Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK φιλοξενούμε το συγγραφέα κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΟΠΟΥΛΟ, του βιβλίου «ΕΝΑ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ », από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ.
.
1)Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας «ΕΝΑ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ ». Πότε ξεκινήσατε να το γράφετε; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του βιβλίου σας και πόσο καιρό σας πήρε για να το τελειώσετε;
Ξεκίνησα να γράφω το «βιολί» πρίν από πέντε χρόνια. Είχα στήσει ήδη στο μυαλό μου τις
περισσότερες σκηνές και αρκετούς διαλόγους και ήθελα να καταλήξω στην τελική
ανατροπή και στο ύφος της αφήγησης. Πιο γλαφυρό ή πιο κοφτό, σε πρώτο πρόσωπο ή σε
τρίτο, μικρές νευρικές προτάσεις ή μεγάλες περιγραφικές περιόδους. Τελικά όταν ξεκίνησα
δεν είχα αποφασίσει ακόμα το φινάλε. Την ιστορία τη δούλεψα πρώτη φορά με τη μορφή
θεατρικού έργου, πράγμα που με βοήθησε να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα της πλοκής
και της αλληλεπίδρασης μεταξύ των ηρώων, και στη συνέχεια τη διαμόρφωσα σε
πεζογράφημα. Το κείμενο ολοκληρώθηκε περίπου σε ένα χρόνο.
Από πού εμπνεύστηκα για να γράψω το βιολί; Μα από τα ανθρώπινα πάθη, από πού
αλλού? Χωρίς τα ανθρώπινα πάθη δεν θα μπορούσε να υπάρξει λογοτεχνία. Δεν θα
μπορούσε να υπάρξει τέχνη γενικότερα. Θα ήμασταν πλάσματα που ξυπνούσαμε, τρώγαμε,
αναπαραγόμασταν και μετά πέφταμε ξανά για ύπνο. Τι ιστορία να χτίσεις με αυτό το υλικό?
2)Τι ιδιαίτερο θα διαβάσουμε σ αυτό το βιβλίο? Αν ήσασταν ένας απλός αναγνώστης του, ποια θα θεωρούσατε ότι είναι τα δυνατά του στοιχεία?
Οι δύο ήρωες, ο Πέτρος και ο Ορέστης, -επιφυλακτικοί και αμήχανοι ο ένας απέναντι στον
άλλον εξαιτίας μιας παλιάς ιστορίας που ο αναγνώστης ανακαλύπτει στο τέλος-
αναγκάζονται να συνεργαστούν προκειμένου να βάλουν στο χέρι ένα φορτίο με εμβόλια, το
οποίο θα παραμείνει για λίγες μέρες σε μια στρατιωτική βάση στην Ελλάδα πριν συνεχίσει
τη μεταφορά του για τη μέση ανατολή. Η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς χρεωκοπίας, οι
εισαγωγές έχουν παγώσει και μια πανδημία μαστίζει τον πληθυσμό. Μέσα λοιπόν σε ένα
περιβάλλον οικονομικής αβεβαιότητας και κοινωνικής κρίσης, με το πλήθος καθημερινά να
διαδηλώνει και να συγκρούεται, οι δύο άντρες μηχανορραφούν απομονωμένοι σε ένα
υπόγειο. Επενδύουν τα ταλέντα τους στην ατομική τους σκοπιμότητα, αδιαφορώντας για
τη καταστροφή που εκτυλίσσεται γύρω τους και –ακόμα χειρότερα- προσπαθώντας να την
εκμεταλλευτούν.
Πιστοί στο πνεύμα του Οδυσσέα ο Πέτρος και ο Ορέστης στέλνουν έναν δούρειο ίππο για
να ξεγελάσουν τον εχθρό. Η ιστορία του Οδυσσέα όμως δεν έχει μόνο δάφνες και
θριάμβους, έχει και μοναξιά και απώλεια. Ίσως το καταλάβουν εγκαίρως ίσως να είναι
πλέον αργά γι αυτούς.
“Να είμαστε ένα με το πλήθος και ο καθένας μας να φωνάζει δυνατά, όσο αντέχουν τα
πνευμόνια μας αλλά πάντως προς την ίδια κατεύθυνση “ λέει ο Ορέστης στο τέλος σε μια
έκλαμψη αυτοκριτικής. “ Όλα τα άλλα τα δοκιμάσαμε”
Μια ιστορία που υπόσχεται να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι το
τέλος. Μια απροσδόκητη ανατροπή στο φινάλε. Δύο χαρακτήρες, διαφορετικές όψεις του
ιδίου νομίσματος, που ως αναγνώστης θα δυσκολευόμουν να αποφασίσω αν θα τους
συμπαθήσω ή αν θα τους μισήσω. Σε κάποια σημεία ίσως ταυτιζόμουν μαζί τους και σε
κάποια άλλα θα τους αποστρεφόμουν. Μια συνθήκη που κατά τη γνώμη μου τους καθιστά
πιο ειλικρινείς.
3)Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης σας.
Οι ήρωες της ιστορίας προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον
επιλέγουν τη γνώριμη τακτική μιας εποχής καταστροφικά εγωκεντρικής. Να κοιτάξουν την
πάρτη τους. Να ωφελήσουν τον εαυτό τους σε βάρος μιας κοινωνίας που παρακμάζει,
παραβλέποντας ότι ακριβώς ο ίδιες προτεραιότητες ήταν αυτές που την είχαν οδηγήσει
στην παρακμή.
Προσπαθώ λοιπόν να θέσω το ερώτημα μέχρι ποιου σημείου ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα
να ευνοήσει το άτομό του κλείνοντας τα μάτια στις ανάγκες ενός ευρύτερου συνόλου, πόσο
ηθική είναι η επιλογή του εύκολου δρόμου, καθώς και το κόστος που μπορεί να έχει αυτή η
επιλογή.
Όταν η ιστορία ολοκληρώνεται και τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους ο
αναγνώστης θα αντιληφθεί ότι τα όρια ανάμεσα στον νικητή και στον ηττημένο είναι
ασαφή και ότι το πραγματικό στοίχημα είναι ο άνθρωπος να κοιτάξει κατά πρόσωπο τον
εαυτό του, να τον αναγνωρίσει μέσα από τις επιλογές του και τελικά να τον αποδεχτεί και
να τον εξελίξει.
4)Πως αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίφθηκε ?
Αναζήτησα έναν τίτλο ο οποίος εκ πρώτης όψεως θα παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό από
την πλοκή που εκτυλίσσεται στις σελίδες, αλλά ταυτόχρονα θα συνιστά και ακριβή
συμβολισμό της. Από τη μια το βιολί, ένα ευγενές μουσικό όργανο, και από την άλλη το
χρώμα του πάγου ψυχρό και σκληρό, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις και οι συνθήκες που
περιγράφονται. Το βιολί αποτελεί μια αφορμή για τους ήρωες ώστε να δράσουν, να
αλληλοεπιδράσουν, να συγκρουστούν. Είναι παρόν σε κάθε σκηνή του έργου, αλλά
ταυτόχρονα σιωπηλό και αόρατο, μια πρόφαση για να ξεδιπλώσει ο καθένας τον
χαρακτήρα του. Το φινάλε της ιστορίας βρίσκει το βιολί ανέπαφο, αναλλοίωτο, τελικά
περιττό, όπως λειτουργούν πάντα οι καταλύτες, ενώ γύρω από αυτό οι ισορροπίες έχουν
αλλάξει καθοριστικά
5)Κάθε μέρα βλέπουμε να εκδίδονται καινούργια βιβλία και συνεχώς μας συστήνονται καινούργιοι συγγραφείς. Ποιο νομίζετε ότι είναι το πακέτο που πρέπει να διαθέτει ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας για να μας αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις ?
Η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ένα λογοτεχνικό έργο, μια αρετή που αφορά όλες
τις τάσεις και όλες τις εποχές, είναι να έχει να διηγηθεί μια γοητευτική ιστορία. Μια ιστορία
που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, θα τον προτρέψει να σκεφτεί, θα τον
σπρώξει να σηκώνεται το πρωί από το κρεβάτι με τη λαχτάρα να προχωρήσει την
ανάγνωση. Από εκεί και πέρα -επειδή όπως λένε, τα πάντα έχουν ήδη γραφτεί- μια
σημαντική πρόκληση είναι το βιβλίο να καταφέρει να εκπλήξει τον αναγνώστη, να
περιγράψει τα πράγματα με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που εκείνος έχει
συνηθίσει. Να τον αιφνιδιάσει. Ακόμα και να τον προκαλέσει. Είναι ένα δύσκολο στοίχημα,
συχνά καταλήγει σε παγίδα, αλλά αν κερδηθεί, το έργο θα διαθέτει τα εφόδια για να
κερδίσει τις εντυπώσεις.
6)Πως νιώθετε τώρα που εκδόθηκε το πρώτο σας βιβλίο?
Ήταν ένα χατίρι που χρωστούσα στον εαυτό μου από τότε που ξεκίνησα να γράφω και
προσπαθούσα να σκαρώσω τις πρώτες μου ιστορίες. Από εκείνη την μακρινή εποχή – λίγο
μετά το λύκειο- που προσπαθούσα να ανακαλύψω τον εαυτό μου και είχα αρχίσει να
αντιλαμβάνομαι πόσο με γοήτευε η εικόνα του νεαρού άντρα που κάθεται σε ένα γραφείο,
μπροστά στη γραφομηχανή του και προσπαθεί να δημιουργήσει καινούριους κόσμους
πάνω στο χαρτί. Βέβαια, από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, με απορρόφησαν πιο
καθημερινά ζητήματα, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε πάντα μια φωνή που
μου θύμιζε το όνειρο του αγοριού εκείνου. Είναι πολύ όμορφο να εκπληρώνεις τις
υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου, ακόμα και αν περάσει καιρός.
7)Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που είχε ράφια με βιβλία, όχι όμως τόσο πολλά όσο επιθυμούσα.
Αυτό μου δημιούργησε ένα απωθημένο και έτσι στο σπίτι που ζω τώρα πρώτα είχα
αγοράσει το γραφείο και τη βιβλιοθήκη και μετά το κρεβάτι και το καθιστικό. Η αλήθεια
είναι ότι για μένα τα βιβλία αποτελούν φετίχ, μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από αυτά
ακόμα και σε περιόδους που δεν προλαβαίνω να διαβάσω όσο θα ήθελα. Η εικόνα των
βιβλίων είναι μια πινελιά που αναζητώ στην καθημερινότητά μου. Ως εκ τούτου το δίλλημα
που θέσατε δεν το αντιλαμβάνομαι καν.
8)Πείτε μας τι διαβάζετε αυτό τον καιρό και αν υπάρχουν αγαπημένα βιβλία στη βιβλιοθήκη σας, που δε θα τα δανείζατε σε κανέναν και γιατί;
Αυτόν τον καιρό διαβάζω το «Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο» …, του Ισίδορου
Ζουργού. Είναι η ιστορία ενός χαρισματικού Εβραιόπουλου που περιδιαβαίνει την Ευρώπη
μέσα στη θύελλα των αλλαγών του δεκάτου εβδόμου αιώνα και έρχεται σε επαφή με τις
φάσεις και τις αντιφάσεις εκείνης της καθοριστικής εποχής για την ανθρωπότητα.
Εξαιρετική έρευνα και εμπνευσμένη δουλειά για μια φορά ακόμα από τον Θεσσαλονικέα
συγγραφέα.
Πιστεύω ότι τα βιβλία πρέπει να αξιοποιούνται σε κάθε ευκαιρία. Να δανείζονται, να
χαρίζονται, να διαβάζονται από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους . Γι αυτό δεν
κατανοώ τη λογική των αγαπημένων βιβλίων που θα φυλάξω σαν ιερά κειμήλια μην τυχόν
και τα αγγίξει άλλο χέρι και τσακίσουν οι σελίδες. Τα βιβλία αυτά είναι τα πρώτα που θα
δώσω με χαρά για να τα γνωρίσω στους φίλους μου και στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ένα
ηλιοβασίλεμα είναι πιο εντυπωσιακό όταν το μοιραζόμαστε, έτσι δεν είναι; Και για να μην
έχω την αγωνία αν θα μου τα επιστρέψουν και πότε, απλά τα ξαναγοράζω και να
αντικαθιστώ στο ράφι τους.
9)Θα ήθελα να μας πείτε μερικά πράγματα για εσάς, για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Έχω σπουδάσει φαρμακευτική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και
δημιουργική γραφή στη Φλώρινα, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. . Διατηρώ
φαρμακείο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ζώ στην Καλαμαριά με τη σύντροφό μου, το γιο μου
και τις γάτες μας. Ταξιδεύω όσο περισσότερο μπορώ, παίζω bridge φανατικά, σαξόφωνο,
αποκλειστικά στα κατοικίδια που με ανέχονται – και αυτά όχι για πολύ ώρα- και κολυμπάω
δώδεκα μήνες τον χρόνο .
10)Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια, τι καινούργιο ετοιμάζετε;
Έχω στο μυαλό μου ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε μια ιστορία που ταλαιπώρησε την πόλη
μου, τη Θεσσαλονίκη την εποχή του εμφυλίου. Την υπόθεση ΠΟΛΚ. Είχα ασχοληθεί
παλαιότερα με αυτό το θέμα στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού θεατρικής γραφής
του ΚΘΒΕ. Το έργο μου μάλιστα, “Άγνωστες Λέξεις” απέσπασε την τιμητική διάκριση.
Η Θεσσαλονίκη το 1948 ήταν ένα κοσμοπολίτικο σταυροδρόμι, όπου οι νικητές του β’
παγκοσμίου πολέμου ανταγωνίζονταν με σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια προσπαθώντας να
παγιώσουν μια ισορροπία επιρροής και εξουσίας. Με την ελληνική κυβέρνηση να ψάχνει να
οργανωθεί μετά τον πόλεμο, τις ξένες μυστικές υπηρεσίες να εξυφαίνουν δολοπλοκίες και
τον αντάρτικο στρατό να έχει στρατοπεδεύσει μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, η πόλη έμοιαζε
με καμίνι που κοχλάζει. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού Αμερικανού δημοσιογράφου που
είχε επισκεφτεί την συμπρωτεύουσα προκειμένου να βρει τρόπο να πάρει συνέντευξη από
τον αρχηγό των ανταρτών, έρχεται να ταράξει το ήδη εκρηκτικό κλίμα.
Η υπόθεση Πολκ έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας συναρπαστικής νουάρ ιστορίας
στεφανωμένη επιπλέον με το κύρος ενός ιστορικού γεγονότος. Είχα την ευκαιρία να
συλλέξω πολύ υλικό από αρχεία και εφημερίδες της εποχής και πιστεύω ότι είμαι σε θέση
να χτίσω μια πλοκή βασισμένη στο πραγματικό περιστατικό, διανθισμένη με στοιχεία
μυθοπλασίας. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος μπροστά σε αυτήν την πρόκληση.
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.
Δημήτρης Ψαθόπουλος
Mail odyseas35@gmail.com
Facebook/com.ΕΝΑ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ
Συγγραφέας: ΨΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Έτος έκδοσης: 2020
Ο Πέτρος και ο Ορέστης γνωρίστηκαν στην παραμεθόριο κάποιο χειμώνα με πολύ κρύο και ομίχλη. Δεν συμπαθήθηκαν ποτέ, αλλά κατάλαβαν εγκαίρως ότι χρειάζονταν ο ένας τον άλλο για να φτάσουν εκεί όπου δεν θα μπορούσαν να φτάσουν μόνοι τους. Η συνεργασία τους ήταν τόσο διακριτική που δεν την αντιλήφθηκαν ούτε οι ίδιοι.
Παραλίγο να τα καταφέρουν.
Ενάμιση χρόνο αργότερα, μια μεραρχία Αμερικανών πεζοναυτών στρατοπεδεύει για λίγες μέρες στον κάμπο της Μακεδονίας στο πλαίσιο μιας νατοϊκής άσκησης. Μεταφέρουν ένα φορτίο με εμβόλια για τη γρίπη του Μεξικού – ανθρωπιστική βοήθεια για τη Συρία.
Σε μια χρεοκοπημένη χώρα που έχει σταματήσει τις εισαγωγές και μαστίζεται από τη θανατηφόρα γρίπη, μια παρτίδα εμβόλια είναι πραγματικό χρυσωρυχείο.
Οι δύο άντρες θα αναγκαστούν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να συμμαχήσουν και πάλι. Είναι η τελευταία τους ελπίδα για να ξελασπώσουν. Είναι και μια ευκαιρία για να κλείσουν τους παλιούς λογαριασμούς τους.
«Πιστέψαμε πολύ στον Οδυσσέα που κρύβουμε μέσα μας. […] Ξεχάσαμε κι εμείς ότι ο Οδυσσέας έκανε είκοσι χρόνια να επιστρέψει στο σπίτι του και, όταν τα κατάφερε, ήταν μόνος, γυμνός και γέρος.»
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!