Οι Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ παρουσίασαν την ποιητική συλλογή «ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΦΩΣ» και εμείς κάναμε μια μίνι συνέντευξη με τη συγγραφέα κ. ANNA E. ΠΕΤΡΑΚΗ, την οποία σας παρουσιάζουμε.
1) Σύστησέ μας με λίγα λόγια την ANNA E. ΠΕΤΡΑΚΗ.
Καλησπέρα σας.
Σας ευχαριστώ θερμά γι’ αυτή την πρόσκληση.
Με λίγες φράσεις η ζωή μου…
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1961. Η καταγωγή μου είναι από τη Μικρά Ασία και την Εύβοια.
Έζησα τα πρώτα σχολικά και εφηβικά χρόνια στην Καβάλα.
Αποφοίτησα το 1984 από το τμήμα Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Τα χρόνια που ακολούθησαν έζησα στην Πτολεμαΐδα, όπου εργάστηκα για δεκαέξι συναπτά
σχολικά έτη στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Είμαι παντρεμένη με τον Παναγιώτη-Αθανάσιο Μαλισιάνο και έχουμε μία κόρη.
Από το 2002 ζω και εργάζομαι στην Αθήνα.
Άρχισα να γράφω το 2013 και η πρώτη ποιητική συλλογή μου εκδόθηκε το 2015.
2)Το καινούργιο βιβλίο σας «ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΦΩΣ» είναι μια νέα ποιητική συλλογή. Μιλήστε μας για το βιβλίο σας και πείτε μας πως προέκυψε ο τίτλος του;
Το «Απέσβετο και λάλον φως » εκδόθηκε από τον ΚΑΚΤΟ τον Δεκέμβριο του 2021.
Ο τίτλος είναι παραφθορά της φράσης «Απέσβετο και λάλον ύδωρ». Σύμφωνα με τον
θρύλο, ο Ορειβάσιος, απεσταλμένος του Αυτοκράτορα Ιουλιανού του «Παραβάτη»,
επισκέφθηκε το Μαντείο των Δελφών, που τον τέταρτο αιώνα μ. Χ. βρισκόταν πλέον
λεηλατημένο από τους θησαυρούς του και σε άθλια κατάσταση, προσφέροντας τα δώρα
και τις υπηρεσίες του Αυτοκράτορά του στον ναό. Τότε έλαβε από τη δελφική Πυθία την
εξής απάντηση:
‘’Πείτε στον βασιλιά ότι το μεγαλόπρεπο μέγαρο έπεσε στο έδαφος.
Ο Φοίβος δεν έχει πια την κατοικία του, ούτε τη δάφνη που προφητεύει,
ούτε την πηγή που μιλάει. Και το νερό που κάποτε μιλούσε έχει στερέψει κι αυτό’’.
Όσα βίωσε η Ελλάδα τον εικοστό και τον εικοστό πρώτο αιώνα, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι
και όσα δυσάρεστα επακολούθησαν, η ταχύτατη ανάπτυξη της τεχνολογίας και η
κατάχρηση του διαδικτύου οδήγησαν στην αλλοτρίωση των ανθρώπων και την έλλειψη
ουσιαστικής επικοινωνίας. Θεωρώ την κατάσταση αυτή ως κατάπτωση, ως παρακμή και την
εποχή μας ως μία περίοδο κατά κύριο λόγο σκοτεινή, με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα-
εξαιρέσεις.
Εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου.
Η συλλογή περιλαμβάνει κυρίως ποιήματα πολύ μικρής φόρμας (χαϊκού ), αλλά και κάποια
μεγαλύτερα. Στις σελίδες της μιλάω για την πορεία των Ελλήνων σε τούτη τη γωνιά της
Γης, επί 3.500 χρόνια. Επιλέγω κάποιους ιστορικούς σταθμούς, οι οποίοι και αντικειμενικά
είναι καθοριστικοί, αλλά και προσωπικά με είχαν εντυπωσιάσει από τα πρώτα σχολικά μοu
χρόνια. Η ποιητική ροή είναι εύληπτη, ολοζώντανη, γλαφυρή. Ούτως ή άλλως, αυτό
επιβάλλουν τα μικροσκοπικά χαϊκού, που αποτελούνται από μόλις δεκαεπτά συλλαβές το
καθένα.
3) Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν;
Αν πρέπει οπωσδήποτε να αναζητήσει ο αναγνώστης κάποιο μήνυμα μέσα στο
βιβλίο, νομίζω πως αυτό που κυριαρχεί είναι η αδήριτη ανάγκη και η λαχτάρα πολλών
Ελλήνων να ξαναδούμε τη χώρα μας λουσμένη στο φως, όχι μόνον της φύσης, με την οποία
είναι ευλογημένη, αλλά στο φως κάθε τομέα της πολιτικής, του πνεύματος, της ηθικής και
των ανθρώπινων σχέσεων.
4)Έχετε γράψει πολλά βιβλία με ποιητικές συλλογές. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Από τα πρώτα παραμύθια που διάβασα μόνη μου τεσσάρων ετών μέχρι και σήμερα
η επαφή μου με τη λογοτεχνία είναι καθημερινή. Κυρίως με την πεζογραφία. Είναι,
βεβαίως, δυσερμήνευτο, ακόμα και για μένα, το γιατί δεν καταπιάστηκα με τον πεζό λόγο
(μυθιστόρημα, νουβέλα, διήγημα). Ίσως γιατί, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, ακόμα και
τα πιο απλά (στιγμές, εικόνες, ήχοι, λέξεις) της πεζής καθημερινότητάς μας μπορούν να
είναι, με μια ευρύτερη έννοια, ποίηση! Ή ίσως γιατί η «νεωτερική » ποίηση είναι συχνά
πεζολογική. Και η δική μου σίγουρα είναι κυρίως πεζολογική.
Από τη στιγμή που έγραψα το πρώτο ποίημα το 2013, τα πάντα γύρω μου (και μέσα μου)
μπορούν να αποτελέσουν έναυσμα και ερέθισμα για δημιουργία. Έτσι, με τις λέξεις , πρώτα
εσωτερικεύω έντονα και βαθιά και έπειτα εξωτερικεύω όσα σκέφτομαι και αισθάνομαι.
Μιλάω για όσα με προβληματίζουν, για όσα φοβάμαι, για όσα με πονούν, για όσα με
θυμώνουν, για όσα αγαπάω, για όσα λαχταρώ, για όσα βιώνω και για όσα θα ήθελα, αλλά
δεν ευτύχησα ποτέ να τα ζήσω. Μεγάλο μέρος της ποίησής μου αφορά τούτα τα
ματαιωμένα και ανεκπλήρωτα.
5)Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
‘Εχω τη γνώμη πως στην Ελλάδα έχει αρχίσει μια θετική μεταστροφή. Πιθανολογώ
πως αυτό συμβαίνει, γιατί πολλοί σύγχρονοί μας ποιητές γράφουν μεν υψηλής αισθητικής
και νοηματικής ποιότητας ποίηση, αλλά, επιτέλους, κατανοητή, ή, έστω, στη συντριπτική
της πλειοψηφία κατανοητή, αποφεύγοντας τις στιχουργικές ακροβασίες , τους
εξεζητημένους συνειρμούς και τις δυσνόητες υπαινικτικές «συν-υποδηλώσεις» .
Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον της ποιητικής δημιουργίας στη χώρα μας, τόσο ως προς την
ποιότητά της, όσο και αριθμητικά, ως προς το αναγνωστικό της κοινό.
6)Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο μέχρι τώρα και για τα μελλοντικά σας σχέδια.
Το «Απέσβετο και λάλον φως» είναι η δέκατη συλλογή μου. Κεντρικά θέματα των
προηγούμενων βιβλίων μου είναι η ζωή στις μεγαλουπόλεις, η φτώχεια, ο πόλεμος, η
προσφυγιά, η μοναξιά, οι προσωπικές και συλλογικές απώλειες, η φθορά, τα γηρατειά, ο
θάνατος. ‘Ένα θέμα που επανέρχεται στους στίχους μου, είτε με σαφήνεια και ορμητικά,
είτε υπαινικτικά, είναι ο έρωτας. Μάλιστα οι συλλογές:
« Όσα δεν έζησα… »(2015), «Ακραίο… σχεδόν» (2017), « Όλα του έρωτα» (2018)
έχουν ως αποκλειστικό θέμα τον έρωτα, τον έρωτα ως πραγματικό βίωμα, αλλά και τον
έρωτα ως φαντασίωση ή ως ματαίωση.
Πολλά ποιήματα και κάποιες συλλογές ήδη ολοκληρωμένες βρίσκονται στο συρτάρι μου
και περιμένουν τον εύθετο χρόνο, για να έρθουν στο φως.
Κάθε μέρα που περνά είναι πηγή έμπνευσης και όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμό μου,
αλλά και στη χώρα μας και σε όλον τον πλανήτη, δεν γίνεται να μη βάζουν στο μολύβι μου
φωτιά!
Αγαπημένοι μου Έλληνες ποιητές είναι ο Τίτος Πατρίκιος, η Χλόη Κουτσουμπέλη, η
Διώνη Δημητριάδου. Από τους ξένους ο Ζακ Πρεβέρ και ο Τσέζαρε Παβέζε. Αν με
ρωτούσατε για πεζογράφους, δεν θα μπορούσα να αναφέρω μόνον τρεις-τέσσερις
αγαπημένους, γιατί, πραγματικά, αγαπώ πολλούς . Και Έλληνες και ξένους.
8)Εκτός από ποίηση τι άλλα είδη λογοτεχνίας διαβάζετε?
Διαβάζω με πάθος μυθιστορήματα (και ιστορικά και νουάρ), νουβέλες και
θεατρικά. Νομίζω πως η αγάπη μου και οι επιρροές μου αφενός από την πεζογραφία και
αφετέρου από το θέατρο και τον κινηματογράφο είναι φανερές σε όσα γράφω. Συχνά μού
λένε πως μοιάζουν με ταινίες μικρού μήκους ή με μικρά μονόπρακτα θεατρικά έργα!
9) Αφιερώστε στους αναγνώστες μας, τους αγαπημένους σας στίχους από το βιβλίο σας «ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΦΩΣ»
Κάποια αγαπημένα χαϊκού και ένα εκτενέστερο ποίημα από το
«Απέσβετο και λάλον φως» :
(ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ)
Ο χάρος νικά
στα μαρμαρένια αλώνια
θρύλο Διγενή.
***
Πάρθηκʾ η Πόλη˙
οι Σταυροφόροι γλεντούν
αισχρή τη νίκη.
***
Οι Βυζαντινοί
το σαρίκι προκρίνουν∙
εμωράνθησαν.
***
Σιωπή θρηνούσα˙
κραυγή ολολύζουσα.
Πόλις εάλω!...
(ΓΙΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ)
ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Τηλεχειριστήριο, φλογοβόλο όπλο
(με μόνιμη αφλογιστία)
στον καναπέ της αδράνειας
(από σαπουνόφουσκες θωρακισμένο)
πλάι σε μαξιλάρια ερπύστριες
(επιπλέουσες σε ροδαλά συννεφάκια)
Ευλογημένα τα οικογενειακά μας άσυλα...
Απορροφούν όλους τους κραδασμούς
εικόνες κραυγές, ήχους σκοτάδι
χωρίς
σημείο εκκίνησης
εξέλιξη
κορύφωση
νήμα τερματισμού.
Ο όλεθρος
εκτοξεύεται αβίαστα από ξέγνοιαστα πίξελ,
πηχτή μάζα επιπλέει, εισβάλλει παντού.
Βουλιμικοί,
τον καταπίνουμε, κύριο γεύμα,
με μπύρες και ντελίβερι λιπαρά μεζεδάκια.
Η παράνοια του τρόμου,
σε πρωινές και βραδινές
έκτακτες και τακτικές ειδήσεις,
μας έγινε συνήθεια
μια επίπεδη συνήθεια
ασύνειδος εθισμός.
Δεν μας αρκεί η δόση.
Καταβροχθίζουμε σαν επιδόρπια
το κακό, τη συμφορά και τη φρίκη
μέσα στη μυθοπλασία των ταινιών
και στα ριάλιτι των εξευτελισμών
Αλλότρια, ανελέητα
χτυπάνε οι φλέβες στα μηνίγγια
εξορίζουν ενσυναίσθηση κι αυτοσυνειδησία.
Χωρίς αναλγητικά
χωρίς παραισθησιογόνα
βρυκόλακες αυτής της ζωής
στην αίθουσα αναμονής της επόμενης.
Αδιάλειπτα αισιόδοξοι οι πιστοί.
Οι άπιστοι ατυχήσαμε ξανά.
Μια κόλαση μόνον υπάρχει
και είναι εδώ
************
Τόσο γαλάζιο
μέσα μας, γύρω, παντού.
Ζούμε στο μαύρο
***
Αιώνες τώρα
γράφω κι ονειρεύομαι
μια Ελλάδα φως.
***
Να αρδέψουμε
λαίμαργα, εμμονικά
της μνήμης τον ήλιο.
***
Γέρνει η νύχτα.
Μία ανάσα ακόμη
και ξημερώνει
***
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και θα ήθελα να μας πείτε που και πως μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.
Το «Απέσβετο και λάλον φως » κυκλοφορεί , όπως και οι προηγούμενες εννέα συλλογές
μου, από τις Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, Πανεπιστημίου 46. Με απλή παραγγελία μπορεί να τα
προμηθευτεί όποιος το επιθυμεί από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς του, εντός 24 ωρών αν
διαμένει στην Αθήνα ή εντός 48 ωρών αν διαμένει στην περιφέρεια.
Σας ευχαριστώ και πάλι θερμά για την πρόσκλησή σας και την πολύ όμορφη συζήτηση.
ΑΝΝΑ Ε. ΠΕΤΡΑΚΗ
Ο φανατισμός νεκρώνει τον κότινο.
Άμιλλας τέλος.
Μισαλλόδοξοι την Αθήνα μιαίνουν, φωτός κιβωτό...
Από τους Δελφούς απέσβετο και λάλον Ελλάνιον ύδωρ*…
Μια πρωτότυπη ποιητική συλλογή, όπου, μέσα από μικρά σύντομα χαϊκού, αναβιώνει όλη η ιστορία του ελληνικού έθνους, από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:
Η Άννα Ε. Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα έζησε στην Καβάλα, όπου τελείωσε και το Λύκειο.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε από το Τμήμα (Κλασικής) Φιλολογίας.
Υπηρέτησε σε σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Ν. Κοζάνης για 15 χρόνια.
Είναι παντρεμένη και έχει μία κόρη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Οι ποιητικές της συλλογές «Όσα δεν έζησα...», «Ζωή σε 9/8...», «Ακραίο... σχεδόν», «Της μνήμης και της λησμονιάς», «Αθήνα, 2021 μ.Χ.», «Όλα του έρωτα», «... που ήταν αταξίδευτο», «Το φίλημα των λυγμών», «ΑΝΑΚΥΚΛ» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις «Κάκτος
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!