Καλημέρα σας, σήμερα στο BEAUTY DAYS WITH A BOOK φιλοξενούμε τη συγγραφέα κ. ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ -ΖΑΙΡΗ, του καινούργιου βιβλίου της «ΟΛΙΒΙΑ», που εκδόθηκε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Κα Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη, ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μιλήστε ακόμη μια φορά μαζί μας και να γνωρίσουμε το καινούργιο βιβλίο σας. Πείτε μας είχατε ονειρευτεί από μικρή να γίνεται συγγραφέας; Πότε και πως ξεκινήσατε την συγγραφή.
Το συγγραφικό
μου ταξίδι, ξεκίνησε πολύ νωρίς. Έστω και νοερά. Από μικρό παιδί, γύρω στα τέσσερα
χρόνια, από τότε δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό μου, γινόμουν ένας μικρός
συγγραφέας. Έφτιαχνα κάθε βράδυ ιστορίες μέσα στο μυαλό μου, επειδή είχε
πεθάνει η μητέρα μου κι ένιωθα έντονα την απουσία της. Έπλαθα παραμύθια
χρησιμοποιώντας τη φαντασία μου, δημιουργούσα τη ζωή που ήθελα, άλλαζα την
πραγματικότητα. Ζωντάνευα μέσα στο μυαλό μου μια μαμά που με έπνιγε στα
φιλιά, έφτιαχνε τα αγαπημένα μου φαγητά, με συμβούλευε…
Γεννήθηκα ανάμεσα στα βιβλία, ο πατέρας μου είχε εκδοτικό οίκο,
τις εκδόσεις «Ρώσση». Μεγάλωσα μυρίζοντας χαρτί, αυτή τη μοναδική μυρωδιά των
μαγικών ταξιδιών στη χώρα της φαντασίας, μεγάλωσα διαβάζοντας πολύ. Έμαθα πως
δεν αξίζει η ζωή χωρίς να ανοίγεις καθημερινά ένα βιβλίο.
Άρχισα να γράφω και στο χαρτί στην
ηλικία των δέκα χρονών περίπου, για να μιλάω με τον εαυτό μου. Ήμουν ευαίσθητο
και κλειστό παιδί, μου έλειπε η αγκαλιά. Αυτή την αγκαλιά, τώρα που μεγάλωσα,
κατάλαβα πως την αναπλήρωνε το γράψιμο. Ο κόσμος ο φανταστικός, ο παραμυθένιος,
με μάγευε. Μπορεί να με έσπρωξε ασυνείδητα η παράδοση της οικογένειάς μου,
μπορεί να συνδυάστηκε με την έλλειψη της μητέρας. Όμως η συγγραφή δεν αποτελεί
για μένα μια επαγγελματική επιλογή, αλλά μια βαθιά ανάγκη έκφρασης του
εσωτερικού μου κόσμου.
Συστήστε μας με λίγα λόγια το
βιβλίο σας «ΟΛΙΒΙΑ». Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης αυτού του μυθιστορήματος;
Η Ολίβια, η υπαστυνόμος, ήταν ένας από
τους δευτερεύοντες χαρακτήρες στο περσινό μου βιβλίο, το «Τιρκουάζ», εκδόσεις Ψυχογιός, αυτούς που
εμφανίζονται λίγο για να επηρεάσουν την πλοκή. Κι όσο περισσότερο τη «χρησιμοποιούσα», τόσο
πιο πολύ κέρδιζε τον θαυμασμό μου. Φαινόταν ευφυής, δυναμική και ταυτόχρονα
ευάλωτη. Υπεύθυνη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, με άριστες επικοινωνιακές δεξιότητες,
είχε μάθει να θέτει από την αρχή τα όριά της. Το επάγγελμα που είχε διαλέξει
ήταν δύσκολο, απαιτητικό. Το είχε επιλέξει συνειδητά όμως, γιατί μεγάλωσε μαζί
του, έμαθε να το αγαπάει.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δε μπορούσα να
σταματήσω να γράφω για εκείνη, πως θα ήταν η βασική ηρωίδα του επόμενου
μυθιστορήματός μου.
Και κάπως έτσι γεννήθηκε η «Ολίβια».
Βούτηξα στο παρελθόν της, συμμερίστηκα όλα τα
εμπόδια στο διάβα της, ακολούθησα τα βήματα της, βήματα τα οποία με οδήγησαν σε
γεγονότα συγκλονιστικά.
Μικρούλα ήταν όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον
πατέρα της, τον έκλεισαν στη φυλακή. Ένας απ’ αυτούς τη λυπήθηκε. Και την
υιοθέτησε. Για χάρη του έγινε κι εκείνη αστυνομικός.
Στα μάτια του Αντώνη συνάντησε τον έρωτα. Τον
δυνατό, τον σαρωτικό. Ώσπου ήρθε αντιμέτωπη με τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της
αλλά και με την Ελεάνα και την εκδικητική της μανία. Και τότε ήταν που την
κατηγόρησαν για ανθρωποκτονία!
Ποια θεωρείται ότι είναι τα
δυνατά του στοιχεία;
Η «Ολίβια» είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο
ανατροπές σε κάθε του σελίδα. Οι ήρωες πολλοί, τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί μέσα στην
πολυπλοκότητά τους.Είναι
ένα βιβλίο που πασχίζει να ανακαλύψει τη συγχώρεση και τη δύναμή της, εκείνη
την προσωπική διαδρομή κάθαρσης που οδηγεί στην απελευθέρωση. Αναρωτιέται γιατί
παθαίνουμε εμμονή με ανθρώπους που μας απορρίπτουν, γιατί συνηθίζουμε να
θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε. Πασχίζει να
συνειδητοποιήσει ποια ευθύνη είναι μεγαλύτερη για μια μητέρα. Απέναντι στο
παιδί της ή απέναντι στον εαυτό της; Μπλέκεται με αλήθειες αμείλικτες, αυτές
που γράφονται με ανεξίτηλα γράμματα στην καρδιά. Και ταξιδεύει. Ταξιδεύει πολύ.
Πιστεύω πως κάθε ταξίδι έρωτας είναι. Έρωτας του καινούργιου, του διαφορετικού.
Μια αίσθηση πραγματικής ελευθερίας, ένας τρόπος να μάθουμε λίγο καλύτερα τον
εαυτό μας. Παρέα με την «Ολίβια» ο αναγνώστης περιπλανιέται στην Αμοργό, στο Αγκίστρι, στην
Απόνησο, στον Άγιο Αχίλλειο, στις Μικρές Πρέσπες, στην Καστοριά, στην Πάργα,
στη Νάξο. Αλλά και στο Μιλάνο, στη Βενετία, στην Ίμπιζα, στο Ντουμπάι, στο
Άμπου Ντάμπι, στην Τουλούζη, στο Αλμπί, στη Σρι Λάνκα και στην καρδιά του
αραβικού κόσμου, το Κάιρο.
Πιστεύω πως ο καθένας μας, λίγο ή πολύ, κρύβει
μια Ολίβια μέσα του, παλεύει να μη χάσει ποτέ το κουράγιο, την υπομονή, την
ελπίδα του.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης σας.
Στην
«Ολίβια» μέσα από την αδιάκοπη πλοκή πασχίζω να ακουμπήσω διαφορετικές αισθήσεις
στη σκέψη και την ψυχή κάθε αναγνώστη.
Εύχομαι το αναγνωστικό κοινό να
αφεθεί στη μαγεία αυτού του μυθιστορήματος. Ίσως τίποτα να μην είναι τυχαίο στη ζωή, να
υπάρχει πάντα κάποια αιτία. Να συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο, να εξυπηρετούν
κάποιο σκοπό. Όλα όσα γίνονται προπομποί μπορεί να είναι σε αυτά που έπονται,
αυτά που έχουν πραγματικό νόημα κι αξίζει να συμβούν. Το μόνο που πρέπει να
κάνουμε είναι να τα διαχειριστούμε σωστά, χωρίς να χάνουμε την υπομονή, το
κουράγιο, την ελπίδα μας.
Γιατί ζούμε πραγματικά όταν νικήσουμε τους
φόβους μας. Ζούμε αληθινά από τότε που βρίσκουμε μια θέση στη ζωή των άλλων,
όπως λέει κι ο αγαπημένος μου, Τάσος Λειβαδίτης.
Κι ο κόσμος μας υπάρχει μονάχα όταν τον
μοιραζόμαστε…
Πως αποφασίσατε τον τίτλο του
βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίφθηκε;
Ο τίτλος σε κάθε μυθιστόρημά μου απαιτεί
σκέψη, φροντίδα, αναζήτηση καρδιάς, πρέπει να εκφράζει με κάθε τρόπο το
μυθιστόρημα, να είναι κομμάτι του, Από τη στιγμή που αποφάσισα να βουτήξω στη
ζωή της Ολίβιας ήταν, έτσι κι αλλιώς, έτοιμος. Αντιπροσωπεύει το χρώμα της ελιάς
που ταιριάζει τόσο με το τιρκουάζ, ακόμα και το εξώφυλλο ένα με ψυχοσύνθεσή της
ηρωίδας είναι και πιστεύω πως θα το νιώσουν αμέσως οι αναγνώστες διαβάζοντας
την πλοκή.
Πείτε μας πως προέκυψε η συνεργασία σας, με τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ και δυο λόγια
για τα προηγούμενα βιβλία σας που μας κράτησαν συντροφιά
και μας ταξίδεψαν.
Έχω γράψει γύρω πάνω από 150
παιδικά βιβλία, 17 μυθιστορήματα, έχω
κάνει άπειρες μεταφράσεις, λειτουργώ στον χώρο του βιβλίου από πολύ μικρή, ως
συγγραφέας, μεταφράστρια, υπεύθυνη έκδοσης.
Έχω συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους
εκδοτικούς οίκους. Από το 2010 και μετά έχω την τιμή να ανήκω στις εκδόσεις
Ψυχογιός. Με οδήγησαν τα συγγραφικά μου βήματα εκεί κι από πρώτη στιγμή θεώρησα
τον εαυτό μου τυχερό, ένιωσα απίστευτη ασφάλεια. Οι εκδόσεις Ψυχογιός αποτελούν
πια τη δεύτερη οικογένειά μου.
Πώς είναι δυνατόν να μιλήσω με λίγα
λόγια για 16 μυθιστορήματά μου; Μπορώ να πω όμως πως αποτελούν κομμάτι της
ψυχής μου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ καρδιάς μονάχα οφείλω να
εκφράσω σε όλους τους φίλους αναγνώστες μου. Γράφω και τους ευχαριστώ, γράφω
και σκέφτομαι όλα όσα μου σχολιάζουν διαβάζοντας τα βιβλία μου. Είναι
συναρπαστικό να δημιουργώ, να τους παρασύρω έξω από την καθημερινότητα, να τους
πείθω πως τα όνειρά τους μπορούν να πραγματοποιηθούν. Η ανάσα της γραφής μου
είναι οι αναγνώστες μου. Πολύτιμα για μένα τα λόγια τους, με ενθαρρύνουν, μου
προσφέρουν απίστευτη δύναμη.
Γράφω για την καθημερινή ζωή και τα προβλήματά
της. Χάρη σε εκείνους και μαζί με εκείνους, παλεύω για τη λύση, μέσα από την
αδιάκοπη πλοκή, την αγωνία, τις ανατροπές, πασχίζω να ακουμπήσω διαφορετικές
αισθήσεις στη σκέψη και την ψυχή τους. Κι αν, λίγο ελάχιστα, ανάμεσα στις
συνθήκες και τα γεγονότα των βιβλίων μου βρουν ένα κομμάτι από τον εαυτό τους,
να ξέρουν πως είναι το μεγαλύτερο βραβείο ψυχής για μένα.
Μιλήστε μας για τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσάς
και πόσο σύντομα;
Από
τον περασμένο Οκτώβριο γράφω το νέο μυθιστόρημά μου που θα κυκλοφορήσει από τις
εκδόσεις Ψυχογιός, τον Μάιο του 2022, όπως όλα τα καινούργια μυθιστορήματά μου.
Ονομάζεται «Αλμύρα» και διαπραγματεύεται τη σχέση μητέρας κόρης, την πάλη
ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, πλαισιωμένο από μια «μυστηριακή»
ατμόσφαιρα. Είναι πλημμυρισμένο με την αρχέγονη ομορφιά της Μάνης κι άλλων
πολλών πόλεων της Ελλάδας και του εξωτερικού, γεμάτο με ήρωες που παλεύουν με
τα πάθη και τα λάθη τους.
Ποια θεωρείτε ως την πιο
σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, «πηγή ιδεών» για έναν συγγραφέα;
Ανεξάντλητη πηγή ιδεών για μένα
τουλάχιστον είναι η ίδια η καθημερινότητα, όλα όσα ζούμε και βιώνουμε τα οποία
με εμπνέουν ακατάπαυστα. Οι άνθρωποι της
διπλανής πόρτας, οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες του σήμερα, κομμάτι των οποίων
είμαι κι εγώ, με κρατούν συνέχεια σε εγρήγορση, παθιάζομαι να χαρτογραφώ την
ψυχή τους, να γίνομαι ένα με τις ανησυχίες τους με τα πάθη, τα λάθη τους, τις
αγωνίες, τα άγχη τους. Για να τους καταλάβω καλύτερα
αρχίζω την ιστορία της ζωής τους από τη μικρή ηλικία, μια κι από εκεί ξεκινούν
όλα. Γίνομαι ήρωας στη θέση τους και προσπαθώ να τους νιώσω. Εμπνέομαι κι από
τους ίδιους τους αναγνώστες μου, που μου ανοίγουν την καρδιά τους, μου μιλούν
για τραύματα της παιδικής τους ηλικίας τα οποία έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στην
προσωπικότητά τους, μου εκμυστηρεύονται τις προσωπικές τους ιστορίες.
Τα μυθιστορήματά μου αντικατοπτρίζουν
την ίδια τη ζωή, οι ήρωές μου παρόλες τις δυσκολίες, δε λυγίζουν, χαμογελούν,
αισιοδοξούν και προχωρούν, παλεύοντας να μεταδώσουν μηνύματα ζωής.
Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να
είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου; Το οικονομικό όφελος, η
φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης;
Η ικανοποίηση της εσωτερικής ανάγκης και
μόνο. Το κοινό «νιώθει» κι απορρίπτει μεμιάς τον συγγραφέα που αποσκοπεί στο
οικονομικό όφελος.
Ο δρόμος της συγγραφής είναι
μαγευτικός, απαιτεί όμως υπομονή, κατάθεση ψυχής, κουράγιο, περιορισμούς,
ρυθμό, συνεχή έρευνα, ενσυναίσθηση.Αλλά και συνεχή
επαφή με τις ανάγκες της καθημερινότητας, τους ανθρώπους γύρω μας, τη
χαρτογράφηση της ψυχής τους.Καθήκον του συγγραφέα είναι να παλεύει να
γράψει ένα «καλό» βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα χαρίσει χαμόγελα καρδιάς, θα μας στηρίξει
για να τα καταφέρουμε να αντικρίζουμε τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις
καθημερινές μας δυσκολίες.
Να «εκτίθεται» στο κοινό του, να είναι αληθινός, να
καταθέτει τις προσωπικές του εμπειρίες.Και να γράφει, προσπαθώντας, όσο μπορεί,
να τιμήσει τα λόγια του λατρεμένου, Νίκου Καζαντζάκη:
Δεν πρέπει να τελεύει το
μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει
τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα
λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα
ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά και θα ήθελα να μας πείτε που και πως
μπορούμε να βρούμε εσάς και το βιβλίο σας.
Βρίσκομαι καθημερινά σε επαφή
με αναγνώστες μου, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το Facebook (έχω 4 προφίλ και μια Προσωπική
Σελίδα) και το Instagram, γεμίζω εμπειρίες, γίνομαι
σοφότερη. Σέβομαι κάθε σχόλιο που γίνεται καλοπροαίρετα για οποιοδήποτε βιβλίο
μου. Τους θεωρώ φίλους μου τους αναγνώστες μου, με επηρεάζουν
αφάνταστα, πάντα με θετικό τρόπο. Πολλές φορές έχω ξεκινήσει ένα μυθιστόρημα με
κάποια δική τους προσωπική εμπειρία.
Τις φυλάω τις κριτικές τους στο ντοσιέ
της δική μου καρδιάς. Και σκέφτομαι αν στ’ αλήθεια τις αξίζω και γράφω, γράφω
προσπαθώντας να φανώ αντάξιά τους.
Mπορείτε
να δείτε αναλυτικά κάθε μου βιβλίο, στο siteτων
εκδόσεων Ψυχογιός: https://www.psichogios.gr/el/rena-rwssh-zairh
Και φυσικά τα βιβλία μου ενήλικης ή
παιδικής λογοτεχνίας, βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία όλης της Ελλάδας.
ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ
Μικρούλα ήταν η Ολίβια όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον πατέρα της και τον έκλεισαν στη φυλακή. Ένας απ’ αυτούς τη λυπήθηκε. Και την υιοθέτησε. Για χάρη του μεταμορφώθηκε σε άγγελο δικαιοσύνης, έγινε κι εκείνη αστυνομικός. Στα μάτια του Αντώνη συνάντησε τον έρωτα. Τον δυνατό, τον σαρωτικό. Ώσπου ήρθε αντιμέτωπη με τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της, αλλά και με την Ελεάννα και την εκδικητική της μανία. Και τότε ήταν που την κατηγόρησαν για ανθρωποκτονία!
Υπάρχουν αλήθειες αμείλικτες, που δεν πρέπει να λέγονται; Μήπως είναι προτιμότερα τα ψέματα; Κι είναι άραγε η αγάπη το μόνο αληθινό μας ταξίδι;
Ένα μυθιστόρημα που πλημμυρίζει τη λέξη «έρωτα» με φως.
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!