ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΩΓΙΑΝΝΑΚΗ για το βιβλίο της «ΜΑΥΡΟΙ ΕΡΩΤΕΣ» από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΑΡΣΙΣ

 Καλημέρα σας, σήμερα στο  BEAUTY DAYS WITH A BOOK  φιλοξενούμε τη συγγραφέα κ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΩΓΙΑΝΝΑΚΗ και το βιβλίο της "ΜΑΥΡΟΙ ΕΡΩΤΕΣ" που

εκδόθηκε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΑΡΣΙΣ.

Κα ΑΝΩΓΙΑΝΝΑΚΗ, ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μιλήσουμε, για

να γνωρίσουμε το βιβλίο σας, "ΜΑΥΡΟΙ ΕΡΩΤΕΣ”.

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία και τη διάθεση να μιλήσουμε για

το συγκεκριμένο βιβλίο.

1.10 διηγήματα, σ΄ ένα βιβλίο! Συστήσετε μας με λίγα λόγια το βιβλίο

σας, ποιο ήταν το κίνητρο για γράψετε τα συγκεκριμένα διηγήματα και

τι ιδιαίτερο θα διαβάσει ο αναγνώστης σ αυτό το βιβλίο?

Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιγράφει κακοποιητικές σχέσεις. Σχέσεις που

κάποιος θέλει να εξουσιάσει τον άλλον. Σχέσεις που ο έρωτας δεν είναι αυτός

με τα φτερά και το τόξο αλλά έχει μια μορφή χωρίς καθορισμένο σχήμα που

αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη και μπορεί να σε τρελάνει.

Οι ηρωίδες είναι γυναίκες που μπήκαν σε σχέση με κάποιον που ερωτεύτηκαν

αλλά στη πορεία ο έρωτας έγινε βίαιος και πήρε μαζί του όλες τις ελπίδες και

τα όνειρα τους. Και δεν εννοώ ότι εκείνες ήταν άμοιρες ευθυνών ή δεν είχαν

βούληση, περιγραφή δηλαδή που τις καθιστά αυτόματα στο μυαλό κάποιου ως

“κακομοίρες”. Αν δεν έχεις ευθύνη για ό,τι σου συμβαίνει δεν μπορείς να

αλλάξεις κάτι. Εννοώ ότι από τον υπερβολικό τους ζήλο και αφοσίωση

μπήκαν τόσο βαθειά στη σχέση που έχασαν τον δρόμο για την έξοδο μετά. Για

τέτοια ευθύνη μιλάω. Άφησαν στη πορεία της σχέσης αμέτρητο χώρο στον

άλλο. Γιατί έτσι είχαν μάθει από την οικογένεια και την κοινωνία ότι

κάνουμε με τους άντρες, γιατί ερωτεύτηκαν παράφορα και πίστεψαν ότι θα

ζούσαν κάτι μοναδικό, γιατί ένιωθαν μόνες, για χίλια γιατί που δεν έχουν

καμία σημασία.

Τα τελευταία χρόνια οι γυναικοκτονίες δίνουν και παίρνουν και αυτό που

επαναλαμβάνεται είναι η φράση “γιατί δεν έφευγε”. Το βρίσκω πολύ safe και

με πολύ θράσος να το ρωτάει κάποιος αυτό. Εσύ κάθεσαι στο σαλόνι του

σπιτιού σου και ρωτάς “γιατί δεν έφευγε” έτσι απλά λες και είναι το πιο

αυτονόητο και εύκολο πράγμα στον κόσμο για έναν άνθρωπο που υφίσταται

κακοποίηση. Να σου πω “γιατί δεν έφευγε”. Γιατί δεν ένιωθε πια ότι

μπορούσε. Γιατί δεν είχε δυνάμεις. Γιατί είχε παιδιά και πίστευε ότι αν φύγει

δεν θα τα βλέπει ή πως δεν θα έχει σημασία για τα δικαστήρια ότι ο πατέρας

τους την έσπαγε στο ξύλο ή την έβριζε μπροστά τους και θα αναγκάζεται να

ξέρει ότι αυτός ο πατέρας έχει τα παιδιά στο σπίτι του χωρίς εκείνη, Γιατί δεν

είχε δουλειά. Γιατί η κακοποίηση την έκανε να μην νιώθει ότι αξίζει κάτι

άλλο πέρα από αυτό που ζει. Και αν δεν σου τύχει αρκείσαι στο να λες “γιατί

δεν έφευγε”. Για αυτό. Γιατί αν φύγει θα συναντήσει κάποιους που θα πουν

αυτή τη φοβερή φράση “δεν το είχες δει;” αντί να πουν “πως τα κατάφερες

να ξεφύγεις; Σε θαυμάζω για αυτό!”.

Επέλεξα να γράψω λοιπόν διηγήματα όπου η διαδικασία της κακοποίησης

ενός άντρα σε μια γυναίκα είναι εμφανής από την αρχή μέχρι το τέλος, είτε

αυτή η γυναίκα είναι σύντροφος, είτε κόρη. Και μέσα σε αυτό το κλίμα

κακοποίησης ήθελα να γίνουν αναφορές και στο κοινωνικό σύστημα που

επίσης κακοποιεί σε συνδυασμό με τα άτομα μεμονωμένα. Γιατί αυτός που

κακοποιεί σε αυτό το σύστημα έχει μεγαλώσει και όποιος κακοποιείται στο

ίδιο σύστημα ζει. Και μέσα από αυτές τις ιστορίες ήθελαν να φανερώσω τις

διαδικασίες που δημιουργούνται σε μια κακοποιητική σχέση και απαντάνε

ίσως σε όποιον ρωτάει το “γιατί δεν έφυγε”.

Επέλεξα επίσης κάθε διήγημα να έχει το όνομα μια γυναίκας. Ένα τυχαίο

όνομα που θα μπορούσε να έχει κάθε μια από εμάς. Ήθελα με αυτό τον τρόπο

να επικοινωνήσω ότι η κακοποίηση μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της κάθε

μιας που μπορεί να έχει το δικό μου όνομα ή το δικό σου και όχι απαραίτητα

κάποιο εξωτικό όνομα ή παράξενο. Δεν είναι δηλαδή η κακοποίηση κάτι που

αφορά κάποια άλλη πάντα αλλά εσένα την ίδια και μπορεί να συμβεί και σε

σένα την ίδια ανά πάσα στιγμή.

2.Πείτε μας πως αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου και αν υπήρξε

κάποιος άλλος που απορρίφθηκε ?

Ο τίτλος μου βγήκε κάπως αυτόματα χωρίς πολλή σκέψη. Μου αρέσει να

παίζω με τις λέξεις. Να βάζω μαζί λέξεις που μοιάζουν αντίθετες μεταξύ τους

και να βρίσκω νόημα σε αυτή τη σύνθεση. Αυτό έκανα και στον τίτλο αυτού

του βιβλίου. Ήθελα να εμπεριέχει σίγουρα δυο λέξεις που δεν ταιριάζουν μαζί,

όπως ακριβώς και οι ήρωες στις ιστορίες. Επιθυμούσα αυτό το ΜΑΖΙ των

λέξεων να μοιάζει καταστροφικό, όπως ακριβώς και το ΜΑΖΙ των προσώπων

στα διηγήματα. Και έτσι το ονόμασα “Μαύροι Έρωτες”. Ένας έρωτας μάλλον

δεν ταιριάζει με το χρώμα μαύρο και το μαύρο μάλλον δεν είναι το πρώτο

χρώμα που σκέφτεσαι αν σκεφτείς τον έρωτα. Η κοινωνική κατασκευή για τον

έρωτα μάλλον θα του έδινε κόκκινο χρώμα. Κόκκινες καρδούλες, κόκκινα

τριαντάφυλλα και λοιπά και λοιπά. Οι έρωτες όμως που περιγράφονται σε

αυτά τα διηγήματα ξεκίνησαν με κόκκινο χρώμα και κατέληξαν να

κατακλύζονται στο τέλος από το μαύρο. Οπότε αν κάποιος παρατηρούσε την

ιστορία αυτών των ανθρώπων σε κάθε διήγημα δεν θα ξεχώριζε πουθενά το

κόκκινο χρώμα στο τέλος. Μόνο το μαύρο θα έβλεπε καθαρά. Και το μαύρο

δεν το εννοώ απαραίτητα ως χρώμα πένθους. Αλλά ως σκοτεινό χρώμα που

δεν σε αφήνει αν δεις καθαρά. Όπως συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο που έχει

υποστεί ψυχολογική ή σωματική κακοποίηση. Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του

και δεν βλέπει καθαρά, ως αποτέλεσμα των χρόνων που υφίσταται την

κακοποίηση. Βλέπει ένα μαύρο χρώμα. Μια ακαθόριστη μορφή που δεν

αναγνωρίζει στον καθρέφτη ή ένα μέλλον που δεν έχει πουθενά φως. Αυτόν

τον συλλογισμό περιγράφει ο τίτλος και νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα σε μια

συλλογή διηγημάτων που το θέμα της είναι η κακοποίηση της γυναίκας και

του έρωτα που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά αυτό που έμεινε

στο τέλος ήταν μια καταστροφή.

3. Εσείς τι πιστεύετε, ένα βιβλίο πρέπει να έχει μηνύματα ή απλά να

ευχαριστεί τον αναγνώστη;

Όταν ήμουν στο σχολείο και μας έδιναν να διαβάσουμε τους μύθους του

Αισώπου, πάντα θυμάμαι ότι στο τέλος κάθε ιστορίας διάβαζα το ηθικό

δίδαγμα και σκεφτόμουν πως θα μπορέσω να το ανατρέψω. Να μην ισχύει

δηλαδή αυτό που λέει ο Αίσωπος, αλλά κάτι άλλο που θα το ανακάλυπτα

εκείνη τη στιγμή. Οπότε οτιδήποτε στοχεύει να μου περάσει με το ζόρι ένα

μήνυμα και δεν με αφήνει να σκεφτώ ό,τι θέλω εγώ, δεν είναι στις

προτιμήσεις μου. Μήνυμα όμως περνάς μάλλον θες δεν θες. Ή ας μην το

πούμε μήνυμα, ας το πούμε οπτική. Τη δική του οπτική για τα πράγματα

γράφει ο συγγραφέας, πως αλλιώς; Αυτός είναι ο παρατηρητής της ιστορίας

του, τη δική του ματιά βλέπουμε, θέλει δεν θέλει. Και αυτό αν θέλετε είναι και

το μαγικό με τις ιστορίες που βρίσκονται μέσα στα βιβλία. Αυτός που γράφει

έχει μια οπτική και αυτός που διαβάζει το βιβλίο, αυτή την οπτική του

συγγραφέα την πατάει επάνω στις δικές του εμπειρίες και βιώματα και τη

μετασχηματίζει σε κάτι άλλο που να του ταιριάζει. Οπότε μάλλον και να θες

να έχει “μήνυμα” αυτό που γράφεις ποτέ δεν θα είναι το ίδιο για όλους και

όλες που το διαβάζουν. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ας πούμε επιθυμούσα να

μιλήσω για το πως εγώ βλέπω την κακοποίηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι

θέλω να περάσω μήνυμα. Θα ήθελα να μοιραστώ αυτή την οπτική με όποιον

ή όποια το διαβάσει,

Σχετικά με την ευχαρίστηση τώρα. Αν ξεκινήσεις ένα βιβλίο και φτάσεις να

γυρνάς τις σελίδες του και δεν το αφήνεις εκεί που το πήρες, μάλλον πιάνεις

τον εαυτό σου να σε ευχαριστεί. Δεν σπαταλάμε το χρόνο μας για όσα δεν μας

ευχαριστούν ή τουλάχιστον προσπαθούμε να μην το κάνουμε. Είναι πολύτιμος

ο χρόνος μας. Το τι είναι όμως ευχαρίστηση στην ανάγνωση ενός βιβλίου το

ξέρει καλύτερα κάθε ένας και κάθε μία την ίδια τη στιγμή της ανάγνωσης.

Μπορεί κάποιος να διαβάζει δοκίμια και επιστημονικά συγγράματα με

περίπλοκες διεργασίες σκέψης και να νιώθει απόλυτα ευχαριστημένος και

ευτυχής. Να του είναι δηλαδή ευχάριστο αυτό. Και κάποιος άλλος να μην

μπορεί να το αντέξει, να μην θέλει να σκεφτεί τόσο εκείνη τη στιγμή και να

θέλει να αγοράσει ένα βιβλίο για να “ταξιδέψει” μαζί με τον ήρωα στην

ιστορία του. Απλά. Να περάσει λίγη ώρα σε ένα άλλο κόσμο με ένα

χαρακτήρα που τον φαντάζεται όπως θέλει εκείνη τη στιγμή και αυτό να είναι

η πιο ευχάριστη στιγμή της ημέρας του. Γενικά πάντως, πιστεύω ότι όσο πιο

απλός είναι ο λόγος μας τόσο πιο άμεσα αγγίζει τον άλλον. Η περιπλοκότητα

βρίσκεται στον τρόπο που ζούμε και είναι αρκετή.

4. Οι Έλληνες διαβάζουν; Και τι είδους βιβλία επιλέγουν; Ποιο

πιστεύετε ότι είναι το μέλλον του βιβλίου στην Ελλάδα?

Δεν ξέρω αν οι Έλληνες διαβάζουν και δεν παρακολουθώ στατιστικά τέτοιων

ερευνών που δεν τις πολυπιστεύω κιόλας. Επίσης, ποιοι…Έλληνες; Αυτοί που

ζουν με 600 ευρώ το μήνα; Που βρίσκονται σε αναστολή εργασίας μήνες;

Αυτοί που ψάχνουν δουλειά χρόνια; Πως θα αγοράσουν ένα βιβλίο ή πως θα

βρουν την ηρεμία να κάτσουν να διαβάσουν αν πρέπει να κάνουν δυο ή τρεις

δουλειές για να ζήσουν ή αν δεν έχουν καθόλου δουλειά; Το βιβλίο έχει

καταντήσει είδος πολυτελείας με το κόστος που έχει πια το χαρτί και η

παραγωγή του για όλους, εκδότες και αναγνώστες.

Δεν μπορώ να οραματιστώ το μέλλον του βιβλίου αλλά από συζητήσεις που

έχω κάνει κατά καιρούς ξέρω ότι δεν είναι…λαμπρό. Προς το παρόν νιώθω

τυχερή τις φορές που καταφέρνω να εξασφαλίζω ένα ποσό το μήνα για να

αγοράσω κάνα δυο βιβλία. Δεν έχουν όλοι αυτή τη δυνατότητα γιατί μετράμε

τα λεφτά για τις δεκάδες υποχρεώσεις και φόρους που πρέπει να πληρώσουμε

για να ζήσουμε. Οπότε που χωράει μέσα σε αυτή την οικονομική τρέλα το

βιβλίο; Αν γεμίσουν με βιβλιοθήκες οι δρόμοι, με βιβλία σε όλες τις γλώσσες

και μπορεί ο κάθε ένας καθώς περπατάει να πάρει όποιο βιβλίο θέλει και να

αφήσει όποιο διάβασε, ίσως έτσι να έχουν τη δυνατότητα όλοι να έχουν

πρόσβαση στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Κάπως έτσι το σκέφτομαι.

5.Πείτε μας γιατί γράφετε βιβλία και ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο

κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου? Το οικονομικό όφελος, η

φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης?

Δεν ξέρω τι να απαντήσω στο ΓΙΑΤΙ γράφω βιβλία. Ίσως να μπορώ να

απαντήσω στο ΠΩΣ γράφω όταν γράφω. Γράφω όταν έχω κάτι να με τρώει.

Κάτι που σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι μήνες και τελικά κάποια στιγμή

ανοίγω τον υπολογιστή μου και αρχίζω να δίνω χρόνο στις σκέψεις αυτές να

γίνουν λέξεις στην οθόνη. Δεν έχω στόχο επίσης. Μπαίνω εντελώς

διερευνητικά στη διεργασία αυτή και δεν γνωρίζω τι θα βγει στο τέλος. ‘Ίσως

έχω μια ιδέα για τη θεματική που θα έχει αυτό που γράφω. Για παράδειγμα,

στο “Μαύροι Έρωτες” ήξερα ότι ήθελα να γράψω για την κακοποίηση. Τι θα

έγραφα όμως δεν το ήξερα. Οπότε δεν γράφω με κάποιο στόχο. Αφήνω τη

διαδικασία να τον δείξει. Δεν ξέρω επίσης τι θα πει οικονομικό όφελος από

το βιβλίο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει, εκτός αν κάποιος είναι συγγραφέας τέτοιου

βεληνεκούς και ζει από τις πωλήσεις των βιβλίων του. Αλλά και πάλι. Δεν

γράφει πιστεύω με αυτό τον στόχο. Προκύπτει και αυτό στην πορεία. Η φήμη

επίσης δεν είναι στα ενδιαφέροντα μου. Δεν ξέρω τι σημασία έχει. Για μένα το

μόνο που ίσως έχει σημασία είναι να διαβάσει κάποιος αυτό που γράφεις και

να βρει κοινούς τόπους με σένα στη σκέψη και σε αυτό που αισθάνεται όταν

διαβάζει τις ιστορίες σου. Ή να μετασχηματίσει τις σκέψεις του και να

αλλάξει κάπως οπτική. Αν κάποιος συγγραφέας το πετύχει αυτό με ένα βιβλίο

το θεωρώ επιτυχία. Ακόμα και ένας αναγνώστης που θα πει ότι το βιβλίο που

έγραψες δεν είναι ωραίο, δεν του είπε τίποτα, το θεωρώ σημαντικό. Και η

απόρριψη μια αντίδραση είναι. Σε κάνει να αντιδράς σε μια πληροφορία άρα

είναι σημαντική ή τουλάχιστον σε καλύτερη μοίρα από την αδιαφορία.

6.Εσείς διαβάζετε? Υπάρχουν αγαπημένα βιβλία στη βιβλιοθήκη σας

που δε θα τα δανείζατε σε κανέναν και γιατί?

Διαβάζω αλλά όχι όσο θα ήθελα. Για μένα το διάβασμα ενός βιβλίου είναι

μέσα στις ιεροτελεστίες της ημέρας. Πρωινός καφές και άνοιγμα βιβλίου. Λίγο

πριν το βραδινό ύπνο επίσης. Αυτά κάπως για μένα πάνε μαζί. Έστω και ένα

μισάωρο. Φροντίζω να μπορώ να το εξασφαλίζω στην αρχή και στο τέλος

κάθε μέρας. Δεν διαβάζω όμως λογοτεχνία πια πολύ παρά μόνο βιβλία που

θα με αγγίξει ίσως ο τίτλος τους και η περιγραφή στο οπισθόφυλλο ή η υφή

της σελίδας και το εξώφυλλο. Κάτι θα με τραβήξει δηλαδή στο να τα κοιτάξω.

Διαβάζω κυρίως επιστημονικά βιβλία ψυχολογίας και παιδαγωγικής λόγω

δουλειάς και μάλιστα τελευταία παρατήρησα ότι έχω δανείσει ή έχω χαρίσει

αρκετά από τα λογοτεχνικά βιβλία που είχα για να κάνω χώρο στη

βιβλιοθήκη.

Υπάρχει όμως ένα βιβλίο που ανάμεσα σε μετακομίσεις και αλλαγές με

ακολουθεί και κάπως το έχω στο νου μου να μην το χάσω ή το δώσω. Είναι

το “Κιβώτιο” του Άρη Αλεξάνδρου. Ακόμα θυμάμαι τη σκηνή που το πιάνω

στα χέρια μου και το άφησα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα. Κάπως το

αγάπησα πολύ οπότε το κρατάω.

Τα βιβλία για μένα κουβαλάνε ιστορίες. Εκτός από την ίδια την ιστορία που

είναι γραμμένη στις σελίδες, κουβαλάνε τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις

εικόνες αυτού που τα διαβάζει. ‘Όταν λοιπόν δίνεις σε κάποιον ένα δικό σου

βιβλίο να διαβάσει είναι σαν να του δίνει μαζί και όλα όσα ένιωσες ή

φαντάστηκες την ώρα που εσύ το διάβαζες. Έτσι το έχω σκεφτεί. Οπότε ένα

βιβλίο που αλλάζει χέρια και αναγνώστες κάπως συνδέει ανθρώπους μεταξύ

τους.

7.Μιλήστε μας για την συνεργασία σας με τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΑΡΣΙΣ.

Η ομάδα των εκδόσεων ΑΠΑΡΣΙΣ είναι αυτό που θα λέγαμε “τίποτα δήθεν”.

Είναι άνθρωποι με μεγάλη αγάπη για το βιβλίο και το στηρίζουν παρά τις

δυσκολίες που όλοι ξέρουμε ότι έχει αυτός ο χώρος. Απόλυτα ειλικρινείς και

φιλικοί με τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους. Ενδιαφέρονται να

εστιάσουν στη σχέση, να επικοινωνήσουν. Εμένα αυτή η συνεργασία μου

ταίριαξε πολύ. Πρόκειται για συν-εκδόσεις. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι όλοι

συμβάλλουν στην έκδοση το ίδιο, έχουν λόγο για κάθε στάδιο του βιβλίου,

γεγονός που αφαιρεί οποιαδήποτε μορφή εξουσίας στους ρόλους εκδότη και

συγγραφέα. Για το συγκεκριμένο βιβλίο εμένα ήταν επιλογή μου οι εκδόσεις

ΑΠΑΡΣΙΣ και θεωρώ πολύ μεγάλη τιμή που το βιβλίο τους κέντρισε το

ενδιαφέρον και φτάσαμε να το εκδώσουμε τελικά. Είναι πολύ όμορφο όταν

σου τυχαίνει να συνεργάζεσαι με ανθρώπους σαν τον Γιώργο και την

Κατερίνα, νιώθεις ότι τα πράγματα είναι…απλά.

8.Μιλήστε μας για εσάς για να σας γνωρίσουμε ως άνθρωπο και

συγγραφέα.

Ξεχνάω που έχω βάλει τα πράγματα μου. Συνέχεια. Μπορώ όμως να είμαι

πολύ οργανωτική αν χρειαστεί. Μου αρέσει ο καφές. Σκέτος πάντα. Διπλός

εσπρέσο. Πίνω τρεις τέσσερις κάθε μέρα. Παρατηρώ πολύ. Μου αρέσει να

βλέπω ανθρώπους σε πλατείες και καφετέριες, στο δρόμο, στα μαγαζιά.

Προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να σκέφτονται εκείνη τη στιγμή, που ήταν

πριν, που θα πάνε μετά, τι σχέση έχουν μεταξύ τους. Μου αρέσει η σιωπή

επίσης. Τη βρίσκω φλύαρη. Αγαπάω τα ταξίδια με το αυτοκίνητο και την

εναλλαγή των τοπίων. Αγαπάω τις χωρίς προορισμό βόλτες. Θαυμάζω τον

έφηβο γιο μου για αυτά που κάνει και σκέφτεται. Αγαπώ τους γονείς μου.

Πολύ. Και το σύντροφο μου. Επίσης πολύ. Και τους φίλους μου. Για ό,τι

κάνουν για μένα αλλά κυρίως για όσα πετυχαίνουν για τους ίδιους. Δεν

αποχωρίζομαι τα σκυλιά και τις γάτες μου. Δεν έχω τηλεόραση εδώ και επτά

χρόνια. Δεν μου αρέσει τίποτα που νιώθω ότι με καταπιέζει. Φοράω σχεδόν

πάντα μαύρα. Μερικές φορές δεν σηκώνω το τηλέφωνο, ειδικά όταν

προσπαθώ να κερδίσω λίγη ώρα για μένα. Κλέβω τους αναπτήρες των άλλων

από αφηρημάδα και καταλήγω να έχω στη τσάντα μου δεκάδες. Με έλκουν

άνθρωποι με χιούμορ.

9.Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια διαδικασία να σκέφτομαι μια συλλογή

διηγημάτων για την απώλεια. Για ό,τι χάνουμε δηλαδή. Μου κεντρίζει το

ενδιαφέρον αυτό που υπήρχε και ξαφνικά δεν υπάρχει. Το κενό που αφήνει,

πως αυτό συμπληρώνεται, τι κάνει κάποιος για να αντικαταστήσει αυτό που

είχε και χάθηκε. Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε απώλειες ανθρώπων.

Αλλά και αντικειμένων, δουλειάς, τόπων. Η απώλεια είναι ίσως ένα θέμα για

μια επόμενη συλλογή διηγημάτων. Επίσης στα σχέδια είναι και ένα βιβλίο για

την συστημική θεραπεία το οποίο συζητάμε με τον σύντροφο μου που είναι

συστημικός θεραπευτής μιας και λόγω της δουλειάς που κάνουμε επάνω σε

αυτά τα θέματα προκύπτουν νέες ιδέες που δοκιμάζουμε και έχουμε

καταγράψει που μοιάζει να έχουν ενδιαφέρον να διαβαστούν. Θα δούμε….

Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια

φορά και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς

και το βιβλίο σας.

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την διάθεση για αυτή τη συνομιλία και το χρόνο

σας! Αν θέλετε να με βρείτε, θα είμαι σίγουρα στο Εργαστήριο Συστημικής

Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής ΡΟΔΑΚΙΝΟ που βρίσκεται στην οδό Σπύρου

Δοντά 12 στο Μακρυγιάννη ή στο Αtelier ΡΟΔΑΚΙΝΟ που είναι στο Νέο

Κόσμο στην οδό Πυθέου 50. Κάπου εκεί θα πειραματίζομαι με υλικά και θα

κάνω δράσεις με παιδαγωγούς και ψυχολόγους για το πως μπορούν να

εισάγουν την τέχνη στην εκπαίδευση και τη θεραπεία. Το βιβλίο μπορείτε να

το βρείτε και στο Ροδάκινο και στα κεντρικά βιβλιοπωλεία, αλλά και στις

εκδόσεις Άπαρσις στα γραφεία τους στην Ακαδημίας.

ΜΑΥΡΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
Συγγραφέας: Ανωγιαννάκη, Κατερίνα
Είδος : Συλλογή διηγημάτων
Εκδόσεις "Άπαρσις"

Κυρίες και κύριοι, δέχομαι χωρίς καμία διαμαρτυρία ότι μπορείτε να κατακρίνετε άφοβα τον τρόπο που ντύνομαι, που περπατάω, που μιλάω, που σωπαίνω και που επιθυμώ· ως αποτέλεσμα του αμέτρητου φόβου σας για ζωή.

Κυρίες και κύριοι, αποδέχομαι το δικαίωμά σας να με δολοφονείτε με κάθε ευκαιρία, και την υποχρέωση, τόσο τη δική μου όσο και των υπολοίπων ομοίων μου, να μην προβάλλουμε αντίσταση· ως αποτέλεσμα της δικής σας φυγοπονίας και απραγίας.

Κυρίες και κύριοι, είμαι δικό σας δημιούργημα και δηλώνω υπεύθυνα, ανεύθυνη του ρόλου που μου δώσατε.

Επιμέλεια κειμένων: Μαρία Φουσταλιεράκη
Σχεδιασμός εξωφύλλου/ηλεκτρ. επεξεργασία: GA+S Graphic Arts & Spot Ltd / Σπύρος Βάθης
Τεχνική επιμέλεια - παραγωγή: Ernesto N. Bauman