ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ.ΛΕΩΝΙΔΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ για το βιβλίο του «ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK φιλοξενούμε τον

συγγραφέα κ. ΛΕΩΝΙΔΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, του βιβλίου «ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

Κε Ιωαννίδη, συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας, «ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ». Πότε ξεκινήσατε να το γράφετε; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του

βιβλίου και πόσο καιρό σας πήρε για να το τελειώσετε;

Η πηγή έμπνευσης ήταν το βιβλίο «Ξένοι στο τραίνο» της Αμερικανίδας

συγγραφέως Πατρίτσια Χάισμιθ. Όταν το είχα διαβάσει, είχα βρει συναρπαστική την

ιδέα της ανταλλαγής φόνων. Τη δούλευα στο μυαλό μου, όπως άλλωστε έκαναν και

οι δύο ηρωίδες μου στο βιβλίο. Παρένθεση: Ήταν το πρώτο βιβλίο της Χάισμιθ, το

1950, και έγινε αμέσως διάσημη μ’ αυτό. Λέτε να συμβεί το ίδιο και στην

περίπτωσή μου; Μακάρι…

Που λέτε, όταν μία γυναίκα αποφασίζει να σκοτώσει τον σύντροφό της, κατά 99%

θα το κάνει εντελώς άτσαλα. Είναι τόσο ακραία εξοργισμένη μαζί του, που δεν

υπολογίζει τις επιπτώσεις. Έτσι, βρίσκεται αμέσως στη φυλακή. Προσέξτε τώρα:

όταν δύο γυναίκες –άγνωστες μεταξύ τους ως τη στιγμή της συνάντησής τους–

αποφασίζουν να δολοφονήσουν η μία τον σύζυγο της άλλης, τότε τα πράγματα

παίρνουν άλλη τροπή. Εκλεπτυσμένη, θα έλεγα, και ιδιαιτέρως συναρπαστική.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις ηρωίδες μου, αν και η μία είναι αρκετά άτυχη. Έχει

σύζυγο τον Θεόφιλο – τον πρωταγωνιστή μου, έναν πανέξυπνο και εσωστρεφή

τύπο, ο οποίος…

Δε θα συνεχίσω, για ευνόητους λόγους. Θα πω μόνο ότι το βιβλίο δεν είναι και τόσο

αστυνομικό, αν και με τόσους φόνους αναγκαστικά εμπλέκεται η αστυνομία. Όχι, ο

αναγνώστης δεν ψάχνει τον δολοφόνο. Τον γνωρίζει πάντα από την πρώτη στιγμή

και θα έλεγα πως συμπάσχει μαζί του, αναζητώντας κι εκείνος τρόπους διαφυγής.

Το βιβλίο άρχισα να το γράφω το 2013, τον Αύγουστο, στη Θεσσαλονίκη. Μετά

σταμάτησα, έγραψα ένα άλλο αστυνομικό, την «Εξαφάνιση της Έρσης» που

δημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε εφημερίδα της Χαλκίδας, ολοκλήρωσα το άλλο μου

βιβλίο, «Μικρές ιστορίες οι οποίες…», ωστόσο συνέχισα να σκέφτομαι τους

«Ερασιτέχνες δολοφόνους» μου. Έτσι το ξεκίνησα ξανά το ’19 και το τελείωσα το

’21.

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα δυνατά του στοιχεία;

Καθαρά οι ανατροπές. Οι ανατροπές είναι αυτές που κεντρίζουν συνεχώς το

ενδιαφέρον του αναγνώστη. Εγγυώμαι –αν κι αυτό ακούγεται κάπως υπερφίαλο–

ότι όταν κάποιάς το ξεκινήσει θα το τελειώσει σε 2-3 μέρες. Τουλάχιστον έτσι μου

λένε όσοι το διάβασαν. Λέτε να μην ήθελαν να με πικράνουν;

Πώς αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που

απορρίφθηκε;

Όχι! Από την αρχή είχα αποφασίσει τον τίτλο – από το 2013 όπως προανέφερα. Δεν

θα μπορούσε να είναι άλλος, αφού οι δολοφόνοι μου είναι πράγματι ερασιτέχνες

δολοφόνοι και κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Η ευφυία τους είναι εκείνη

που τους σώζει…

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα αστυνομικό βιβλίο για να

κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία του σελίδα;

Αρνούμαι ότι το βιβλίο μου είναι αστυνομικό. Μάλλον ως ψυχογράφημα πρέπει να

το δείτε, ως θρίλερ, ως ερωτικό βιβλίο και μετά ίσως ως αστυνομικό… Και, όχι μόνο

τα αστυνομικά· όλα τα μυθιστορήματα οφείλουν να μην κουράζουν τον αναγνώστη

με ανούσια λόγια. Ξέρετε: περιττές περιγραφές, εμβόλιμες διηγήσεις για το τι έκανε

ο παππούς του ήρωα όταν έμενε στο χωριό κ.λπ., κ.λπ.

Γιατί επιλέξατε να γράψετε ένα αστυνομικό-θρίλερ μυθιστόρημα;

Δεν το επέλεξα εγώ. Επί της ουσίας, οι ήρωές μου με επέλεξαν να γράψω την

πονεμένη τους ιστορία. Τους παρατηρούσα και ήταν σαν –αυτοί– να μου έκλειναν

το μάτι. Μου έλεγαν: «ρε συ, γράψε κάτι και για καμιά ανδροκτονία…». Έτσι δεν

μπορούσα να χαλάσω το χατίρι ούτε στην Ηλιάνα, ούτε στην Τίνα, την Όλγα και τις

υπόλοιπες κυρίες του βιβλίου. Ο Θεόφιλος συναίνεσε ήθελε δεν ήθελε…

Τι είναι αυτό που γοητεύει τους αναγνώστες και τα τελευταία χρόνια αναζητούν

όλο περισσότερο βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας;

Δεν αμφιβάλλω. Και το εξηγώ ως εξής: ο αναγνώστης είναι πολύ πιο αγχωμένος,

κουρασμένος και μπερδεμένος, μετά την covid εποχή, τον παρανοϊκό πόλεμο στην

Ουκρανία που δε λέει να τελειώσει, τις εξόφθαλμες πλέον επιπτώσεις της

κλιματικής αλλαγής, τον καταιγισμό πληροφορίας από το διαδίκτυο – τόσης που

δεν τη χωράει το μυαλό και το στομάχι του... Με τόσες στρεσογόνες καταστάσεις

αναζητά μια διαφυγή. Προσωρινή έστω. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εκτρέπει το

κουρασμένο του μυαλό από όλα ετούτα τα ανυπόφορα πράγματα. Το ενδιαφέρον

του επικεντρώνεται στους –αμαρτωλούς συνήθως– ήρωες και τις περιπέτειές τους,

που είναι προφανώς χειρότερες από τις δικές του. Τα αστυνομικά δεν σε ωθούν σε

δυσάρεστες ενδοσκοπήσεις. Εκεί, οι ενδοσκοπήσεις των ηρώων είναι απείρως πιο

ενδιαφέρουσες και εν πολλοίς διδακτικές. Και βέβαια ομιλώ για το καλό

αστυνομικό μυθιστόρημα… Για στάσου! Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ακόμη κι ένα

κακό αστυνομικό, εμένα τουλάχιστον, μου κάνει πολύ καλό – μου φέρνει γρήγορα

καλόν ύπνο!

Πείτε μας αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς από τον χώρο της αστυνομικής

λογοτεχνίας και πόσο σας επηρέασαν.

Από τους σύγχρονους συγγραφείς με γοητεύουν ο Βρετανός Φίλιπ Κερ για την

απαράμιλλη ικανότητά του να σου μεταφέρει την ατμόσφαιρα όπου εξελίσσονται οι

σκοτεινές του ιστορίες και βέβαια για το χιούμορ του. Ο Αμερικάνος Μάικλ Κόνελι

για την καταιγιστική δράση και τον ρεαλισμό των βιβλίων του. Από δε τους

παλιότερους ο Τζέιμς Τσέιζ για όλους μαζί τους παραπάνω λόγους και βέβαια ο

δικός μας, ο Γιάννης Μαρής. Αν και θαυμάζω την Αγκάθα Κρίστι, κάπως με

εκνευρίζει να ψάχνω έναν δολοφόνο, στον οποίο δεν πάει το μυαλό κανενός (έστω

και με IQ160…). Να σας εξομολογηθώ, ωστόσο, ότι πλέον τον βρίσκω τον δολοφόνο

της συναδέλφου Αγκάθας, αφού τον εντοπίζω στον πιο απίθανο και ανούσιο τύπο

της διήγησης.

Αλήθεια, πώς προέκυψε η συνεργασία σας, με τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

Πρώτα έγραψα το βιβλίο – αυτό είναι πάντα το πρώτο και πιο δύσκολο βήμα. Μετά,

τους το έστειλα. Μετά, με πήραν τηλέφωνο και ιδού οι «Ερασιτέχνες Δολοφόνοι».

Για την ΠΝΟΗ είχα πολύ θετική γνώμη για την καλή δουλειά που γίνεται σε αυτόν

τον ταχύτατα ανερχόμενο εκδοτικό οίκο. Αυτό οφείλεται στην ποιότητα των βιβλίων

που εκδίδουν, η οποία, πέραν του εικαστικού μέρους, έχει να κάνει και με την

άψογη επιμέλεια από τους δύο εξαιρετικούς επιμελητές τους τον Δημήτρη

Καραναστάση και τη Μαγδαληνή Παπαδοπούλου. Εγώ τουλάχιστον ομολογώ πως

δεν θα είχα αποφύγει λάθη απροσεξίας ή και κάποιες αντιφάσεις στην πλοκή του

έργου.

Θα ήθελα να μας μιλήσετε για εσάς, για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.

Δεν νομίζω πως πολύ-χρειάζεται να με γνωρίσετε καλύτερα. Ένας συγγραφέας

κρίνεται από το έργο του. Απλώς θα σας πω, για να μη φανώ αγενής, ότι έχω

διαβάσει πολύ από όλα τα είδη της λογοτεχνίας και, αν και μηχανικός, πάντα ήθελα

να γίνω φιλόλογος. Γι’ αυτό, ως φοιτητής, παρακολουθούσα άτυπα πολλά

μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Φυσικά πήγαινα στις

παραδόσεις όσων καθηγητών μου άρεσε ο τρόπος που δίδασκαν. Τέλος πάντων,

εκεί γνώρισα και τη γυναίκα μου, που είναι φιλόλογος και συγγραφέας.

Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια, τι καινούργιο ετοιμάζετε;

Τώρα γράφω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα/θρίλερ με τίτλο που δεν μπορώ να σας

αποκαλύψω ακόμη. Θέλω επίσης να αναμορφώσω και να επεκτείνω την

«Εξαφάνιση της Έρσης» που έχει βγει σε συνέχειες, όπως προείπα. Και τα δύο –το

τωρινό που γράφεται, καθώς και η Έρση– έχουν πρωταγωνιστή έναν ιδιόρρυθμο

αστυνομικό τον Ελπήνορα Κοτρωνά.

Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και θα ήθελα να

μας πείτε πού και πώς μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.

Εμένα δεν ξέρω αν μπορείτε να με βρείτε τόσο εύκολα, αφού, αν και Αθηναίος, ζω

στη Χαλκίδα. Καλοδεχούμενοι ωστόσο. Το βιβλίο όμως το έχουν όλα τα

βιβλιοπωλεία (ελπίζω τουλάχιστον). Το αναζητάτε ή το παραγγέλνετε με τον τίτλο

του, τον συγγραφέα και τον εκδοτικό οίκο: «Ερασιτέχνες δολοφόνοι» του Λεωνίδα

Ιωαννίδη, από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ. Αλλιώς, κατ’ ευθείαν από την ιστοσελίδα της

ΠΝΟΗΣ.

Κι εγώ σας ευχαριστώ!

Ερασιτέχνες δολοφόνοι
Σελίδες: 364
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6/2023
Συγγραφέας: Λεωνίδας Ιωαννίδης
Εκδόσεις Πνοή

Κάτω από τον έναστρο ουρανό του Φαραγγιού της Σαμαριάς φυτεύεται στο μυαλό του νεαρού Θεόφιλου Γονατά ο σπόρος της τέλεσης του τέλειου εγκλήματος. Βέβαια, το τέλειο έγκλημα είναι εγχείρημα σχεδόν αδύνατον ακόμα και για επαγγελματίες δολοφόνους, πόσο μάλλον για ερασιτέχνες. Όμως αυτό είναι κάτι που θα το διαπιστώσει πολύ αργότερα.

Τριάντα χρόνια μετά, μια γυναίκα σχεδιάζει τη δολοφονία του συζύγου της. Όποτε συμβαίνει αυτό, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Ο άντρας σπάνια τη γλιτώνει, ενώ η γυναίκα απολαμβάνει τη ζωή της στη φυλακή. Όταν όμως δύο γυναίκες οργανώνονται για να δολοφονήσει η μία τον άντρα της άλλης, τα πράγματα περιπλέκονται και σύντομα βγαίνουν εκτός ελέγχου.

Ο έλεγχος της κατάστασης πάλι, είναι δουλειά του αστυνόμου Αβραμίδη, ο οποίος καταριέται τη μοίρα του για την υπόθεση που του έτυχε. Παρά τα ελλιπή στοιχεία, τους αναξιόπιστους μάρτυρες και τους αναποτελεσματικούς συνεργάτες, είναι αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος.

Ο συγγραφέας υπογράφει ένα μυθιστόρημα με αγωνία, ανατροπές και μαύρο χιούμορ, που μας ταξιδεύει από τα Λιβανιανά της Νότιας Κρήτης μέχρι τη Θεσσαλονίκη, κι από το Κόκκινο Σπίτι της Χαλκίδας έως την Μπαρμπούτα της Βέροιας. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και δυνάμει δολοφόνοι. Είναι απελπισμένοι, φιλόδοξοι, και κυρίως… αθεράπευτα ερασιτέχνες.