Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚΟΝ παρουσίασαν την ποιητική συλλογή «παρΑνοϊκός
δολοφόνος λέξεων» και εμείς μιλήσαμε με τη συγγραφέα κ. ΜΑΡΙΑ
ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ και σας παρουσιάζουμε τη συνέντευξη μας.
1) Σύστησέ μας με λίγα λόγια την ΜΑΡΙΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, για να σας
γνωρίσουμε!
Θα σας παραθέσω κάποια κομμάτια από το βιογραφικό που υπάρχει στο βιβλίο.
Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός, κάτι το οποίο ήταν συνειδητή επιλογή. Έχω πίστη
στον άνθρωπο και στη δύναμη που κρύβει μέσα του έτσι ώστε να μετουσιωθεί σε
Άνθρωπο. Πιστεύω ότι η ζωή είναι μια παράσταση κι εμείς οφείλουμε να
ανταπεξέλθουμε επάξια στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πιστοί σύντροφοι της ζωής μου
ήταν πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι. Μου αρέσει να μένω μόνη, να διαβάζω και να
σκέφτομαι μιας και θεωρώ ότι η σκέψη δεν είναι τεμπελιά. Αγαπώ τη ζωή, τη φύση,
τα ζώα, τις τέχνες, τα ταξίδια, την ηρεμία και την αταξία, και έχω υποσχεθεί στον
εαυτό μου να μείνω για πάντα παιδί. Αφουγκράζομαι και ακούω τους ανθρώπους,
ίσως παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Προτιμώ την δια ζώσης επικοινωνία από την
απρόσωπη ηλεκτρονική. Απεχθάνομαι την αδικία και το ψέμα. Δεν ανήκω πουθενά
και παλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου.
2) Το βιβλίο σας «παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων» είναι μια ποιητική συλλογή με
54 ποιήματα. Μιλήστε μας για το βιβλίο σας και πείτε μας πως προέκυψε ο
τίτλος του;
Αυτό το βιβλίο αποτελεί την πρώτη μου ποιητική συλλογή και το τρίτο μου κατά
σειρά βιβλίο. Πρόκειται για τις κραυγές ενός ανθρώπου απέναντι σε μία καταπιεστική
και διόλου φιλική κοινωνία μα και για το πώς βιώνει τη σχέση του ή μη με τους
άλλους ανθρώπους. Για τον επίπονο αγώνα που κάνει να γνωρίσει τον εαυτό του,
ακροβατώντας μεταξύ λογικής και παράνοιας, και να φιλιώσει μαζί του με σκοπό να
βγει στο φως. Πρόκειται για την ωμή πραγματικότητα, για όλα όσα συμβαίνουν γύρω
μας και μέσα μας τα οποία πολλές φορές δεν μας επιτρέπουμε να αντιμετωπίσουμε
και βαδίζουμε ΄΄ξένοι'' προς εμάς και προς τους άλλους. Για τις μάσκες που φοράμε
καθημερινά με αποτέλεσμα να χάνουμε την ταυτότητα μας και τη ζωή μας.
Όσον αφορά στον τίτλο προϋπήρχε στο μυαλό μου χρόνια τώρα και ήθελα να τον
αξιοποιήσω. Θεώρησα ότι ταίριαζε και με τα συγκεκριμένα ποιήματα μα και με την
εποχή στην οποία ζούμε. Κακά τα ψέματα ζούμε σε μία κοινωνία που η παράνοια, σε
όλες της τις μορφές δυστυχώς, κατέχει εξέχουσα θέση. Η άνοια επίσης, και όχι με την
αμιγώς ιατρική έννοια του όρου, μας διακατέχει. Ξεχνάμε εύκολα τα κακώς κείμενα,
ανεχόμαστε τα όσα μας επιβάλλουν οι όποιες κυβερνήσεις μην αντιδρώντας πια ή
αντιδρώντας σε πολύ μικρό βαθμό. Ανεχόμαστε την απαξίωση της καθημερινότητάς
μας, τον εξευτελισμό της ζωής μας και της προσωπικότητάς μας, την καλυμμένη
ανελευθερία. Δολοφονούμε τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους
ανθρώπους, τη ζωή μας συνολικά, τη φύση, τον πλανήτη απαξιώνοντας το δώρο που
ονομάζεται ζωή. Οι λέξεις από την άλλη μας ορίζουν ως όντα, με αυτές
επικοινωνούμε, έχουν απίστευτη δύναμη και γι’ αυτό χρειάζεται να προσέχουμε πώς
τις χρησιμοποιούμε και να μην ''δολοφονούμε'' τους άλλους με αυτές. Οπότε κάπως
έτσι ενώθηκαν αυτές οι τρεις ή μάλλον οι τέσσερεις λέξεις.
3) Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες που θα
διαβάσουν το βιβλίο;
Από την στιγμή που ένα βιβλίο φεύγει από εμένα δεν μου ανήκει και έχει μεγάλο
ενδιαφέρον το τι αποκομίζει και που στέκεται ο κάθε άνθρωπος που το διαβάζει, κάτι
που έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του, τα συνολικά βιώματά του μα και με την
κατάσταση που βρίσκεται εκείνη την στιγμή. Δεν θέλω να προκαταβάλλω τους
αναγνώστες μου γενικά. Πέραν αυτού αν χρειάζεται να σταθούμε σε κάτι αυτό είναι η
γνωριμία με τον εαυτό μας σε όλες του τις εκφάνσεις. Τους προτρέπω να μην
φοβούνται να βουτάνε μέσα τους, όσο και αν τους τρομάζει αυτό, να μην μένουν
στην επιφάνεια, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αγαπήσουν τον εαυτό τους και ως
εκ τούτου και τους άλλους. Όλα από εμάς ξεκινάνε, μην το ξεχνάμε αυτό, και ένα
υγιές εγώ μπορεί να οδηγήσει σε πολλά υγιή εμείς. Αν δεν περάσουμε από το σκοτάδι
δεν θα βγούμε στο φως που είναι και ο σκοπός του βιβλίου.
4) Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Η ποίηση για εμένα αποτελεί ανάγκη έκφρασης και αποφόρτισης. Αποτελεί
συμπυκνωμένη λύτρωση και καταγραφή της πραγματικότητας, και της δικής μου και
συνολικά. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, ο τρόπος να με γνωρίζω καλύτερα και να
προχωράω πέρα από εμένα. Αποτελεί την κραυγή μου, το καταφύγιό μου μιας και
γενικά δυσκολεύομαι να μιλάω για όσα περίεργα σκέφτομαι και νιώθω.
5) Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο
λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, παρότι εκδίδονται πολλές ποιητικές συλλογές, και
δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω επακριβώς επ’ αυτού. Θεωρώ ότι έχει να κάνει με
τις ανάγκες της κάθε εποχής μα και με την εποχή μας γενικότερα. Έχουν αλλάξει τα
πάντα μέσα σε λίγα χρόνια, δεν προλαβαίνουμε τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς.
Παλαιότερα υπήρχαν πολλά άλυτα κοινωνικά ζητήματα και οι άνθρωποι πάλευαν
κυριολεκτικά για να καταφέρουν να πετύχουν αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε
αυτονόητα, τα οποία και πάλι δεν είναι. Υπήρχαν και πολλές πολιτικές αναταραχές,
οι οποίες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης. Οι τότε σπουδαίοι ποιητές καλούνταν να
θίγουν κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και να αφυπνίζουν τους ανθρώπους που
τους είχαν σε υπόληψη, περίμεναν κάτι από αυτούς. Τότε βέβαια δεν υπήρχαν και
όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οπότε οι άνθρωποι έπρεπε να βρουν άλλους
τρόπους να επικοινωνήσουν τα πάντα.
Στις μέρες μας η ποίηση είναι πιο εσωστρεφής θα έλεγα, πράγμα το οποίο δεν
είναι κακό, και τείνει να θίγει σε μικρότερο βαθμό κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Θεωρούμε ότι ζούμε σε μία δημοκρατική κοινωνία και ότι δεν χρειάζεται να
παλέψουμε για τίποτα, κάτι που δεν ισχύει βέβαια μιας και τα τελευταία λίγα χρόνια
είναι σαν να έχουμε γυρίσει στο σκοτεινό παρελθόν. Από την άλλη η εποχή μας
διακατέχεται από μία ευκολία στην πρόσβαση των όποιων πληροφοριών. Οι
άνθρωποι πλέον στέκονται πάρα πολύ στην εικόνα, δεν διαβάζουν όπως παλαιότερα.
Βαριούνται; Το θεωρούν περιττό ή πολυτέλεια; Δεν τους ενδιαφέρει; Δεν ξέρω. Αυτό
που ξέρω είναι ότι οι βιβλιοθήκες στα σύγχρονα σπίτια υστερούν σημαντικά απέναντι
σε τεράστιες οθόνες τηλεοράσεων και κινητών, το οποίο με λυπεί βαθύτατα.
Αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι είναι επαναπαυμένοι με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν
με απαξίωση τολμώ να πω όσους γράφουν, δεν τους υπολογίζουν όπως παλαιότερα.
Επίσης, πιστεύω ότι δεν υπάρχει και η ανάλογη προώθηση από τους εκδοτικούς.
Θεωρώ ότι δεν δίνουν στην ποίηση την προσοχή και το χώρο που της αναλογεί. Δεν
ξέρω, είναι πολυπαραγοντικό το όλο θέμα και θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά.
Όσον αφορά στο μέλλον της δεν μπορώ να το προβλέψω μα θα ήθελα να αρχίσει
και πάλι να λειτουργεί αφυπνιστικά και "επαναστατικά" για να καταφέρουν οι
άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς. Ποιος ξέρει, ίσως να έρθει αυτή η ώρα κάποτε.
6) Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια.
Γενικά δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια, θέλω να ζω στο τώρα. Θα ήθελα όμως να
καταφέρω να εκδώσω και άλλα βιβλία. Γράφω καθημερινά σχεδόν που σημαίνει ότι
υπάρχει ήδη έτοιμο υλικό. Το αν θα καταφέρω να προχωρήσω σε έκδοση δεν το ξέρω
ακόμη μιας και είναι πολλοί οι παράγοντες που έχουν να κάνουν με την έκδοση ενός
βιβλίου.
7) Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές, πείτε μας δύο Έλληνες και δύο ξένους
και αν σας επηρέασαν να γράψετε την δικιά σας ποιητική συλλογή.
Πολύ δύσκολη και περιοριστική ερώτηση ομολογουμένως. Πώς μπορώ να
ξεχωρίσω κάποιους; Είναι πολλοί αυτοί που μου αρέσουν. Από Έλληνες θα ξεχώριζα
τον Μίλτο Σαχτούρη και τον Κώστα Καρυωτάκη μα γίνομαι πάρα πολύ άδικη. Από
ξένους θα επέλεγα τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε και την Άννα Αχμάτοβα αλλά και πάλι
γίνομαι άδικη. Όσον αφορά στα αν με επηρέασαν πιστεύω ότι όλοι όσοι γράφουμε
επηρεαζόμαστε υποσυνείδητα από τα διαβάσματά μας. Σε συνειδητό επίπεδο δεν το
αναγνωρίζω αλλά ναι, θεωρώ ότι έχω επηρεαστεί από όλους όσους κρατώ μέσα μου.
8) Εσείς διαβάζετε ποίηση? Τι άλλα είδη λογοτεχνίας διαβάζετε?
Διαβάζω τα πάντα. Προτιμώ γενικά τα ''δύσκολα'' βιβλία, αυτά δηλαδή που με
βάζουν σε διαδικασία σκέψης και έντονου προβληματισμού. Αυτά που θεωρώ ότι με
βοηθούν να εξελίσσομαι ως άνθρωπος και μου ανοίγουν νέες οπτικές. Τα πιο
''ανάλαφρα'' τα έχω για όταν θέλω να ηρεμήσει λίγο το μυαλό μου. Επιπλέον μου
αρέσει να διαβάζω και βιβλία ψυχολογίας, με ενδιαφέρει πολύ ο άνθρωπος και η
πολυπλοκότητά του.
9) Αφιερώστε στους αναγνώστες μας, τους αγαπημένους σας στίχους, από το
βιβλίο σας.
Άλλη μία δύσκολη ερώτηση όπου και πάλι θα γίνω άδικη μιας και όλα τα αγαπώ
το ίδιο. Οπότε δεν θα περιοριστώ σε ένα μόνο και συγχωρέστε με γι’ αυτό.
Θα ξεκινήσω με κάποιους στίχους από το "Καρφιά''
Κάθε βράδυ καρφώνω κάτι παλιές μου φωτογραφίες σε έναν άδειο τοίχο
Προσπαθώ να μην κάνω θόρυβο
Δεν θέλω να με καταλάβουν
Τα καρφιά είναι σκουριασμένα και με ταλαιπωρούν
Τα χτυπάω απαλά με την παλάμη μου
Δεν καταφέρνω τίποτα
Τα χέρια μου πληγιάζουν, ματώνουν, πονάνε…
Κάθε βράδυ προσπαθώ να θυμηθώ τη μορφή μου
Οι φωτογραφίες είναι κενές
Έχω δραπετεύσει απ’ αυτές
Χρόνια τώρα περιφέρομαι μακριά τους
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια είμαι
Έχω μορφή;…
Κάθε βράδυ αδημονώ να με γνωρίσω καρφώνοντάς με
Κάθε βράδυ σκουριάζουν τα καινούρια μου καρφιά και δεν μπορώ να με κρεμάσω
στον τοίχο
Το πρωί γυαλίζουν στο φως
Παίζουν και αυτά μαζί μου, με περιγελούν
Πεισμώνω, τρελαίνομαι, θυμώνω
Δεν μπορεί, κάποια λύση θα υπάρχει
Θα κοιμάμαι τα βράδια και θα με καρφώνω τα πρωινά
Αν μου το επιτρέψει το φως
Με το σκοτάδι απέτυχα
Συνεχίζω με κάποιους στίχους από το ''Παζλ''
Κάθομαι στο πάτωμα και κολλάω με τις ώρες τα κομμάτια μου
Ποιο ταιριάζει πού
Φτιάχνω το παζλ του εαυτού μου ξανά και ξανά
Μετά από όλα αυτά είμαι ένας νέος άνθρωπος
Και κλείνω με το ''Αιώνια πάλη''
Η κοινωνία σας μου προκαλεί ασφυξία
Η λογική σας τρέλα
Τα λόγια σας πονάνε ερχόμενα στα αυτιά μου
Κρατώ τα χείλη μου κλειστά
Χαμογελώ πονηρά ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο χάος
Ο τελευταίος μου χορός μαζί σας πριν δέκα μήνες
Τώρα οραματίζομαι
Χορεύω καθημερινά στο φως
Γιγαντώνω το είναι μου
Είμαι πολεμιστής
Πολεμάω το βολικό σας σκοτάδι
Την αδράνεια
Την έπαρση
Την αδιαφορία
Την αδικία
Εσάς, μέχρι τέλους
Δεν υπάρχει τέλος
Μόνο η αρχέγονη γέννησή μας
Αιώνια πάλη
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για ακόμη μια
φορά και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το
βιβλίο σας
Το βιβλίο μου μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Βακχικόν,
Σόλωνος 110, αλλά και στα εξής βιβλιοπωλεία: Πολιτεία, Πρωτοπορία, Ιανός,
Ευριπίδης, Πατάκη. Επίσης, μπορείτε να το παραγγείλετε σε οποιοδήποτε
βιβλιοπωλείο επιθυμείτε.
Εμένα μπορείτε να με βρείτε στο Facebook:
και στο Instagram:
Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ με την σειρά μου
παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων
Μαρία Σταυροπούλου
Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications
Πενήντα τέσσερα ποιήματα. Πενήντα τέσσερις κραυγές ενός ανθρώπου που φωνάζει με τον τρόπο του «βοήθεια» και καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, κυρίως, αλλά και με την κοινωνία στην οποία επιλέχθηκε να ζει. Ωμά ρεαλιστής και ονειροπόλος συνάμα, ακροβατεί μεταξύ λογικής και παράνοιας, αφήνοντας το μυαλό του να παίζει σκοτεινά, κατά κύριο λόγο, παιχνίδια, με σκοπό να διατηρήσει τον αυτοέλεγχό του.
Ποιήματα που μιλούν για την επίπονη αναζήτηση του εαυτού μας μέσα από τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, αλλά και τις σχέσεις μας ή μη με τους άλλους, για όσα καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ζώντας σε μια δυστοπική πλέον κοινωνία.
Πενήντα τέσσερις φορές όπου η συγγραφέας γίνεται παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων ζώντας και πονώντας μοναχικά και ελεύθερα με λέξεις που δεν όριζε, μα έρχονταν από μόνες τους στον νου της.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Η Μαρία Σταυροπούλου, με καταγωγή από τα Λαγκάδια Αρκαδίας, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνική Λειτουργός. Έχει πίστη στον άνθρωπο και στη δύναμη που κρύβει μέσα του έτσι ώστε να μετουσιωθεί σε Άνθρωπο. Πιστεύει ότι η ζωή είναι μια παράσταση κι εμείς οφείλουμε να ανταπεξέλθουμε επάξια στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πιστοί σύντροφοι της ζωής της ήταν πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι.
Της αρέσει να μένει μόνη, να διαβάζει και να σκέφτεται. Θεωρεί ότι η σκέψη δεν είναι τεμπελιά. Αγαπά τη ζωή, τη φύση, τα ζώα, τις τέχνες, τα ταξίδια, την ηρεμία και την αταξία, και έχει υποσχεθεί στον εαυτό της να μείνει για πάντα παιδί.
Από το 2016 έως το 2018 αρθρογραφούσε για το Νόστιμον Ήμαρ. Έχει γράψει τον μονόλογο Ψάχνοντας ανθρώπους (εκδόσεις Λυκόφως 2015) και το ψυχογράφημα - μυθιστόρημα Η Πολυθρόνα (εκδόσεις Λυκόφως 2018). Το βιβλίο παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!