι δύο για πιο γαλάζιους ουρανούς από τον δικό μας. Τότε δεν έδωσα σημασία στα λόγια του. Το κατάλαβα όταν κόλλησαν τα δάκτυλα μου στο πληκτρολόγιο του PC μου . Εγώ που από μια λέξη έφτιαχνα μια ολόκληρη
ιστορία δεν είχα να γράψω τίποτα. Για πολλές νύκτες στριφογύριζαν στο μυαλό μου οι λέξεις «μεθοδικότητα» και «έρευνα». Κάποια στιγμή τα παράτησα και άρχισα να ασχολούμαι με άλλα αφηγήματα . Όμως το μεράκι για γράψιμο είναι σαράκι που δεν σταματάει να σε τρώει αν δεν ικανοποιήσεις την λαιμαργία του. Έτσι μόλις τέλειωσα δυο δουλειές άρχισα να ασχολούμαι πάλι με τα «Χνάρια της μνήμης» (Τότε ήταν άτιτλο). Το θέμα όμως ήταν πολύ μεγάλο για να κάνω την ερεύνα μόνο από το Google και την ψυχρή σελίδας της Wikipedia. Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του.
Ε. αυτό ήθελε χρόνο πολύ χρόνο
Ξεκίνησα πρώτα από την εστία της Ν Σμύρνης και το κέντρο μικρασιατικών σπουδών που ήταν και η πρώτες πηγές μου. Εκεί μελέτησα. τον χάρτη εκείνης της εποχής με τους δρόμους και τις γειτονιές της Σμύρνης. Από την βιβλιογραφία τις συνήθειες των Ελλήνων κατοίκων της και τις μικρές τους ιστορίες. Πως ζούσαν που περνούσαν την μέρα τους πως διασκέδαζαν και πως ερωτευόντουσαν και παντρευόντουσαν . Δεν έφτασε όμως οι η πληροφορίες που πείρα από τα δύο αυτά ιδρύματα για να βάλω σε μια τάξη όσα είχα ακούσει πιτσιρικάς σαν παραμύθι από την Σμυρνιά γιαγιούλα μου και τις θειάδες μου για την ζωή τους στην Σμύρνη και τα μαύρα χρόνια του ελληνισμού της μικρασίας. Έτσι πέρασα ατέλειωτες ώρες στα προσφυγικά της Παλιάς Κοκκινιάς και στις παράγκες της Οσίας Ξένης, μιλώντας με ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που έζησαν έστω και μικροί τα γεγονότα του 22.
Τώρα έχουν φύγει από την ζωή. Η συζητήσεις μαζί τους ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία για μένα . Κάθε λέξη τους ένα δάκρυ κάθε αναστεναγμός τους ένα βόλι κατάκαρδα.
Για τον Πειραιά του μεσοπολέμου την εποχή της μαγκιάς τον υπόκοσμο και τους γραφικούς τύπους που κυκλοφορούσαν τότε στο λιμάνι και μετά τα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης. Αφού μελέτησα το έργο του Καραγάτση ειδικά τις σημειώσεις του Γ. Κόμη Β Πισιμίση τις εφημερίδες της εποχής και την έκδοση ‘’Κοινωνική ‘’ του Σ Κουμπουρόπουλου. Μίλησα με τους Πειραιώτες συγγενείς μου από την πλευρά της μάνας μου που είχαν ζήσει την εποχή εκείνη, στις πιο δύσκολες και επικίνδυνες θα έλεγα γειτονιές του λιμανιού. Το Καστράκι την κρεμυδαρού και φυσικά την Δραπετσώνα τον Άγιο Διονύση τα ταμπούρια και τις γειτονιές πέριξ του εργοστασίου του Παπαστράτου και το γυαλάδικο του Αργυρόπουλου. Οι πληροφορίες τους θησαυρός. Οι περιγραφές τους κινηματογραφικές. Το πανόραμα του
προπολεμικού Πειραιά με τα καλά του και τα κακά του στα πλήκτρα μου. Ενώ για τα χρόνια της αντίστασης και τον μεταπολεμικό Πειραιά από την γιαγιά μου την μάνα μου και το στενό περιβάλλον της οικογενείας.
Όμως δεν μπορούσα να φανταστώ πως η έρευνα θα με έστελνε σε ένα χωριό έξω από την Σμύρνη, ιδιαίτερη πατρίδα της γιαγιάς μου. Μετά στο μαργαριτάρι της μεσογείου όπως λένε την Αλεξάνδρεια και τις πηγές του Νείλου για να μπορέσω να μπω στο κλίμα της μεγάλης ελληνικής παροικίας στην Αίγυπτο. Κάθε βήμα μου στην ιστορία της πόλης, κάθε βήμα μου στα στενά της παλιάς Αλεξάνδρεια ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία για μένα.
Ένα οδοιπορικό στο μυστηριακό παρελθόν της που αν δεν ταυτιζόμουνα και δεν γινόμουν και εγώ ένας από τους ομογενείς κάτοικους της δεν θα μπορούσα να το αποδώσω.
Φυσικά ήταν δύσκολο να πάω στο Σικάγο την Αβελλανέδα και το Μπουένος Άιρες . Για τη Νέα Υόρκη το Σικάγο και τις λίμνες του, τις πληροφορίες τις άντλησα από συγγενείς μου που μένουν εκεί. Όσο για την πόλη της Αβελλανέδας, το Μπουένος Άιρες, τα ήθη και τα έθιμα των ιθαγενών κατοίκων της Αργεντινής και τις περιγραφές των Ωκεανών από τον καλό μου φίλο και διευθυντή του εθνικού μουσείου του Μπουένος Άιρες Ernesto Oscar
Willis.
Πείτε μας πως σας ήρθε η έμπνευση για αυτή την ιστορία?
Διαμορφώθηκε σιγά σιγά. Από την μια οι διηγήσεις της γιαγιούλας μου της Σμυρνιάς. Όταν τις άκουγα μικρός δεν τις καταλάβαινα νόμιζα πως ήταν ένα κακό παραμύθι , αλλά με πλήγωναν βαθιά και με θύμωναν όταν μεγάλωσα. Από την άλλη της κυκλαδίτισσας γιαγιάς μου που ήρθε μικρό κοριτσάκι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον νησί της
στον Πειραιά και την ζωή της φαμίλιας της στο λιμάνι. Μια φωνή μέσα μου, μου ζητούσε να κάτσω και να γράψω για να μην χαθούν οι μαρτυρίες τους.
Είναι μυθοπλασία ή μια αληθινή ιστορία
Και τα δυο. Τα «Χνάρια της Μνήμης» που είναι ένα βιβλίο που κινείτε ανάμεσα στην πραγματικότητα. και τη μυθοπλασία. Είναι βασισμένο σε τρεις αληθινές ιστορίες- γεγονότα που με την κατάλληλη και αρκετή μυθοπλασία δέθηκαν μεταξύ τους με αρμονία ώστε ο αναγνώστης να μην το καταλάβει και να έχει την αίσθηση πως πρόκειται για μια.
Η πρώτη ιστορία. είναι του εξαδέλφου της γιαγιάς μου της Σμυρνιάς και του αδερφού του Φανούρη, που χάθηκε την ημέρα της καταστροφής στην παραλία της Σμύρνης. Την μάθανε από τον άλλο τον ανιψιό της που έπεσε στο νερό για να τον βγάλει έξω .
Η Δεύτερη ιστορία είναι από την πλευρά της κυκλαδίτικης οικογένειας της μάνας μου, (Σύρος Τήνος). Περιγράφει την ζωή του καπετάν Αντρέα και της φαμίλιας τους όταν ήρθαν στον Πειραιά. Πως την διέλυσαν τα πολιτικά πάθη και μετά ο πόλεμος και την συμμετοχή του με το καΐκι του στην αντίσταση κατά των Γερμανών..
Η Τρίτη ιστορία είναι του Κοσμά ενός γειτονόπουλου που έχασε τον πατέρα του στην Αλβανία και άφησε την μάνα του με τέσσερα ορφανά. Τα ντου του πιτσιρίκου στους γερμανούς και οι επιθέσεις στους μαυραγορίτες δεν έπεισαν τους γείτονες πως αρκούσαν για να επιβιώσει η οικογένεια στα χρόνια της γερμανικής κατοχής . Έτσι μετά την απελευθέρωση έφυγε για τα Καράβια γιατί δεν άντεχε τα κουτσομπολιά της γειτονιάς για τις δραστηριότητες της μάνας του με τους γερμανούς και τους μαυραγορίτες.
Τι ιδιαίτερο θα διαβάσουμε σ αυτό το βιβλίο?
Την κατάθεση της ψυχής των ηρώων του. Αληθινοί η ψεύτικοι δεν έχει σημασία. Γεγονότα, ιστορίες και καταστάσεις. Ηρωισμοί και προδοσίες.
Έρωτες και μίση. Λαϊκές γειτονιές και γραφικές φιγούρες που άφησαν το στίγμα τους στην εποχή και στον τόπο τους αλλά και στους ξένους που έφτιαξαν την ζωή τους.
Αν ήσασταν ένας απλός αναγνώστης του, ποια θα θεωρούσατε ότι είναι τα
δυνατά του στοιχεία?
Ένα από τα δυνατά του σημεία γιατί υπάρχουν πολλά είναι η περιγραφή του ολοκαυτώματος της προκυμαίας του Κ Α Ι που είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Την προσπάθεια του Αποστολή (Καρλής στο βιβλίο) ανάμεσα από τους πνιγμένους και τις βάρκες που περνούσαν δίπλα του να φέρει στην προκυμαία το σώμα του Φανούρη. (Εδώ χρησιμοποίησα το πραγματικό όνομα.) για να τον αποχαιρετίσει ο αδερφός του. Είναι η μοναδική μαρτυρία- περιγραφή που έχουμε για την οπτική εικόνα της Σμύρνης όταν
καίγονταν από την επιφάνεια της θάλασσας. Της μάνας του της Μαριγούλας (Μερσίνας στο βιβλίο) και τις τραγικές στιγμές που έζησε μέχρι να έρθει στην Ελλάδα με τον γιο της και την φαμίλια του. Τις πίκρες και τον πόνο που γνώρισε στην νέα της πατρίδα. Το κυνήγι της οικογένειας της από την δικτατορία του Μεταξά μέχρι να θαφτεί κάτω από τα ερείπια του σπιτιού της μετά από τον τελευταίο βομβαρδισμό του Πειραιά από τους Γερμανούς.
4.Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης σας?
Υπάρχουν πολλά μηνύματα τρία όμως ξεχωρίζω. Πρώτα πως η Ελλάδα ζει μέσα μας σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει . Μετά, πως όσα κι αν χωρίζουν μια οικογένεια θα βρεθεί ο τρόπος να έρθουν κοντά, ακόμα και στην άλλη ζωή . Τέλος πως η Αληθινή αγάπη είναι πάνω από τον χρόνο και τον θάνατο.
Με λίγα λόγια πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας?
Ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ένα ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία συνάμα . Ένα ταξίδι ανάμεσα από πραγματικά γεγονότα και την δική μου μυθοπλασία. Για μένα το ταξίδι της συγγραφής αυτού του βιβλίου ήταν ένα όμορφο όνειρο Το πιο όμορφο ταξίδι που έκανα στην ζωή μου.
Πως αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίφθηκε ?
Ναι και ήταν το « Λίγο πριν λίγο μετά, τα μισά του αιώνα που μας
έφυγε». Όμως επειδή ήταν λίγο μεγάλος και οι μνήμες του πολύ πιο μακρινές, με προβλημάτισαν. Έτσι μετά από πολύ σκέψη κατέληξα στα «Χνάρια της μνήμης» γιατί το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό στα χνάρια της μνήμης του πολύπαθου λαού μας .
Πείτε μας γιατί γράφετε βιβλία και ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου? Το οικονομικό όφελος, η φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης?
Όλα, αλλά πρώτα απ όλα η ικανοποίηση της εσωτερικής ανάγκης που έχει ο συγγραφέας- ο ζωγράφος οποιοσδήποτε καλλιτέχνης να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα του. Μετά ας μην κοροϊδευόμαστε, εγώ δεν θα το έλεγα φήμη αλλά δημόσια καταξίωση . Όσο για το οικονομικό όφελος όποιο και είναι αυτό μικρό η μεγάλο είναι μια επιβράβευση της δουλειάς του η ελάχιστη συνεισφορά στα έξοδα που έκανε .
Εσείς διαβάζετε? Γιατί πιστεύετε πως πρέπει να διαβάζουμε βιβλία?
Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψει κάποιος ένα βιβλίο αν δε έχει διαβάσει πολλά βιβλία στην ζωή του.
Φυσικά πρέπει να διαβάζουμε βιβλία και όχι μόνο για να περνάμε την ώρα μας. Μόνο που θέλει προσοχή ποια βιβλία θα διαλέξουμε να διαβάζουμε, γιατί είναι σίγουρο πως θα καθορίσουν το επόμενο διάστημα την ζωή μας.
Υπάρχουν αγαπημένα βιβλία στη βιβλιοθήκη σας που δε θα τα δανείζατε σε
κανέναν και γιατί?
Κατ’ αρχή θέλει σκέψη για να δανείσεις ένα βιβλίο το οποιοδήποτε βιβλίο και που το δανείζεις. Είναι σίγουρο αυτός που θα το διαβάσει μαζί με το βιβλίο θα διαβάσει και τις σκέψεις σου. Κάτι που εκμεταλλευτήκαν και θα εκμεταλλεύονται σε όλο τον κόσμο όλες οι
αυταρχικές κυβερνήσεις . Δεν θα αναφερθώ σε τίτλους γιατί όλα είναι αγαπημένα. Στην βιβλιοθήκη υπάρχουν μεταξύ των άλλων βιβλία του Μπόρχες του Καμύ του Φώκνερ του Καραγάτση του Σουρούνη του Λιαντίνη του Τσιρκα και φυσικά του Καββαδία.
Μιλήστε μας για εσάς και τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια.
Αυτή την στιγμή ετοιμάζω μια ποιητική συλλογή με τον προσωρινό τίτλο «Κάθε Τατού και ένα ποίημα» Ενώ βρίσκομε στα τελειώματα του νέου αφηγήματος μου «Όταν η Δόξα μου έκλεισε το μάτι» Είναι το οδοιπορικό ενός επτάχρονου πιτσιρικά από τον Πειραιά στην Γερμανία και το δίλημμα του όταν θα γίνει νεαρός, ανάμεσα στον μεγάλο του έρωτα για την Δόξα και της φιλοδοξίες του για την κατάκτηση της δόξας στην ζωή του.
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά
και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο
σας.
Εμένα στο email: giorgos.man2@gmail.com και στο ΦΜ. Το βιβλίο σε όλα τα βιβλιοπωλεία και σε όλες τις ηλεκτρονικές αγορές. Φυσικά στο βιβλιοπωλείο και το site του εκδοτικού οίκου Αγγελάκη.
ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ 2020
ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΑΤΑΚΗΣ
Εκδόσεις Αγγελάκη
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Δυο οικογένειες, και οι δυο διωγμένες από τον τόπο τους για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, συναντιούνται σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά. Αφού συνδεθούν με φιλικούς δεσμούς ο έρωτας των παιδιών τους θα τους δέσει και με ακατάλυτους.
Με φόντο τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που συγκλονίζουν τον τόπο, όπως η δικτατορία Μεταξά, ο πόλεμος, η κατοχή, ο εμφύλιος, οι ήρωες περνούν διά πυρός και σιδήρου προσπαθώντας να επιβιώσουν και να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Οικογένειες διαλύονται, άνθρωποι στέλνονται στην εξορία και άλλοι ανεβαίνουν στο βουνό. Μίση και πάθη σιγοβράζουν, έρωτες φουντώνουν ενώ γίνονται προσπάθειες να καλυφτούν μυστικά και λάθη. Οι ήρωες αναμετρούνται με τις προσωπικές τους ευθύνες, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός που εκτυλίσσεται στη Σμύρνη, στον Πειραιά, στην Αθήνα, στην Αλεξάνδρεια, στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη και στο Μπουένος Άιρες, με κυρίαρχα τα πάθη και τα λάθη.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Mέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Γεννημένος στον Πειραιά, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη
δευτεροβάθμια εκπαίδευση εισάγεται στην Ανωτάτη Σχολή των Καλών
Τεχνών και στα εργαστήρια του Νικολάου και του Γραμματόπουλου.
Συγχρόνως παρακολουθεί προγράμματα Art & Design στις σχολές Βακαλό,
Δοξιάδη και στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών. Την ίδια χρονική περίοδο
γράφει διηγήματα και ποίηση που δημοσιεύονται στα
λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής «ΝΩΕ», «Τραμ» και «Λωτός». Μετά το
τέλος των σπουδών του στην ΑΣΚΤ φεύγει για το Marburg της Γερμανίας
όπου παρακολουθεί σεμινάρια χρωματολογίας και διαφορές τεχνικές πάνω
στη θαλασσογραφία, στη σχολή τέχνης του Marburg. Συγχρόνως εργάζεται
στο εικαστικό κέντρο της πόλης όπου υπάρχουν και έργα του. Εκείνη την
περίοδο άρχισε να ασχολείται πιο εντατικά με τη λογοτεχνία με έναν κύκλο
ποιημάτων και νουβέλες. Όμως οι υποχρεώσεις του στην τέχνη του
χρωστήρα, οι διάφορες εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό δεν του
επέτρεψαν να δώσει περισσότερο χρόνο στη γραφή, κάτι που έγινε μετά το
2012.
Η περίοδος 2015-2019 ήταν η πιο παραγωγική. Έγραψε τρία
μυθιστορήματα, δεκαεπτά διηγήματα και δύο ποιητικές συλλογές.
Ακόμα, έχει πάρει μέρος σε μαθήματα σκηνοθεσίας, κριτικής και θεατρικής
γραφής ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικής λογοτεχνίας και
επιμέλειας κειμένων στο ΕΚΠΑ.
.JPG)
Καταπληκτική συνέντευξη. Να σε χαιρόμαστε συγγραφέα Γιώργο. Νάσαι πάντα καλά. Και σε άλλα μέρη υγεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτική συνέντευξη. Να σε χαιρόμαστε συγγραφέα Γιώργο. Νάσαι πάντα καλά. Και σε άλλα μέρη υγεία Αλίκη Κατσικαρη
ΑπάντησηΔιαγραφή